Αρχείο μηνός Ιούλιος 2024

Η δημόσια παρουσίαση  απολογιστικών στοιχείων για το έργο της δομής μας (ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ. ΕΥΒΟΙΑΣ) το σχολικό έτος 2023-2024, «επιβάλει» λογικά την συνοπτική έστω παρουσίαση αντίστοιχων στοιχείων και για το προηγούμενο σχολικό έτος ( δηλαδή για το σχολικό έτος 2022-2023) ώστε να είναι δυνατές οι σχετικές συγκρίσεις.

Συνοπτικός πίνακας του αξιολογικού έργου των Διεπιστημονικών μας ομάδων.(2022-2023)

Στη φωτογραφία η παρουσία μας ως ΚΕΔΑΣΥ ΕΥΒΟΙΑΣ σε σεμινάριο στην Βόρεια Εύβοια

Ποσοτικά στοιχεία για τις προτάσεις ένταξης στο κατάλληλο εκπαιδευτικό πλαίσιο.(2022-2023)

Στη φωτογραφία, στιγμιότυπο οθόνης από τηλεδιάσκεψη της Διεπιστημονικής Ομάδας Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης με το Γυμνάσιο Κύμης.

Το παιδί με διαταραχή στο Αυτιστικό Φάσμα εμφανίστηκε σε 131 περιπτώσεις από τις 653 περιπτώσεις που συνολικά αξιολογήσαμε στην διάρκεια του σχολικού έτους 2023-2024 .
Τα παιδιά με Διαταραχή στο Φάσμα του Αυτισμού είναι μια ταξινομητική κατηγορία, για ένταξη στην οποία ζητάμε γνωμάτευση παιδοψυχιάτρου. Οι σχετικές διαταραχές χωρίς να παρουσιάζουν ομοιογενή κλινική εικόνα συνεπάγονται δια βίου υποστήριξη. Αφορούν σε σημαντικές δυσκολίες στην επικοινωνία, στο λόγο, στην κοινωνική αλληλεπίδραση, αλλά και στην επεξεργασία των αισθητηριακών ερεθισμάτων.

Η φωτογραφία αφορά σε συνάντηση με ομάδα Νηπιαγωγών για την οργάνωση ημερίδας …

Το υπερκινητικό παιδί το “συναντήσαμε” σε 127 από τις 653 περιπτώσεις που συνολικά αξιολογήσαμε στην διάρκεια του σχολικού έτους 2023-2024 .

Οι γνωματεύσεις που συγκρότησαν οι διεπιστημονικές μας ομάδες και αφορούν σε περιπτώσεις ΔΕΠΥ κατανέμονται στο χρόνο ( ανά μήνα)  ως εξής: ( Έχουμε επιπλέον κάνει διαφοροποίηση ανά φύλο)

Τα παιδιά που ταξινομούνται στο υπερκινητικό σύνδρομο εμφανίζουν δυσχέρεια στον έλεγχο της κίνησης του σώματός τους με αποτέλεσμα να προκύπτουν δυσκολίες σε λειτουργίες όπως η συγκέντρωση , στη μαθησιακή διαδικασία και γενικότερα στην κοινωνικοποίηση. Η είσοδος στο σχολικό πλαίσιο είναι μια κρίσιμη στιγμή για το υπερκινητικό παιδί διότι τίθεται μπροστά στο καθήκον της ένταξης στους εκπαιδευτικούς κανόνες που απαιτούν περιορισμούς τόσο στην κίνηση όσο και την άμεση ικανοποίηση της επιθυμίας.
Η «υπερκινητικότητα», όπως αναδύεται στον κόσμο μας, μοιάζει να μας «αγγίζει» όλους μας (παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικούς, ειδικούς της ψυχικής υγείας κ.λ.π). Μας παρωθεί να στρέψουμε το βλέμμα μας σε παράγοντες όπως ο ιδιαίτερα έντονος χαρακτήρας με τον οποίο εκδηλώνεται η παιδική ενόρμηση, η ασφάλεια του μητρικού δεσμού, η εμπλοκή του παιδιού με την διαδικασία του παιχνιδιού αλλά και η σχέση του με το συμβολικό (δηλαδή κατεξοχήν με το λόγο), η «απάντηση» του παιδικού ψυχισμού σε συγκρούσεις που εκδηλώνονται στο εσωτερικό της οικογενειακής δομής… Φυσικά δεν πρέπει να αφήνουμε έξω από το οπτικό μας πεδίο και παράγοντες που αποτελούν γενικότερα χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας όπως η ταχύτητα, το στρες, ο καταναλωτισμός ως ψυχαναγκαστική επιταγή, η απουσία τάξης και ηρεμίας. Στη βάση αυτή, η φάση της «ανίχνευσης», δηλαδή η χρονική περίοδος που μεσολαβεί ανάμεσα από την παραλαβή του αιτήματος μέχρι τον ορισμό της ημερομηνίας της επίσκεψης/ραντεβού, κατά την οποία η διεπιστημονική ομάδα αντλεί πληροφορίες και συγκροτεί τον ατομικό φάκελο της περίπτωσης , αποκτά ιδιαίτερη σημασία και καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα της αξιολόγησης και της παρέμβασης.

Παρακάτω παρουσιάζουμε μια κατανομή των γνωματεύσεων ΔΕΠΥ ανάλογα με το έτος γέννησης των μαθητών(διαφοροποιώντας και με βάση το φύλο)

Από τα στοιχεία που έχουμε καταγεγραμμένα φαίνεται να έχουν «ανιχνευτεί» επαρκώς ως ΔΕΠΥ-δηλαδή να έχει συγκεντρωθεί επαρκής πληροφορία για την πιθανότητα ένταξης στην κατηγορία κατά τη διαδικασία που διενεργεί η διεπιστημονική ομάδα πριν το «ραντεβού αξιολόγησης»- 46 περιπτώσεις από το σύνολο των 127, δηλαδή το 36,3%. Το στοιχείο αυτό οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στο στάδιο αυτό της διαδικασίας …
Ένα άλλο ζήτημα που ίσως θα έπρεπε να εντάξουμε στον μεθοδολογικό προβληματισμό μας, το επόμενο διάστημα, θα μπορούσε να είναι το κατά πόσο στις καταγραφές που διατηρεί η κάθε διεπιστημονική μας ομάδα- από τις επικοινωνίες της με το οικογενειακό και σχολικό πλαίσιο αλλά και με το ίδιο το «υπερκινητικό» παιδί- επιχειρεί (όλο και πιο συστηματικά) να αναζητεί και να απεικονίζει με το υποκειμενικό βίωμα του ίδιου του παιδιού, όπως αυτό εκφράζεται εξωλεκτικά (κυρίως κινητικά) αλλά και λεκτικά; Δηλαδή, ο ατομικός φάκελος της κάθε περίπτωσης εκτός από μετρήσεις, τεστ, και στοιχεία του οικογενειακού και εκπαιδευτικού πλαισίου κατά πόσο δίνει φωνή στο κάθε παιδί ξεχωριστά; Επιπλέον, θα πρέπει να αναστοχαστούμε και κατά πόσο αυτή η φωνή «συμμετέχει» στη διαμόρφωση των προτάσεών μας, για διαφοροποιήσεις στο εκπαιδευτικό και το οικογενειακό πλαίσιο, δηλαδή στο κείμενο που συντάσσουμε με τίτλο «Βασικοί Άξονες για την δημιουργία του Εξατομικευμένου Προγράμματος Εκπαίδευσης (ΕΠΕ)» και το οποίο συνοδεύει- χωρίς να ενσωματώνεται στην «Γνωμάτευση- Αξιολόγηση» .