“Προζάκ για σκύλους”, διάβασα στο ΒΗΜΑ της 22-07-2008. Έχουν και οι σκύλοι τα χάπια τους για το άγχος κα την κατάθλιψη. Και να είναι κανένας φουκαράς σκύλος, άντε να το καταλάβω. Πένης, πλάνης, άσιτος, τσιμπουριασμένος. Αυτοί όμως, απο την κάψα τους να επιβιώσουν, να γλείψουν κανα κόκκαλο, δεν προλαβαίνουν να πέσουν στά “σκληρά”. Αλλά τα αρχοντόσκυλα; Σπίτι, μάσα, διακοπές, πουλοβεράκια το χειμώνα, γιατροί, κούρες, εξασφαλισμένα. Μακάρι να είχα τη μισή φροντίδα αυτών των σκύλων! Πρός τι το άγχος; Αλλά οι σημερινοί σκύλοι ζούν μέσα στα πλούτια, μακριά απο την πραγματικότητα! Μά δεν τους μίλησε κανείς για κάποια άλλα “ζώα”-δίποδα,αν ζητήσουν λεπτομέρειες- με μεταπτυχιακά ή και διδακτορικά, που έχουν βάλει τα “πόδια στ΄αυτιά” και τρέχουν να βρούν δουλειά; Άλλα πάλι, πιο τυχερά, εργάζονται σαν “σκύλοι” (τί ειρωνεία) για να τα φέρουν βόλτα. Γι αυτών των”ζώων” το άγχος, ποιός νοιάζεται; Βέβαια, υπάρχουν και τα “κοπρόσκυλα”, αραχτά με την φραπεδιά τους και… φούρνος να μην καπνίσει. Αυτά όμως δεν έχουν μήτε άγχος, μήτε κατάθλιψη! Για να σοβαρευτούμε! Υπάρχει ένα φαρμακάκι, που είναι φτηνό – γι αυτό και δεν το γράφουν οι γιατροί – λέγεται aloparidin. Αυτό λοιπόν προτείνω να το ρίξει η ΕΥΔΑΠ στο δίκτυο. …Να το παίρνουμε όλοι…