Τρέχοντας λίγο την επικαιρότητα, βλέποντας τηλεόραση η μόνη λέξη που ήλθε στο μυαλό μου ήταν: “Καραγκιοζιλίκια…”. Θυμήθηκα τον παππού μου που με πήγαινε κάθε Κυριακή στην πλατεία της Πηγάδας στον Πειραιά να δώ Καραγκιόζη, που τόσο μου άρεσε. Έτσι γνώρισα τον Σπαθάρη και τον Σπυρόπουλο. Και μαζί τους την Αγλαία, τον Χατζατζάρη, τον Κολλητήρι και τον Μορφονιό. Τον Μαπαρμπα-Γιώργο και τον Μορφονιό, τον Σιόρ-Διονύσιο και τον Βεληγκέκα. Αξεπέραστες φυσιογνωμίες. Τότε δεν καταλάβαινα και πολλά. Τώρα θαρρώ πως μόνο αυτοί μπορούν να κρίνουν την κοινωνία μας. Γιατί ξέρουν… Hρωες του μπερντέ που έστησαν μια γειτονιά χαράς δίπλα μας και έγιναν η συντροφιά μας εδώ και χρόνια. Κι εμείς ακούμε ακόμη τον ήχο της ατάκας “θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε”. Ακούμε τον απόηχο μιας οικείας πραγματικότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι προσωπικότητες σαν τον Γιάννη Tσαρούχη και τον Mάνο Xατζιδάκι «υπερασπίστηκαν» με σθένος τον Kαραγκιόζη, ακόμη και σε εποχές όπου η αξία του είχε αμφισβητηθεί. Νομίζω οτι ο κύριος Ευγένειος πρέπει να πάρει πάλι το “μαγικό του χαρτονάκι” και να πάει πίσω απο τον μπερντέ. Να δείτε πόσοι Βεζύρηδες και πόσες Βεζυροπούλες, πόσοι Μορφονιοί και Διονύσιοι, Αγλαίτσες και Κολλητήρια, Βεληγκέκες και Χατζηαβάτηδες θα ενσαρκωθούν ξανά.

Τι να πρωτοπροκάμεις έρμε Καραγκιόζ; Πόσες πλάτες με τη γκλίτσα του πρέπει να σπάσει ο μπάρμπα- Γιώργος; Ένα θέατρο σκιών όλοι εμείς, και συ έχεις πάψει από καιρό να… ονειρεύεσαι.