Την εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» συνεχίζει να επαγγέλλεται η κυβέρνηση. Πίσω όμως από τα μεγάλα λόγια των υπουργών και των κάθε λογής ειδικών κρύβεται η πραγματικότητα των σχολικών μηχανισμών που καταπνίγουν κάθε δημιουργική πρωτοβουλία των διδασκόντων, επιβάλλοντας έτσι τη μονοδιάστατη τυποποίηση και αποθαρρύνοντας όσους επιμένουν να προσφέρουν κάτι παραπάνω στους μαθητές τους. Η υπόθεση που παρουσιάζουμε είναι απολύτως ενδεικτική για το ασφυκτικό κλίμα που αντιμετωπίζουν όσοι δάσκαλοι δεν αρκούνται στη μηχανιστική αναμετάδοση του περιεχομένου των σχολικών βιβλίων. Το ερώτημα που τίθεται και στον νέο υπουργό είναι αν επικροτεί αυτή την κατάσταση, που φαίνεται ότι τροφοδοτείται από τις υπηρεσίες του υπουργείου του. Εδώ και πολλά χρόνια στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας οι δάσκαλοι πραγματοποιούσαν μια σειρά εκδηλώσεων πολιτισμικής παρέμβασης στους μαθητές και την τοπική κοινωνία. Οι εκδηλώσεις αυτές πραγματοποιούνταν με ομόφωνες αποφάσεις του συλλόγου διδασκόντων, με την έγκριση της διεύθυνσης του σχολείου αλλά και των άμεσων προϊσταμένων (προϊσταμένων γραφείου και σχολικών συμβούλων) και με τη στήριξη του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων. Μια από τις εκδηλώσεις αυτές ήταν η πρωτοβουλία ενός δασκάλου να κάνει μία φορά τη βδομάδα και μετά την πρωινή προσευχή μια δίλεπτη αναφορά στη ζωή και το έργο ενός ανθρώπου του πνεύματος, φιλοσόφου ή επιστήμονα. Αυτή η απλή πρωτοβουλία θεωρήθηκε ξαφνικά πριν από ένα χρόνο απαράδεκτη από τη νέα διευθύντρια του σχολείου και διακόπηκε. Μάταια ζητούν επί μήνες οι δάσκαλοι του σχολείου να επαναληφθεί το «δίλεπτο της Τετάρτης». Απέναντί τους δεν βρίσκεται μόνο η επιμονή της διευθύντριας, αλλά κυρίως η απρόσωπη γραφειοκρατία του υπουργείου που επαγγέλλεται τις «μεγάλες αλλαγές» αλλά τρομάζει μπροστά στις μικρές βελτιώσεις. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο της Ελευθεροτυπίας…

 Όταν η πολιτεία καταλάβει, ότι η  αλλαγή στην Παιδεία, δεν θα γίνει μόνο με τις ακριβές πέννες των “υψηλά καθημένων” πανεπιστημιακών, ακαδημαϊκών και κρατικοδίαιτων λειτουργών της εκπαιδεύσης,  ότι όλοι όσοι έχουν “βρέξει  την φανέλλα” και έχουν γεμίσει τα πνευμόνια τους κιμωλία, έχουν και αυτοί λόγο, ότι όλα τα “αρκτικόλεξα” της Παιδείας, πόρω απέχουν απο τη σχολική πραγματικότητα, ότι  μια εκπαιδευτική  μεταρρύθμιση δεν γίνεται για να κάνει ο καθένας το “ψώνιο” του και να αφήσει τη…σφραγίδα του, τότε ίσως, να έχουμε ελπίδα!  Γιατί ,για να αλλάξει κάτι στη Εκπαίδευση, πρέπει όλοι να καθήσουν τον “απ’ αυτό τους” κάτω, να αφήσουν τις κομματικές τους ταυτότητες και τις μικροψυχίες τους στα σπίτια τους και να … “κόψουν τον λαιμό τους” να δώσουν λύσεις.  Εδώ όμως κολλάει η υπόθεση.  Αυτό είναι πολύ δύσκολο σε τούτο τον τόπο.  Και νάταν μόνο τα κομματικά συμφέροντα που δεν αφήνουν τα καλά να ανθίσουν;  Το μεγαλύτερο ποσοστό των σχολείων που έχουν κάνει “κάτι”, προσέξτε τί διευθυντές έχουν!  Πόσοι έχουν καταλάβει ότι τα καλύτερα μαθήματα ίσως και να μήν περιέχονται στις σελίδες κάποιου σχολικού βιβλίου; Μπορεί και να μην προβλέπονται απο  κανένα αναλυτικό πρόγραμμα.  Και επειδή ότι είναι…νόμιμον δεν είναι και …ηθικόν -σημεία των καιρών- ας ελπίσουμε οι επερχόμενες αλλαγές να μην συνάδουν με το αποκριάτικο κλίμα του νέου μήνα…