Το μπιλιάρδο ξεκίνησε από την αρχαία Ελλάδα, τα πρώτα ευρήματα έρχονται στο φως από το 600 π.Χ. Σε μαρμάρινη σκαλιστή πλάκα, που σήμερα βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, αναπαρίσταται παίχτης μπιλιάρδου, που βέβαια θυμίζει παίχτη του σημερινού χόκεϊ επί χόρτου περισσότερο από μπιλιάρδο, αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ιστορία των δύο αθλημάτων στα βάθη των αιώνων διασταυρώθηκε. Υπήρξε στον Παρθενώνα ένας χώρος που τότε ονομαζόταν «σφαιρίστρα των Αρρηφόρων», απ’ όπου προήλθε το όνομα σφαιριστήριο. Στην σφαιρίστρα των Αρρηφόρων οι ιερείς της θεάς Αθηνάς, που ζούσαν εκεί όλο τον χρόνο και επί τρεις μήνες ύφαιναν το πέπλο της Αθηνάς, στις ελεύθερες ώρες τους εξασκούνταν στην σφαίριση. Σφαιριστής για τους αρχαίους Ελληνες ήταν ο θαυματοποιός που εκτελούσε δεξιοτεχνικές ασκήσεις με σφαιρικά αντικείμενα. Μέχρι τον 11ο αιώνα περίπου, το μπιλιάρδο παραμένει ως ένα σύμβολο πολιτισμού της αρχαίας Αθήνας, από κει και μετά, όπως και όλη η κουλτούρα της αρχαίας Αθήνας μεταφέρθηκε στη Ρώμη και από κει στην Κωνσταντινούπολη, την άλλη έδρα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Στην Κωνσταντινούπολη έγινε πολύ δημοφιλές, κυρίως στον εκκλησιαστικό κύκλο, όπου παίχτηκε πολύ στα μοναστήρια και στους εκκλησιαστικούς χώρους. Στην Κωνσταντινούπολη μια διαφορετική μορφή του μπιλιάρδου επικράτησε και ονομάστηκε «Τσιγγάνιο», ή πόλο όπως το λέμε σήμερα. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΞΑΡΣΗ ΤΟΥ ΜΠΙΛΙΑΡΔΟΥ έγινε μετά τις πρώτες σταυροφορίες, όπου οι σταυροφόροι, επιστρέφοντας από τους Αγίους Τόπους μέσω Βυζαντίου, αγάπησαν το παιχνίδι και το μετέφεραν στις χώρες τους. Εκεί παίχτηκε από τους Φράγκους, τους σημερινούς Γάλλους, αφού αυτοί ήταν ο κύριος όγκος των σταυροφοριών, ενώ συνεχίστηκε να παίζεται και από τους κληρικούς. Υπήρξαν μερικές μεγάλες αλλαγές, μέσω των οποίων το μπιλιάρδο μεταφέρθηκε σιγά σιγά σε τραπέζι (από το πάτωμα όπου παιζόταν μέχρι τότε) και ο λόγος ήταν ο εξής: Εκείνες τις εποχές οι επιδημίες μάστιζαν τον κόσμο. Ετσι ενώ το μπιλιάρδο στην αρχή παιζόταν στα λιβάδια, με τις μπάλες να τρέχουν χωρίς περιορισμούς προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, λόγω των επιδημιών ο κόσμος άρχισε να συνωστίζεται στις πόλεις, προσπαθώντας ν αποφύγει κυρίως την πανώλη των ζώων. Το 1500 η δημοτικότητα του σπορ ξεφεύγει από τους βασιλικούς κύκλους και περνά σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Κατά τη διάρκεια όλου του αιώνα εξοπλίζονται με μπιλιάρδα όλες οι ταβέρνες και τα δημόσια κέντρα.

Το μπιλιάρδο στην Ελλάδα ξαναήρθε με τον βασιλιά Οθωνα. Διασώζονται λόγοι του Κολοκοτρώνη να συμβουλεύει τους Ελληνες να μην ασχολούνται τόσο πολύ με το μπιλιάρδο, αλλά με το καλό του κράτους. ( από τότε ο Έλλην τό’ χε το κουσούρι…) Στις αρχές του 20ού αιώνα το παιχνίδι διατηρούνταν στους κύκλους της αριστοκρατίας, τους κύκλους του παλατιού και γενικότερα στους εύπορους κύκλους. Στη συνέχεια ακολούθησε τον δρόμο που είχε ακολουθήσει στην Ευρώπη τον προηγούμενο αιώνα. Από το 1920 και μετά το μπιλιάρδο έχει πλέον αρχίσει να ξεφεύγει από τους αριστοκρατικούς κύκλους και εξαπλώνεται παντού. Αυτή η εξάπλωσή του το κάνει αγαπημένο παιχνίδι όλων των κοινωνικών τάξεων, ακόμα και των περιθωριακών στοιχείων.

Ο Γάλλος μαθηματικός Γκασπάρ Γκουστάβ Γκοργιολί, μέσα από μια μελέτη εκατοντάδων σελίδων, το 1835 εξέδωσε βιβλίο με τίτλο «Μαθηματικές θεωρίες και σχέση τους με το μπιλιάρδο», δίνοντας έτσι επιστημονικό προφίλ στο μπιλιάρδο. Μετά την επιτυχία του βιβλίου πολλοί μαθηματικοί έγραψαν βιβλία συνδέοντας το μπιλιάρδο με τα Μαθηματικά. (Θα επανέλθουμε εδώ…)

Στην Αγγλία το πρώτο πραγματικό τραπέζι μπιλιάρδου παρουσιάζεται το 1560 από τον Ρόμπερτ Ντάντλεϊ, που ήταν ο ευνοούμενος του παλατιού. Το 1587 η βασίλισσα Μέρι της Σκοτίας λίγο πριν απαγχονιστεί παραπονέθηκε στον Αρχιεπίσκοπο της Γλασκόβης ότι οι δεσμοφύλακες δεν την άφηναν να παίζει μπιλιάρδο.