Ένα παιδί 13, 14, 15 και παραπάνω ετών, που ξεκινάει τη μέρα του από τις 7 το πρωί και τελειώνει με ιδιαίτερα και διάβασμα γύρω στις 10, 11 και 12 το βράδυ, δεν ζει μια νορμάλ για την ηλικία του ζωή. Ζει μιαν ανωμαλία. Υποτάσσεται σ’ αυτήν, αντιδρώντας, στην καλύτερη περίπτωση, μέσα του. Δεν είναι άλλωστε εύκολο για ένα παιδί να ξεφύγει από τα «θεσμοθετημένα» (κρατικά και οικογενειακά) και να διαχειριστεί μόνο του το κεφάλαιο της εκπαίδευσής του, της ψυχαγωγίας του, της ίδιας του της ύπαρξης στην κοινωνία. Είναι μπλοκαρισμένο απ’ όλες τις μπάντες. Και συνήθως, η μόνη του ελπίδα, εφόσον το επιτρέπει η τσέπη του (αν και, ευτυχώς, στην Ευρώπη οι σπουδές έχουν γίνει πιο προσιτές στα πορτοφόλια πλέον), είναι να κάνει υπομονή ώσπου να σηκωθεί να φύγει από δω!….Του Χρήστου Μιχαηλίδη