Δεν κινούμαστε. Μόνο μετακινούμαστε – με το Ι.Χ. μας. Καθόμαστε. Ώρες στο αυτοκίνητο μπροστά στο τιμόνι, ώρες στο γραφείο μπροστά στο κομπιούτερ, ώρες στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. Μια γραμμική καθημερινότητα, γεμάτη καθιστικές δραστηριότητες: ευτροφία, επικοινωνία, ψυχαγωγία… Καθισιό επέκεινα της πωρώσεως. Αδιαφορούμε με τις περί του αντιθέτου υποδείξεις των ειδημόνων. Καθιστοί αγωγιάτες της εγωκεντρικής ζωής μας, σερνόμαστε ξοπίσω της εποχούμενοι…..Άφαντος ο νέος όμορφος κόσμος, όπως προαναγγέλλεται χρόνια τώρα στις επίσημες δηλώσεις. Γύρω μας βλέπουμε μόνο εμπνεύσεις και δραστηριότητες υποβιβασμένες. Και, κλειδωμένοι στον εαυτό μας, δεν έχουμε το ενδιαφέρον να παρεκκλίνουμε από το δρόμο που έχει εγγραφεί μέσα στη μυχιότητα της βολής μας. Από την κουλτούρα που μάχεται το βάδειν, την επαφή με τον δημόσιο χώρο, τη συλλογικότητα εν τέλει. Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Πολλές σκέψεις έκανε και η αφεντιά μου στην θαλπωρή του …καναπέ της! Ένα παιδί νεκρό, η Αθήνα φλέγεται, άνθρωποι απλοί, μαγαζάτορες, ένοικοι, ιδιοκτήτες με κατεστραμμένες περιουσίες, αίολοι παρακολουθούν την καταστροφή, μή μπορώντας να κάνουν τίποτε. Βόλος, Πάτρα και άλλες πόλεις μπαίνουν στον χορό της εξουσίας των ολίγων.   Λάβροι οι δημοσιογράφοι, ακονίζουν τις γλώσσες τους.  “Δακρυσμένος” λαοφιλής ηθοποιός της “Τρίτης”, προτρέπει τους εξοργισμένους νέους να…συνεχίσουν την “προσπάθειά” τους!  Ας έχουμε και άλλους τραυματίες, ίσως και άλλους νεκρούς αλλά…”ξέρουν τι κάνουν”.  Συντριβή και μόνον μπορεί να σου φέρει ο θάνατος ενός μικρού παιδιού. Ότι και αν έγινε, όπως και αν έγινε -γιατί πατέρας 3 παιδιών είναι και ο φερόμενος ως δολοφόνος αστυνομκός-τέτοιες πράξεις πρέπει να μην γίνονται.  Αλλά αναρωτιέμαι, αν το παλλικαράκι ήταν “ανώνυμο” θα διερρήγνυαν  τα ΜΜΕ τα ιμάτιά τους;   Ας μορφώσουμε, ας εκπαιδεύσουμε τους “φυλλάττοντας” την τάξιν.  Και ας επιλέξει το κράτος τί είδους αστυνομικούς θέλει.  Πού αρχίζει και που τελειώνει η δικαιδοσία τους;   Ποιά η ψυχική τους υγεία;  [Αυτό βέβαια πρέπει να ελέγχεται και στους …διδάσκοντες]. Αλλοιώς, ας βάλλει την …Φιλαρμονική του δήμου να επιβάλλει την …τάξη. 

Είμαι μία πολύ θυμωμένη πολίτης αυτής της χώρας.  Της χώρας του “κατά μόνας”, του “μαχαιριού στο κόκκαλο”, των “αντιεξουσιαστών”, των “γνωστών- αγνώστων”, του “καταδικάζουμε”,της MRB, των “offshore”, των “μονών”.  Της χώρας που κρύβει το σκουπίδι κάτω απο το χαλί, της ατιμωρησίας, της μη εφαρμογής των νόμων, του ρουσφετιού, του “μέσου”.  Της χώρας που εδώ και 30 χρόνια δεν έχει κάνει παρά ελάχιστα βήματα.  Σχεδόν ακίνητη.  Καθισιό επέκεινα της πωρώσεως…