Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού.
Ο όρος «εκφοβισμός και βία στο σχολείο» (bullying) χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια κατάσταση, κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά, με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου (Olweus, 2009).
Σύμφωνα με έρευνα που έγινε σε σχολεία της χώρας, το 10% του συνόλου των μαθητών πέφτουν θύματα ενδοσχολικής βίας από συνομηλίκους τους ή παιδιά διαφορετικών ηλικιών. Το ποσοστό των θυτών ανέρχεται στο 5% του μαθητικού πληθυσμού και η αναλογία των εμπλεκομένων σε περιστατικά βίας, αγοριών-κοριτσιών, είναι 3 προς 1, με τα αγόρια να υπερτερούν σε περιστατικά σωματικής βίας και τα κορίτσια σε περιστατικά λεκτικής. Τα αίτια του σχολικού εκφοβισμού είναι κυρίως η οικογένεια, το περιβάλλον του σχολείου και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ). Η αντιμετώπιση αυτού του σοβαρού προβλήματος πρέπει να γίνεται οργανωμένα με τη συνεργασία εκπαιδευτικών, γονέων και παιδιών. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι καθοριστικός, είναι ο καταλληλότερος να προλάβει το φαινόμενο, να γίνει ο διαμεσολαβητής των καταστάσεων, ώστε και να το αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.
«Όσο υπάρχει έστω κι ένα παιδί που έχει κακοποιηθεί στο σχολείο, είτε ως αποτέλεσμα εκφοβισμού, σεξουαλικής παρενόχλησης, ρατσισμού ή άλλης μορφής βίας, τότε το σχολείο έχει αποτύχει. Οι διευθυντές, οι εκπαιδευτικοί και όλοι οι ενήλικοι στο σχολείο, σε συνεργασία με τους γονείς, τον σχολικό σύμβουλο, το Υπουργείο Παιδείας, τους αρμόδιους φορείς και οργανισμούς θα πρέπει να δράσουν μέσα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους, ώστε να υποστηρίξουν τις θεμελιώδεις δημοκρατικές αρχές στο σχολείο και τα δικαιώματα του παιδιού» (Ingererd Warnersson, πρώην Υπουργός Παιδείας της Σουηδίας, στο Αρτινοπούλου, 2001: 25).
