Η τέχνη και η χρήση ψηφίδας (mosaic) στο νηπιαγωγείο αποτελεί μια δημιουργική και παιδαγωγικά πολύτιμη δραστηριότητα αποτελεί βασικό μέσο από το οποίο τα νήπια προσεγγίζουν την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου με τρόπο δημιουργικό και βιωματικό. Μέσα από τη ζωγραφική, τη μουσική, το θέατρο και την κίνηση, τα παιδιά εκφράζουν συναισθήματα, ιδέες και αξίες όπως η ειρήνη, η ελευθερία και η συνεργασία. Η καλλιτεχνική έκφραση βοηθά τα παιδιά να κατανοήσουν το νόημα της επετείου όχι ως πολεμικό γεγονός, αλλά ως αφορμή για σεβασμό, ενότητα και αγάπη για τον άνθρωπο.(Αποτύπωση ναύτη που βρισκόταν στο καταδρομικό Έλλη απο πίνακα του Γιάννη Τσαρούχη)
Η διδασκαλία των γραμμών στο νηπιαγωγείο συμβάλλει ουσιαστικά στην ανάπτυξη των προγραφικών δεξιοτήτων, της λεπτής κινητικότητας και του οπτικοκινητικού συντονισμού των παιδιών. Μέσα από βιωματικές και παιγνιώδεις δραστηριότητες, τα νήπια διερευνούν τις διαφορετικές μορφές γραμμών, αναπτύσσοντας την ικανότητα αντίληψης, αναπαράστασης και οργάνωσης του χώρου.
Η ενασχόληση με τη γραμμή λειτουργεί ως προπαρασκευαστικό στάδιο για τη γραφή, ενώ παράλληλα ενισχύει τη δημιουργική έκφραση και τη γνωστική ανάπτυξη των παιδιών στο πλαίσιο της ολιστικής προσέγγισης της μάθησης.
Το παιχνίδι με LEGO και ξύλινο υλικό δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να εκφράσουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους. Μέσα από την κατασκευή, τη συναρμολόγηση και τον πειραματισμό, ανακαλύπτουν έννοιες όπως η ισορροπία, η συμμετρία και η συνεργασία.
Τα παιδιά συνεργάζονται, ανταλλάσσουν ιδέες και μαθαίνουν να επιλύουν προβλήματα με τρόπο δημιουργικό. Τα χρώματα, οι διαφορετικές υφές και τα σχήματα τους βοηθούν να αναπτύξουν τη λεπτή κινητικότητα και τη συγκέντρωσή τους, ενώ ταυτόχρονα διασκεδάζουν.
Το παιχνίδι γίνεται ένα μικρό «εργαστήριο φαντασίας», όπου κάθε παιδί μπορεί να γίνει μικρός αρχιτέκτονας, μηχανικός ή καλλιτέχνης!
Σε αυτήν την θεματική εστιάσαμε στα ΣΧΗΜΑΤΑ και υλοποιήσαμε διάφορες δραστηριότητες.
Τα παιδιά περπάτησαν πάνω στα σχήματα και στη συνέχεια παίξαμε με αυτά στο ρυθμό της μουσικής.
Αναγνωρίσαμε σχήματα στον χώρο της τάξης μας.
Διαβάσαμε «Το Παραμύθι του Κύκλου» (ένα παραμύθι από το asteratiparea.blogspot), όπου ένας κύκλος ένιωθε λυπημένος επειδή ήταν απλά ένας κύκλος. Ήθελε να μεταμορφωθεί και σε άλλα πράγματα. Ένα βράδυ που έπεσε για ύπνο, τα παιδιά σκέφτηκαν να μπουν στα όνειρά του και να κάνουν την επιθυμία του πραγματικότητα. Έτσι, τον μεταμόρφωσαν με τη φαντασία τους σε διάφορα πράγματα: μπάλα του μπάσκετ, μπάλα παγωτό σε χωνάκι, κοριτσίστικη και αγορίστικη φατσούλα, spiderman, λουλούδι, αράχνη, παιδάκι, αρκουδάκι κλπ. Τα παιδιά απέδωσαν τις ιδέες τους με ζωγραφιά σε χαρτί του μέτρου και στη συνέχεια φτιάξαμε ένα βιβλίο.
Ο Λίνος, ο λαγουδίνος ο φίλος μας, μας έφερε ένα τετράγωνο και μας είπε την ιστορία του. Το τετράγωνο ήταν λυπημένο γιατί δεν μπορούσε να κυλήσει όπως ο κύκλος και να ταξιδέψει αλλά ήταν αναγκασμένο να ζει ακίνητο. Ονειρεύτηκε όμως ότι μεταμορφώθηκε σε μια τετράγωνη βαλίτσα, όπου κάθε παιδί την έπαιρνε μαζί του και ταξίδευαν σε διαφορετικά μέρη.
Καθίσαμε σε κύκλο. Τα παιδιά έκλεισαν τα μάτια και στο άκουσμα της μουσικής φαντάστηκαν που ταξίδεψαν με την τετράγωνη βαλίτσα. Το τετράγωνο ήταν πολύ χαρούμενο γιατί ταξίδεψε σε διάφορα μέρη μαζί με τα παιδιά: στον βυθό της θάλασσας, σε δάσος, στη χώρα των ηρώων και του spiderman, στη χώρα των δεινοσαύρων και των ελεφάντων, στη Ρωσία, στην Πορτογαλία, όπου γνώρισε τον Ρονάλντο και τον Μέσι, στο διάστημα. Ταξιδέψαμε κι εμείς στα μέρη αυτά.
Τα παιδιά ζωγράφισαν τις ιδέες τους.
Φτιάξαμε όμορφους Τριγωνούληδες.
Παρατηρήσαμε πίνακες του Βασίλι Καντίνσκι σχετικούς με τα σχήματα. Τα παιδιά παρατήρησαν τα σχήματα, τα χρώματα και έγιναν και τα ίδια μικροί καλλιτέχνες και δημιούργησαν εμπνευσμένα από τον ζωγράφο.
Εκ μέρους του Συλλόγου Διδασκόντων, των μαθητών και μαθητριών του σχολείου μας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά την εταιρεία Motor Oil, για την προσφορά των δύο ηλεκτρονικών υπολογιστών γραφείου καθώς και των περιφερειακών τους εξαρτημάτων. Εκτιμούμε βαθύτατα τη συμβολή σας και σας ευχαριστούμε ειλικρινά για την υποστήριξή σας.
Στην ενότητα αυτή εστιάσαμε στον εαυτό μας και στο πόσο μοναδικός/ή είναι ο καθένας/καθεμία από εμάς! Ο Λίνος ο λαγουδίνος, ο φίλος μας, μας επισκέφθηκε ακόμα μια φορά και μας έφερε άλλη μια έκπληξη – ένα κουτί. Μας είπε ότι αυτό το κουτί θα το παίρνει κάθε μέρα ένα παιδί στο σπίτι του και θα βάζει μέσα αγαπημένα του αντικείμενα που θα τα παρουσιάσει την επόμενη μέρα στους συμμαθητές/τριές του. Επίσης θα παίρνει ένα φυλλάδιο όπου θα σημειώνουν το όνομά τους, την ηλικία τους, το αγαπημένο τους χρώμα και θα ζωγραφίζουν τι τους αρέσει να κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους και θα μας τα παρουσιάζουν και αυτά.
Την επόμενη μέρα, θα παίρνει στο σπίτι του το βάζο της φιλίας, όπου μέσα θα περιέχει όμορφες φράσεις που θα εκφράζουν τα υπόλοιπα παιδιά.
Τα παιδιά περιέγραψαν τον εαυτό τους κοιτάζοντας το πρόσωπό τους στον καθρέπτη. Τι χρώμα μαλλιά έχουν; Τι χρώμα μάτια;
Στη συνέχεια, συμπληρώσαμε έναν πίνακα διπλής εισόδου, μετρήσαμε και κάναμε συγκρίσεις. Πόσα παιδιά έχουν καστανά, ξανθά και μαύρα μαλλιά; Ποια είναι περισσότερα; Ποια λιγότερα;
Παίξαμε κινητικό παιχνίδι. Στο άκουσμα της μουσικής τα παιδιά τριγυρνούσαν στον χώρο. Όταν σταματούσε η μουσική, τα παιδιά έπρεπε να κάνουν έναν κύκλο ανάλογα με την προτροπή της εκπαιδευτικού. Για παράδειγμα, να κάνουν κύκλο όσα παιδιά έχουν μακριά μαλλιά, όσα έχουν κοντά μαλλιά, όσα έχουν καστανά μαλλιά, κλπ.
Τα παιδιά ζωγράφισαν το πορτρέτο τους.
Συζητήσαμε με τα παιδιά. Ενώ όλοι έχουμε κοινά χαρακτηριστικά, είμαστε διαφορετικοί ως προς την εμφάνιση αλλά μας αρέσουν και διαφορετικά πράγματα. Σε κάθε έναν αρέσουν διαφορετικά χρώματα, διαφορετικά πράγματα να κάνει στον ελεύθερο χρόνο του και δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ικανότητες. Κάποιοι τα καταφέρνουν καλύτερα σε κάποια πράγματα και κάποιοι σε κάποια άλλα. Αυτό μας κάνει μοναδικούς και ξεχωριστούς.
Διαβάσαμε την ιστορία «Ο κήπος του βασιλιά», όπου ένας βασιλιάς είχε κήπους γύρω από το κάστρο του με ωραία δέντρα και λουλούδια, που τα αγαπούσε και τα φρόντιζε. Όταν όμως χρειάστηκε να φύγει για ένα ταξίδι όταν γύρισε είδε ότι όλα είχαν μαραθεί. Ρώτησε πρώτα το πεύκο για ποιο λόγο μαράθηκε και αυτό του απάντησε ότι ζήλεψε τη μηλιά για τα ωραία μήλα της, στενοχωρήθηκε που αυτό δεν είχε μήλα και μαράθηκε από τη στεναχώρια του. Το ίδιο είχε συμβεί σε όλα τα φυτά του κήπου. Η μηλιά είχε ζηλέψει την τριανταφυλλιά για το ωραίο άρωμά της, η τριανταφυλλιά είχε ζηλέψει τον σφένδαμο που αλλάζουν χρώμα τα φύλλα του το φθινόπωρο κλπ. Όλα τα φυτά είχαν ζηλέψει τις ιδιότητες των άλλων και δεν πίστεψαν στη δική τους ομορφιά και έτσι μαράθηκαν, εκτός από ένα μικρό λουλουδάκι που κατάλαβε ότι πρέπει να αγαπά τον εαυτό του, τις ικανότητές του και τη δική του ομορφιά γιατί ο καθένας μας είναι μοναδικός και ξεχωριστός. Αφού συζητήσαμε τα νοήματα του παραμυθιού με τα παιδιά, σκεφτήκαμε να φτιάξουμε έναν κήπο, όπου θα βάλουμε μέσα τα δικά μας ξεχωριστά λουλούδια, που το καθένα έχει τη δική του ομορφιά και είναι ξεχωριστό!!!
Φτιάξαμε μια μικρή κατασκευή με τίτλο: «ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ» «ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ».
Τέλος, παίξαμε με το ζάρι της αυτοεκτίμησης. Τα παιδιά πετούσαν το ζάρι και απαντούσαν σε διάφορες ερωτήσεις: «Είμαι πολύ καλός/καλή στο να…», «Μου αρέσει πολύ να…», «Δεν είμαι πολύ καλός/καλή στο να…», «Μου αρέσει να μου λένε ότι…», «Νιώθω λυπημένος/η όταν…», «Το πιο ωραίο πράγμα που είπα σε κάποιον ήταν ότι…»
Ένα πολύ συχνό, σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, σε μια τάξη νηπιαγωγείου είναι οι συγκρούσεις ανάμεσα στα παιδιά για διάφορα θέματα. Έτσι, λοιπόν, αποφασίσαμε να προσεγγίσουμε με βιωματικό τρόπο το θέμα αυτό, ώστε τα παιδιά να προσπαθούν να επιλύουν μόνα τους τις διαφορές τους με συζήτηση και χωρίς να τσακώνονται (όσο γίνεται).
Ξεκινήσαμε διαβάζοντας το παραμύθι «Συγγνώμη» του Νόμπερτ Λάνα, όπου ο αρκούδας και ο λαγός είναι οι καλύτεροι φίλοι. Ζουν στο αρκουδολαγουδόσπιτο και μαγειρεύουν τα αρκουδολαγουδοφαγητά τους στην αρκουδολαγουδοκουζίνα τους. Μια μέρα όμως βρίσκουν ένα υπέροχο λαμπερό πράγμα και δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε ποιον από τους δυο ανήκει και αρχίζουν να τσακώνονται. Μπορεί αυτό να σημαίνει το τέλος μιας μοναδικής φιλίας;
Συζητάμε με τα παιδιά για το παραμύθι και το δραματοποιούμε.
Στη συνέχεια, σκεφτόμαστε κι άλλες περιπτώσεις όπου μπορεί δύο φίλοι να τσακωθούν.
Όταν θέλουν να παίξουν με το ίδιο παιχνίδι.
Όταν θέλουν να διαβάσουν το ίδιο παραμύθι.
Όταν θέλουν το ίδιο τουβλάκι στο οικοδομικό υλικό.
Όταν θέλουν να καθίσουν στην ίδια θέση στο παγκάκι στην παρεούλα μας.
Όταν κάποιο παιδί θέλει να παίξει με άλλα παιδιά στο οικοδομικό υλικό και αντί να τους το ζητήσει, κλωτσάει αυτό που έφτιαξαν οι άλλοι.
Όταν κάποιος θέλει να παίξει παζλ με άλλα παιδιά.
Συζητάμε λύσεις για κάθε περίπτωση και τα παιδιά παίζουν παιχνίδια ρόλων για καλύτερη εμπέδωση. Σε κάθε περίπτωση προσπαθούμε να μάθουμε ότι πρέπει να ζητάμε αυτό που θέλουμε και όχι να αρπάζουμε, να κλωτσάμε ή να σπρώχνουμε. Με συζήτηση μπορούμε να βρούμε όλες τις λύσεις.
Διαβάσαμε διάφορα παραμύθια και συζητήσαμε για τις σχέσεις ανάμεσα στους ήρωες.
«Με αυτήν την μπάλα παίζουμε όλοι» της Μπριγκίτε Βένιγκερ. Ο Μαξ ο ποντικός έπαιζε στο λιβάδι με τους φίλους του, όταν ξαφνικά ο Ρίκο το ρακούν τους κλέβει την μπάλα και φεύγει! Κανείς από τους πέντε φίλους δεν ξέρει τι να κάνει. Να πάνε, μήπως, στη φωλιά του ρακούν και να του ζητήσουν την μπάλα ή να ζητήσουν τη βοήθεια ενός πιο δυνατού ζώου; Ευτυχώς, παρεμβαίνει η μαμά του Ρίκο και τον υποχρεώνει να επιστρέψει την μπάλα. Οι φίλοι είναι έτοιμοι να πάνε στο λιβάδι να συνεχίσουν το παιχνίδι τους, όταν ο Μαξ κάνει κάτι που κανείς δεν το περιμένει. Είναι άραγε τόσο κακός ο Ρίκο ή μήπως…; Αποφασίζει, λοιπόν, να τον δοκιμάσει…
«Το Τικ και το Τακ», της Γιολάντας Τσορώνη Γεωργιάδη. Δύο φίλοι, ο Μένιος και ο Μέντιος τσακώνονται πολύ και σταματούν να κάνουν παρέα. Όμως είναι και οι δύο τόσο στενοχωρημένοι που η καρδιά τους σταμάτησε να κάνει τικ-τακ. Κάνει μόνο τικ.
«Ο μεγάλος τσακωμός», της Γιολάντας Τσορώνη Γεωργιάδη. Οι αστακοί δεν έχουν μάθει να περιμένουν τη σειρά τους, γίνονται ανυπόμονοι και βίαιοι.
Παρακολουθούμε ένα μικρό animation με τίτλο «Η γέφυρα». Ένας τάρανδος και μια αρκούδα θέλουν να περάσουν απέναντι από μια γέφυρα. Ξαφνικά συναντιούνται στη μέση της γέφυρας και αρχίζουν να τσακώνονται για το ποιος θα περάσει. Το αποτέλεσμα είναι να πέσουν και οι δύο στην χαράδρα. Αμέσως μετά συναντιούνται στην ίδια γέφυρα ένα λαγουδάκι και ένα ρακούν. Τα ζωάκια αυτά δεν τσακώνονται αλλά σκέφτονται και βρίσκουν τη λύση και έτσι περνούν και οι δύο την γέφυρα.
Συζητάμε με τα παιδιά ότι τελικά η λύση βρίσκεται με τη συζήτηση και όχι με τσακωμούς.
Ξαναβλέπουμε την μικρή ταινία και σταματάμε σε διάφορα σημεία και τα παιδιά μαντεύουν τους πιθανούς διαλόγους ανάμεσα στα ζώα.
Δείχνουμε τέσσερις εικόνες στα παιδιά και τις συζητάμε. Σε κάθε εικόνα κάποια παιδιά για διάφορους λόγους τσακώνονται. Ποιοι μπορεί να είναι οι πιθανοί διάλογοι ανάμεσά τους; Τα παιδιά σκέφτονται και απαντούν. Πώς μπορούν να βρουν λύσεις με διάλογο και όχι με τσακωμό;
Πώς νιώθουμε όταν τσακωνόμαστε με κάποιον φίλο μας; Στην αρχή νιώθουμε θυμό γιατί τα πράγματα είναι διαφορετικά απ’ ότι θα θέλαμε. Είναι σημαντικό να ηρεμήσουμε και να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να νιώσουμε πάλι καλά με τον φίλο μας. Το καλύτερο είναι να συζητήσουμε μαζί του για να βρούμε τη λύση.
Παίξαμε μουσικοκινητικό παιχνίδι. Τα παιδιά άκουσαν δύο μελωδίες. Τη μια, την πιο έντονη, τη συνδέσαμε με το θυμό και την άλλη, την πιο χαρούμενη και απαλή με την ηρεμία. Κάθε φορά που άκουγαν τη μελωδία του θυμού, παρίσταναν ότι ήταν θυμωμένοι και προσπαθούσαν να βρουν ανώδυνους τρόπους να ξεσπάσουν το θυμό τους (δίνουν μπουνιές ή κλωτσιές στον αέρα, σπρώχνουν τον τοίχο και μετρούν ως το 10) ενώ όταν άκουγαν τη μελωδία της ηρεμίας, γίνονταν μικρές χελωνίτσες, που έμπαιναν στο καβούκι τους για να ηρεμήσουν και να σκεφτούν.
Φτιάξαμε ένα φανάρι με τα βήματα που πρέπει να ακολουθούμε για να βρίσκουμε λύσεις σε τυχόν τσακωμούς με φίλους μας.
Ηρεμώ (γιατί ο θυμός δεν βοηθάει)
Σκέφτομαι (μήπως έχω κάνει κι εγώ κάποιο λάθος; Τι λύσεις μπορώ να βρω;)
Συζητώ (Με τον διάλογο μπορούν να λυθούν όλα)
Παρατηρήσαμε 4 πίνακες ζωγραφικής του Κιθ Χάρινγκ. Συζητήσαμε με τα παιδιά τι απεικονίζουν. Οι φιγούρες που απεικονίζονται συμβολίζουν τον τσακωμό ή την φιλία; Πώς το καταλαβαίνουμε αυτό; Κάθε ομάδα επιλέγει από έναν πίνακα ζωγραφικής και τον ζωγραφίζουν με νερομπογιές. Είναι σημαντικό τα μέλη κάθε ομάδας να δουλέψουν αρμονικά και χωρίς τσακωμό και πράγματι το καταφέρνουν. Στη συνέχεια, κάθε ομάδα σκέφτεται ένα μήνυμα για τη φιλία και το καταγράφουμε.
Διαβάσαμε το παραμύθι «Το αστέρι της φιλίας» της Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη», όπου ένα αρκουδάκι περιμένει κάτω από ένα δέντρο να πέσει το τελευταίο αστέρι του φθινοπώρου για να κάνει μια ευχή. Η ευχή του είναι να έχει δίπλα του φίλους αλλά το αστέρι δεν είναι άλλο από ένα φύλλο του φθινοπώρου σε σχήμα αστεριού που ετοιμάζεται να πέσει από ένα δέντρο.
Παίζουμε ένα μουσικο-κινητικό παιχνίδι. Την ώρα που ακούγεται η μελωδία τα παιδιά κινούνται στον ρυθμό. Όταν σταματήσει η μελωδία, πέφτει ένα φύλλο του φθινοπώρου και όποιο παιδί το πιάσει κάνει μια ευχή. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται μέχρι όλα τα παιδιά να πιάσουν το φύλλο και να κάνουν την ευχή τους.
Στη συνέχεια, τα παιδιά ζωγραφίζουν «το αστέρι της φιλίας», όπως το φαντάζονται.
Μετά τις πρώτες ημέρες, όπου γνωριστήκαμε και μιλήσαμε για τους κανόνες, εστιάσαμε στο όνομά μας. Κάθε παιδί πήρε την καρτέλα με το όνομά του και του ζητήσαμε να εστιάσει στο πρώτο γράμμα. Στη συνέχεια, η εκπαιδευτικός έβαλε στο πάτωμα το αρχικό γράμμα του κάθε παιδιού και ένας-ένας σηκωνόταν, το εντόπιζε και το κρατούσε στο χέρι του.
Παίξαμε με το πρώτο γράμμα από το όνομά μας. Βάλαμε κάθε γράμμα πάνω σε ένα καρεκλάκι. Αρχικά, ξεκινήσαμε το παιχνίδι με κάθε μια ομαδούλα. Στο άκουσμα της μουσικής τα παιδιά τριγυρνούσαν γύρω από τα καρεκλάκια και όταν σταματούσε η μουσική έπρεπε να καθίσουν στο καρεκλάκι που είχε το αρχικό τους γράμμα. Το παιχνίδι γινόταν όλο και πιο δύσκολο καθώς στη συνέχεια τα παιδιά έπαιξαν ανά δύο ομαδούλες και τέλος όλες οι ομάδες μαζί.
Κάθε παιδί σχημάτισε με πλαστελίνη το αρχικό του γράμμα.
Σε φύλλο εργασίας τα παιδιά βρήκαν και ζωγράφισαν το πρώτο γράμμα του ονόματός τους.
Φτιάξαμε μια μικρή κατασκευή με το αρχικό μας γράμμα.
Έπειτα, συνεχίσαμε με ολόκληρο το όνομά μας. Τα παιδιά παρατηρούν το όνομά τους στην καρτέλα τους, στον πίνακα αναφοράς που έχουμε στην τάξη μας και καθημερινά όταν έρχονται στο σχολείο βάζουν το καρτελάκι με το όνομά τους στο παρουσιολόγιό μας.
Κύκλωσαν τα γράμματα του ονόματός τους σε φύλλο εργασίας.
Δημιούργησαν με το όνομά τους.
Τέλος, πήραν για το σπίτι ένα παιχνίδι με τα γράμματα του ονόματός τους, όπου πρέπει να τα βάζουν σε σειρά για να το σχηματίσουν.
Η καινούρια σχολική χρονιά ξεκίνησε! Οι πρώτε μέρες στο σχολείο είναι μέρες προσαρμογής, γνωριμίας με το περιβάλλον για τα καινούρια παιδιά που έρχονται αλλά και γνωριμίας με νέους φίλους. Σκοπός μας είναι τα παιδιά να νιώσουν ασφαλή και να είναι χαρούμενα!! Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με διάφορα παιχνίδια γνωριμίας, ώστε να γνωρίσουμε τους νέους μας φίλους. Μάλιστα γνωρίσαμε κι έναν φίλο λίγο διαφορετικό από εμάς… τον Λίνο τον Λαγουδίνο, ο οποίος μας ερχόταν συχνά στην τάξη μας και μας είχε και εκπλήξεις. Πρώτη έκπληξη του Λίνου ήταν το πρώτο παιχνίδι γνωριμίας που παίξαμε. Ο φίλος μας ο Λίνος ο Λαγουδίνος κατασκόπευσε την τάξη μας κι έμαθε τα ονόματα των παιδιών. Τα έγραψε σε ένα μικρό χαρτάκι και τα έβαλε μέσα σε ένα κουτί. Η εκπαιδευτικός έβγαζε ένα-ένα όνομα από το κουτί, όπως της υπέδειξε ο Λίνος, και έλεγε το όνομα του παιδιού. Στη συνέχεια, το παιδί πήγαινε κοντά της και του έκανε κάποιες ερωτήσεις. Πχ. «Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;» «Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;» κλπ.
Την επόμενη μέρα ο Λίνος μας έφερε μια μπάλα και παίξαμε ένα ακόμη παιχνίδι γνωριμίας. Τα παιδιά κάθισαν σε κύκλο και καθώς έπαιζε η μουσική γυρνούσαν την μπάλα γύρω-γύρω από χέρι σε χέρι. Όποιος κρατούσε τη μπάλα όταν σταματούσε η μουσική μας έλεγε το όνομά του και τα υπόλοιπα παιδιά το ξαναέλεγαν δυνατά και ταυτόχρονα χτυπούσαν τόσα παλαμάκια όσες και οι συλλαβές του ονόματος του παιδιού.
Σε ένα επόμενο παιχνίδι γνωριμίας, η εκπαιδευτικός ήταν η οδηγός του τρένου που θα ταξίδευε τα παιδιά σε μέρη μαγικά. Περνούσε λέγοντας το ποιηματάκι «Τσαφ, τσουφ, τσαφ τσουφ, το τρένο περνά, τσαφ τσουφ τσαφ τσουφ και μας ταξιδεύει σε μέρη μαγικά. Τσαφ, τσουφ, τσαφ τσουφ χάρισέ μας το όνομά σου και ανέβα στο τρενάκι να ταξιδέψουμε σε μέρη μαγικά!» και τα παιδιά ανέβαιναν στο τρένο. Αφού ανέβηκαν όλοι, τότε κάναμε στάσεις σε διάφορες χώρες που ζουν παράξενα πλάσματα. Σε μια χώρα τα πλάσματα που ζουν εκεί περπατούν είναι γίγαντες, σε άλλη σέρνονται σαν φίδια και τα παιδιά αναπαριστούσαν τις αντίστοιχες κινήσεις.
Ο Λίνος επισκέφθηκε πάλι το σχολείο μας και μας είχε μια ακόμα έκπληξη. Αυτή τη φορά μας έφερε ένα μπαλόνι. Η εκπαιδευτικός πετούσε το μπαλόνι ψηλά και έλεγε το όνομα ενός παιδιού. Το παιδί που άκουγε το όνομά του, έπρεπε να πιάσει το μπαλόνι πριν πέσει κάτω. Στη συνέχεια, διάλεγε μια κάρτα, η οποία είχε μια δοκιμασία, την οποία έπρεπε να εκτελέσει το παιδί που την επέλεγε. Π.χ. «Κάνε τρεις σβούρες», «Χοροπήδα σαν μικρό βατραχάκι» κλπ.
Παίξαμε διάφορα παιχνίδια.
Βάλαμε μια γραμμή στο πάτωμα και κάναμε διάφορα περπατήματα. Ισορροπήσαμε πάνω στη γραμμή, περπατήσαμε σαν γίγαντες, σαν μικρά μυρμηγκάκια, κάναμε πηδηματάκια κλπ.
Τα παιδιά υπό το ρυθμό της μουσικής κάνουν διάφορες κινήσεις κρατώντας μια χαρτοπετσέτα. Την βάζουν στο τεντωμένο χέρι τους και περπατούν προσπαθώντας να μην τους πέσει κάτω, τη βάζουν στο κεφάλι και περπατούν, την αναποδογυρίζουν από το ένα χέρι στο άλλο, την βάζουν στο πάτωμα και κάνουν κύκλους γύρω-γύρω.
Παίξαμε διάφορα παιχνίδια σε ζευγαράκια. Δώσαμε από μισή καρδιά στο κάθε παιδί και έπρεπε να βρουν το ταίρι τους για να σχηματιστεί ολόκληρη η καρδιά. Στη συνέχεια, παίξαμε διάφορα παιχνίδια με μουσική, όπου τα παιδιά έπρεπε να περπατούν με ενωμένα χέρια, κεφαλάκια, πλατούλες κλπ.
Και αφού γνωριστήκαμε και εξοικειωθήκαμε με το χώρο, ήρθε η ώρα να συμφωνήσουμε στους κανόνες που πρέπει να ακολουθούμε για να είμαστε όλοι χαρούμενοι όταν ερχόμαστε στο σχολείο. Παρατηρούμε διάφορες εικόνες και τις ταξινομούμε ανάλογα με το αν αυτό που απεικονίζουν μας κάνουν χαρούμενους ή λυπημένους. Αποφασίζουμε ότι θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι στο σχολείο και έτσι οφείλουμε να ακολουθούμε τους αντίστοιχους κανόνες.
Συμπληρώνουμε και φύλλο εργασίας, όπου κολλάμε χαρούμενες και λυπημένες φατσούλες, για καλύτερη εμπέδωση.
Διαβάσαμε διάφορα παραμύθια:
«Τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε», της Μάρτιν Αγκάσι. Με αφορμή το παραμύθι φτιάξαμε με τυπώματα τις δικές μας παλάμες και δημιουργήσαμε το δέντρο της τάξης μας με το σύνθημα: «Τα χεράκια μας δεν είναι φτιαγμένα για να δέρνουμε αλλά για να…» και τα παιδιά συμπλήρωσαν με τις δικές τους ιδέες («να αγκαλιάζουν», «να στέλνουν φιλιά», «να φτιάχνουν παζλ» κ.ά.)
«Η φωνή δεν είναι για να ουρλιάζουμε», της Ελίζαμπεθ Βέρντικ. Με απλές φράσεις και διασκεδαστικές εικόνες το βιβλίο αυτό μαθαίνει στα παιδιά πότε είναι ώρα να μιλούν χαμηλόφωνα και πότε είναι αποδεκτό να φωνάζουν. Παρακολουθούμε βίντεο, όπου γνωρίσαμε τον Ντεσιμπέλ, ένα αγοράκι που πάει στο νηπιαγωγείο. Όμως έχει ένα μεγάλο πρόβλημα: δεν μπορεί να ελέγξει την ένταση της φωνής του με αποτέλεσμα να φωνάζει συνέχεια! Ένα μικρό μαγικό μεταλλόφωνο όμως τον βοήθησε να βρει τη λύση.
Αποφασίσαμε κι εμείς να βρούμε χρώματα που θα ταιριάζουν με την ένταση της φωνής που χρειάζεται να χρησιμοποιούμε ανάλογα με την περίσταση. Έτσι, όταν π.χ. κάνουμε μια εργασία στα τραπεζάκια μπορούμε να μιλάμε ψιθυριστά αν χρειάζεται να ζητήσουμε κάτι από έναν συμμαθητή μας ή αν πρέπει να τον βοηθήσουμε. Στην παρεούλα, μιλάμε κανονικά όταν συζητάμε διάφορα θέματα με την δασκάλα μας, ενώ στο διάλειμμα μπορούμε να φωνάζουμε δυνατά αν χρειάζεται.
Διαβάσαμε το παραμύθι της Ελίζαμπεθ Βέρντικ «Οι λέξεις δεν είναι για να πληγώνουμε» και συζητήσαμε ότι κάποιες φράσεις μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα (όπως «Σε αγαπώ», «Σε έχω φίλο/φίλη») και κάποιες μας κάνουν να νιώθουμε στενοχωρημένοι (όπως «Δεν σε έχω φίλο/φίλη», «Φύγε από ‘δω»). Αποφασίσαμε ότι εμείς θέλουμε να χρησιμοποιούμε ωραίες λέξεις στην τάξη μας, που κάνουν τους υπόλοιπους να νιώθουν όμορφα και κάποιες από αυτές τις γράψαμε πάνω σε γλυκές καραμελίτσες!!
Τέλος, δημιουργήσαμε ένα μικρό βιβλιαράκι με τους κανόνες που πρέπει να ακολουθούμε για να αισθανόμαστε όλοι όμορφα στο σχολείο μας!!!
Σε όλα τα μικρά παιδιά αρέσει να ασχολούνται με το όνομά τους, τη μικρή αυτή λέξη που είναι η ταυτότητα τους από την ώρα που γεννιούνται. Το όνομα τους αποτελεί κίνητρο για πολλές δραστηριότητες στο νηπιαγωγείο μέσα από τις οποίες μαθαίνουν να αναγνωρίζουν τόσο το δικό τους όνομα όσο και των φίλων και συμμαθητών τους. Μια καθημερινή τέτοια δραστηριότητα είναι φυσικά και το παρουσιολόγιο της τάξης μας ή όταν υπογράφουμε τις εργασίες μας κατά την ολοκλήρωσή τους. Με το όνομά μας παίξαμε πολλά παιχνίδια!
Ήταν Δευτέρα όταν επισκέφθηκε το νηπιαγωγείο μας ο Μένιος το Αυγό. Χαρήκαμε πάρα πολύ και τον καλοσωρίσαμε στην παρεούλα μας όπου και μας συστήθηκε με το όνομά του. Με μεγάλη χαρά του είπαμε και τα δικά μας ονόματα ρυθμικά χτυπόντας το ταμπουρίνο ή χτυπώντας παλαμάκια. Ξαφνικά διαπιστώσαμε πως και ο Μένιος ήταν πολύ στενοχωρεμένος γιατί μια μάγισσα πονηρή του έκλεψε το πρώτο γράμμα από το όνομά τους.Έψαξαν παντού μα δεν μπόρεσαν να το βρουν!Τα παιδιά με τη βοήθεια ερωτήσεων που τους κάναμε βρήκαν ότι το γράμμα που τους έκλεψε η μάγισσα ήταν το γράμμα Μ. Αποφασίσαμε όλοι μαζί να τον βοηθήσουμε να το βρει γιατί δεν του άρεσε καθόλου που έλειπε το αρχικό τους γράμμα και έπρεπε πια να τους φωνάζουν ..ένιο!
Στη συνέχεια ψαρέψαμε από μια λεκάνη με μια κουτάλα το δικό μας αρχικό γράμμα που ήταν ανάμεσα σε πολλά άλλα γράμματα και το διασκεδάσαμε πάρα πολύ.Δεν θα πιστέψετε τι άλλο βρήκαμε ψαρεύοντας!Το Αρχικό Γράμμα του Μένιου !Πόσο περήφανοι νιώσαμε που μπορέσαμε να τον βοηθήσουμε!Το ψάρεμα δεν είναι εύκολη υπόθεση αλλά εμείς τα καταφέραμε!
Μόλις ψαρέψαμε όλοι το γραμματάκι μας αποφασίσαμε να φτιάξουμε υπέροχα ρολογάκια με αυτά ώστε να το έχουμε πάντα κοντά μας και να μην το ξεχνάμε.Για δείτε, δεν είναι υπέροχα;
Σειρά είχαν υπέροχα κινητικά παιχνίδια με θέμα τι άλλο;Το όνομά μας αλλά και το αρχικό μας γράμμα!
Μετά από τόσα όμορφα παιχνίδια ξέρουμε πια το γράμμα μας το αρχικό απέξω και ανακατωτά.Πάμε να το βρούμε στην τάξη και να το διακοσμήσουμε!
Παίξαμε ομαδικά παιχνίδια με μπαλόνια που είχαν πάνω το όνομά μας!
Βρήκαμε ποιός έχει το πιο μεγάλο όνομα με τα περισσότερα γράμματα και ποιός το πιο μικρό με τα λιγότερα.Δεν ήταν εύκολη υπόθεση καθώς είμαστε πολλααααά παιδιά!
Παρατηρώντας τις κάρτες με τα ονόματά μας προσεκτικά παίξαμε και ένα παιχνίδι εντοπισμού γραμμάτων.Οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν απλοί,εάν είχαμε το ζητούμενο γράμμα στο όνομά μας τότε βάζαμε την κάρτα με το όνομά μας κάτω από το ΝΑΙ και εάν δεν το είχαμε τότε βάζαμε την κάρτα με το όνομά μας κάτω από το ΌΧΙ. Είμαστε τόσο μεγάλη παρέα που χρειαστήκαμε 3 χαρτόνια κάνσον για να χωρέσουμε όλοι!
Αφού διαβάσαμε το παραμύθι: “Είμαι ένας βάτραχος μικρούλης ,ο Εμμανουήλ ο Μπακακούλης” ψάξαμε στην παρεούλα που ήταν τα αρχικά μας ανακατεμένα να βρούμε το γράμμα μας και κατόπιν να το ταυτίσουμε με τα αντίστοιχα ίδια μικρά γραμματάκια.Τα κόψαμε και τα κολλήσαμε πάνω στο αρχικό μας !
Η εβδομάδα αυτή που ήταν αφιερωμένη στο όνομά μας, μας ενθουσίασε πολύ!Μάθαμε, παίξαμε, δημιουργήσαμε, γελάσαμε!Θα τα ξαναπούμε σύντομα σε νέες περιπέτειες!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
