Μετά τις πρώτες ημέρες, όπου γνωριστήκαμε και μιλήσαμε για τους κανόνες, εστιάσαμε στο όνομά μας. Κάθε παιδί πήρε την καρτέλα με το όνομά του και του ζητήσαμε να εστιάσει στο πρώτο γράμμα. Στη συνέχεια, η εκπαιδευτικός έβαλε στο πάτωμα το αρχικό γράμμα του κάθε παιδιού και ένας-ένας σηκωνόταν, το εντόπιζε και το κρατούσε στο χέρι του.

Παίξαμε με το πρώτο γράμμα από το όνομά μας. Βάλαμε κάθε γράμμα πάνω σε ένα καρεκλάκι. Αρχικά, ξεκινήσαμε το παιχνίδι με κάθε μια ομαδούλα. Στο άκουσμα της μουσικής τα παιδιά τριγυρνούσαν γύρω από τα καρεκλάκια και όταν σταματούσε η μουσική έπρεπε να καθίσουν στο καρεκλάκι που είχε το αρχικό τους γράμμα. Το παιχνίδι γινόταν όλο και πιο δύσκολο καθώς στη συνέχεια τα παιδιά έπαιξαν ανά δύο ομαδούλες και τέλος όλες οι ομάδες μαζί.

Κάθε παιδί σχημάτισε με πλαστελίνη το αρχικό του γράμμα.

Σε φύλλο εργασίας τα παιδιά βρήκαν και ζωγράφισαν το πρώτο γράμμα του ονόματός τους.

Φτιάξαμε μια μικρή κατασκευή με το αρχικό μας γράμμα.

Έπειτα, συνεχίσαμε με ολόκληρο το όνομά μας. Τα παιδιά παρατηρούν το όνομά τους στην καρτέλα τους, στον πίνακα αναφοράς που έχουμε στην τάξη μας και καθημερινά όταν έρχονται στο σχολείο βάζουν το καρτελάκι με το όνομά τους στο παρουσιολόγιό μας.

Κύκλωσαν τα γράμματα του ονόματός τους σε φύλλο εργασίας.

Δημιούργησαν με το όνομά τους.

Τέλος, πήραν για το σπίτι ένα παιχνίδι με τα γράμματα του ονόματός τους, όπου πρέπει να τα βάζουν σε σειρά για να το σχηματίσουν.

Η καινούρια σχολική χρονιά ξεκίνησε! Οι πρώτε μέρες στο σχολείο είναι μέρες προσαρμογής, γνωριμίας με το περιβάλλον για τα καινούρια παιδιά που έρχονται αλλά και γνωριμίας με νέους φίλους. Σκοπός μας είναι τα παιδιά να νιώσουν ασφαλή και να είναι χαρούμενα!! Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με διάφορα παιχνίδια γνωριμίας, ώστε να γνωρίσουμε τους νέους μας φίλους. Μάλιστα γνωρίσαμε κι έναν φίλο λίγο διαφορετικό από εμάς… τον Λίνο τον Λαγουδίνο, ο οποίος μας ερχόταν συχνά στην τάξη μας και μας είχε και εκπλήξεις. Πρώτη έκπληξη του Λίνου ήταν το πρώτο παιχνίδι γνωριμίας που παίξαμε. Ο φίλος μας ο Λίνος ο Λαγουδίνος κατασκόπευσε την τάξη μας κι έμαθε τα ονόματα των παιδιών. Τα έγραψε σε ένα μικρό χαρτάκι και τα έβαλε μέσα σε ένα κουτί. Η εκπαιδευτικός έβγαζε ένα-ένα όνομα από το κουτί, όπως της υπέδειξε ο Λίνος, και έλεγε το όνομα του παιδιού. Στη συνέχεια, το παιδί πήγαινε κοντά της και του έκανε κάποιες ερωτήσεις. Πχ. «Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;» «Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;» κλπ.

Την επόμενη μέρα ο Λίνος μας έφερε μια μπάλα και παίξαμε ένα ακόμη παιχνίδι γνωριμίας. Τα παιδιά κάθισαν σε κύκλο και καθώς έπαιζε η μουσική γυρνούσαν την μπάλα γύρω-γύρω από χέρι σε χέρι. Όποιος κρατούσε τη μπάλα όταν σταματούσε η μουσική μας έλεγε το όνομά του και τα υπόλοιπα παιδιά το ξαναέλεγαν δυνατά και ταυτόχρονα χτυπούσαν τόσα παλαμάκια όσες και οι συλλαβές του ονόματος του παιδιού.

Σε ένα επόμενο παιχνίδι γνωριμίας, η εκπαιδευτικός ήταν η οδηγός του τρένου που θα ταξίδευε τα παιδιά σε μέρη μαγικά. Περνούσε λέγοντας το ποιηματάκι «Τσαφ, τσουφ, τσαφ τσουφ, το τρένο περνά, τσαφ τσουφ τσαφ τσουφ και μας ταξιδεύει σε μέρη μαγικά. Τσαφ, τσουφ, τσαφ τσουφ χάρισέ μας το όνομά σου και ανέβα στο τρενάκι να ταξιδέψουμε σε μέρη μαγικά!» και τα παιδιά ανέβαιναν στο τρένο. Αφού ανέβηκαν όλοι, τότε κάναμε στάσεις σε διάφορες χώρες που ζουν παράξενα πλάσματα. Σε μια χώρα τα πλάσματα που ζουν εκεί περπατούν είναι γίγαντες, σε άλλη σέρνονται σαν φίδια και τα παιδιά αναπαριστούσαν τις αντίστοιχες κινήσεις.

Ο Λίνος επισκέφθηκε πάλι το σχολείο μας και μας είχε μια ακόμα έκπληξη. Αυτή τη φορά μας έφερε ένα μπαλόνι. Η εκπαιδευτικός πετούσε το μπαλόνι ψηλά και έλεγε το όνομα ενός παιδιού. Το παιδί που άκουγε το όνομά του, έπρεπε να πιάσει το μπαλόνι πριν πέσει κάτω. Στη συνέχεια, διάλεγε μια κάρτα, η οποία είχε μια δοκιμασία, την οποία έπρεπε να εκτελέσει το παιδί που την επέλεγε. Π.χ. «Κάνε τρεις σβούρες», «Χοροπήδα σαν μικρό βατραχάκι» κλπ.

Παίξαμε διάφορα παιχνίδια.

• Βάλαμε μια γραμμή στο πάτωμα και κάναμε διάφορα περπατήματα. Ισορροπήσαμε πάνω στη γραμμή, περπατήσαμε σαν γίγαντες, σαν μικρά μυρμηγκάκια, κάναμε πηδηματάκια κλπ.

• Τα παιδιά υπό το ρυθμό της μουσικής κάνουν διάφορες κινήσεις κρατώντας μια χαρτοπετσέτα. Την βάζουν στο τεντωμένο χέρι τους και περπατούν προσπαθώντας να μην τους πέσει κάτω, τη βάζουν στο κεφάλι και περπατούν, την αναποδογυρίζουν από το ένα χέρι στο άλλο, την βάζουν στο πάτωμα και κάνουν κύκλους γύρω-γύρω.

• Παίξαμε διάφορα παιχνίδια σε ζευγαράκια. Δώσαμε από μισή καρδιά στο κάθε παιδί και έπρεπε να βρουν το ταίρι τους για να σχηματιστεί ολόκληρη  η καρδιά. Στη συνέχεια, παίξαμε διάφορα παιχνίδια με μουσική, όπου τα παιδιά έπρεπε να περπατούν με ενωμένα χέρια, κεφαλάκια, πλατούλες κλπ.

Και αφού γνωριστήκαμε και εξοικειωθήκαμε με το χώρο, ήρθε η ώρα να συμφωνήσουμε στους κανόνες που πρέπει να ακολουθούμε για να είμαστε όλοι χαρούμενοι όταν ερχόμαστε στο σχολείο. Παρατηρούμε διάφορες εικόνες και τις ταξινομούμε ανάλογα με το αν αυτό που απεικονίζουν μας κάνουν χαρούμενους ή λυπημένους. Αποφασίζουμε ότι θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι στο σχολείο και έτσι οφείλουμε να ακολουθούμε τους αντίστοιχους κανόνες.

Συμπληρώνουμε και φύλλο εργασίας, όπου κολλάμε χαρούμενες και λυπημένες φατσούλες, για καλύτερη εμπέδωση.

Διαβάσαμε διάφορα παραμύθια:

• «Τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε», της  Μάρτιν Αγκάσι. Με αφορμή το παραμύθι φτιάξαμε με τυπώματα τις δικές μας παλάμες και δημιουργήσαμε το δέντρο της τάξης μας με το σύνθημα: «Τα χεράκια μας δεν είναι φτιαγμένα για να δέρνουμε αλλά για να…» και τα παιδιά συμπλήρωσαν με τις δικές τους ιδέες («να αγκαλιάζουν», «να στέλνουν φιλιά», «να φτιάχνουν παζλ» κ.ά.)

• «Η φωνή δεν είναι για να ουρλιάζουμε», της Ελίζαμπεθ Βέρντικ. Με απλές φράσεις και διασκεδαστικές εικόνες το βιβλίο αυτό μαθαίνει στα παιδιά πότε είναι ώρα να μιλούν χαμηλόφωνα και πότε είναι αποδεκτό να φωνάζουν. Παρακολουθούμε βίντεο, όπου γνωρίσαμε τον Ντεσιμπέλ, ένα αγοράκι που πάει στο νηπιαγωγείο. Όμως έχει ένα μεγάλο πρόβλημα: δεν μπορεί να ελέγξει την ένταση της φωνής του με αποτέλεσμα να φωνάζει συνέχεια! Ένα μικρό μαγικό μεταλλόφωνο όμως τον βοήθησε να βρει τη λύση.

Αποφασίσαμε κι εμείς να βρούμε χρώματα που θα ταιριάζουν με την ένταση της φωνής που χρειάζεται να χρησιμοποιούμε ανάλογα με την περίσταση. Έτσι, όταν π.χ. κάνουμε μια εργασία στα τραπεζάκια μπορούμε να μιλάμε ψιθυριστά αν χρειάζεται να ζητήσουμε κάτι από έναν συμμαθητή μας ή αν πρέπει να τον βοηθήσουμε. Στην παρεούλα, μιλάμε κανονικά όταν συζητάμε διάφορα θέματα με την δασκάλα μας, ενώ στο διάλειμμα μπορούμε να φωνάζουμε δυνατά αν χρειάζεται.

• Διαβάσαμε το παραμύθι της Ελίζαμπεθ Βέρντικ «Οι λέξεις δεν είναι για να πληγώνουμε» και συζητήσαμε ότι κάποιες φράσεις μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα (όπως «Σε αγαπώ», «Σε έχω φίλο/φίλη») και κάποιες μας κάνουν να νιώθουμε στενοχωρημένοι (όπως «Δεν σε έχω φίλο/φίλη», «Φύγε από ‘δω»). Αποφασίσαμε ότι εμείς θέλουμε να χρησιμοποιούμε ωραίες λέξεις στην τάξη μας, που κάνουν τους υπόλοιπους να νιώθουν όμορφα και κάποιες από αυτές τις γράψαμε πάνω σε γλυκές καραμελίτσες!!

Τέλος, δημιουργήσαμε ένα μικρό βιβλιαράκι με τους κανόνες που πρέπει να ακολουθούμε για να αισθανόμαστε όλοι όμορφα στο σχολείο μας!!!

Αρχή της σχολικής χρονιάς και τα προνηπιάκια μας καλούνται να προσαρμοστούν σε ένα καινούριο σχολικό περιβάλλον. Η προσαρμογή των μικρών παιδιών δεν είναι πάντοτε μια εύκολη υπόθεση, χρειάζεται υπομονή, επιμονή, πολλά αγάπη και φυσικά επιστημονική γνώση.

Τις πρώτες μέρες και στα πλαίσια της προσαρμογής των νέων νηπίων, παίξαμε πολλά παιχνίδια γνωριμίας. Έτσι λοιπόν  με παιγνιώδη τρόπο, με μπάλες, χρωματιστά καπέλα, γαντόκουκλες  μαθαίνουμε διάφορες πληροφορίες για το κάθε παιδί, πχ όνομα, αγαπημένο χρώμα, φαγητό, παιχνίδι κλπ.

Γίναμε ομάδα παίζοντας ομαδικά παιχνίδια.

Ζωγραφίσαμε την πρώτη μας ζωγραφιά και την παρουσιάσαμε στην ομάδα. Μάθαμε να ξεχωρίζουμε το Αρχικό γράμμα του ονόματός μας!

Διαβάσαμε παραμύθια σχετικά με τις πρώτες μέρες στο σχολείο. Τέλος καλωσορίσαμε το Λύκο Ζαχαρία, την κούκλα της τάξης μας, που θα μας κρατάει συντροφιά για όλη τη σχολική χρονιά.