Μέσα από την θεματική μας για τη διαφορετικότητα, θελήσαμε να αναδείξουμε από τη μια πλευρά ότι ακόμα και αν φαινομενικά είμαστε ίδιοι, είμαστε όμως και διαφορετικοί και από την άλλη ακόμα κι αν κάποιος μας φαίνεται διαφορετικός τελικά μπορεί να έχει πολλά κοινά με εμάς. Και εν τέλει, ακόμα κι αν είμαστε διαφορετικοί, οφείλουμε να σεβόμαστε το διαφορετικό και φυσικά να μην ξεχνάμε ότι όλοι είμαστε ίσοι. Στην προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε αυτές τις έννοιες με τα παιδιά, ξεκινήσαμε με τον εαυτό μας.
Αρχικά, τα παιδιά κρατώντας έναν καθρέπτη μπροστά τους, περιέγραψαν τον εαυτό τους. Στη συνέχεια, συζητήσαμε πως ενώ όλοι έχουμε τα ίδια χαρακτηριστικά (είμαστε ίδιοι), παρ’ όλα αυτά διαφέρουμε γιατί ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και διαφορετικός.
Στη συνέχεια, παίξαμε ένα κινητικό παιχνίδι. Στο άκουσμα της μουσικής τα παιδιά κινούνταν στο χώρο. Όταν σταματούσε η μουσική, η εκπαιδευτικός έδινε μια οδηγία. Για παράδειγμα να κάνουν έναν κύκλο όσοι έχουν γαλανά μάτια, ξανθά μαλλιά κλπ.
Τα παιδιά πήραν σπίτι ένα φυλλάδιο, στο οποίο έπρεπε να ζωγραφίσουν, να γράψουν ή να κολλήσουν εικόνες, με πράγματα που τους αρέσουν (το αγαπημένο τους μέρος, αγαπημένη ταινία, αγαπημένο παιχνίδι κλπ). Αφού το συμπλήρωσαν στο σπίτι με τη βοήθεια των γονιών τους, μας το παρουσίασαν στην τάξη. Μετά την παρουσίαση, διαπιστώσαμε ότι κάποια πράγματα που μας αρέσουν είναι κοινά αλλά και κάποια είναι διαφορετικά.
Διαβάσαμε το παραμύθι της Μαρίας Ρουσάκη «Μέλπω η Μοναδική». Δυσαρεστημένη με τη στολή που αναγκάζεται να φοράει κάθε μέρα στο σχολείο, η Μέλπω θέλει να νιώσει ξεχωριστή. Με τη βοήθεια του παλιού μπαούλου της μαμάς, επιχειρεί να γίνει διαφορετική απ’ τα άλλα παιδιά. Τα άλλα παιδιά βλέπουν με πολύ θετική ματιά αυτή τη διάθεση της Μέλπως και ακολουθούν το παράδειγμά της. Τα παιδιά ζωγραφίζουν τον μοναδικό εαυτό τους με στοιχεία που θα ήθελαν να έχουν για να είναι ξεχωριστοί!!!
Διαβάζουμε το παραμύθι «Ο μαύρος κότσυφας και ο άσπρος γλάρος» της Κίτυ Κρόουθερ και το συζητάμε. Πώς ένιωσαν τα παιδιά στην αρχή και πώς στο τέλος του παραμυθιού; Τα περισσότερα παιδιά ένιωσαν λύπη με την απόρριψη του κότσυφα από τους γλάρους αλλά τελικά το τέλος τους άφησε θετικά συναισθήματα, αφού ο κότσυφας έγινε συμπαθής σε όλους όταν τελικά τον γνώρισαν. Συζητήσαμε κι εμείς για παιδιά από άλλες χώρες και είδαμε σχετικό εποπτικό υλικό.
Πώς θα υποδεχόμασταν ένα παιδί από άλλη χώρα στην τάξη μας; Όλα τα παιδιά απάντησαν πως θα έπρεπε να το καλοδεχτούμε και να του μάθουμε διάφορα πράγματα, αλλά και να μας μάθει κι εκείνο.
Συζητήσαμε τι δραστηριότητες έκαναν μαζί ο μαύρος κότσυφας και ο άσπρος γλάρος και σκεφτήκαμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε κι εμείς με έναν καινούριο φίλο μας από άλλη χώρα. Θα μπορούσαμε να πάμε βόλτα στη θάλασσα, να κάνουμε ποδήλατο ή πατίνι, να φτιάξουμε παζλ, να ζωγραφίσουμε, να κολυμπήσουμε. Τα παιδιά ζωγραφίζουν.
Διαβάσαμε το παραμύθι της Έρης Παπαμιχαλοπούλου «Ο Περπατούλης στον πλανήτη των Ζουμ», όπου στον πλανήτη αυτό οι άνθρωποι δεν έχουν πόδια αλλά ρόδες και κυκλοφορούν πάνω σε ράγες και όχι σε δρόμους. Ώσπου μια μέρα γεννιέται ένα περίεργο πλάσμα, το οποίο έχει πόδια και όχι ρόδες. Καθώς μεγαλώνει δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στον πλανήτη των Ζουμ καθώς οι ράγες δεν είναι κατάλληλες για τα ποδαράκια του. Προσπαθεί να φτιάξει ρόδες και να τις εφαρμόσει στα πόδια του για να μπορεί να βγει κι αυτός, όπως τα υπόλοιπα παιδιά, έξω και να πάει σχολείο αλλά δυστυχώς σε μια απότομη στροφή έχασε την ισορροπία του και έπεσε σε μια λίμνη. Τότε οι υπόλοιποι ζουμάνθρωποι κατάλαβαν ότι κάτι πρέπει να κάνουν για να γίνει ο πλανήτης τους πιο φιλόξενος για τον Περπατούλη. Έτσι, έφτιαξαν δρόμους δίπλα στις ράγες για να μπορεί και αυτός να κυκλοφορεί. Τα παιδιά ζωγράφισαν τον πλανήτη Ζουμ, όπως τον διαμόρφωσαν για να μπορούν όλοι να κυκλοφορούν.
Αφού διαβάσαμε το παραμύθι συζητήσαμε με τα παιδιά αν συμβαίνει κάτι ανάλογο και στον δικό μας πλανήτη, τον πλανήτη Γη. Τα παιδιά είπαν όχι αφού εμείς έχουμε πόδια και μπορούμε να περπατάμε στους δρόμους. Αναρωτηθήκαμε όμως αν κυκλοφορούν όλοι οι άνθρωποι μόνο με τα πόδια. Τα παιδιά σκέφτηκαν ότι κάποιοι περπατούν με μπαστούνι, με πι ή σε αναπηρικό καροτσάκι. Είναι εύκολο για αυτούς που κυκλοφορούν με αναπηρικό καροτσάκι να κυκλοφορήσουν στο δρόμο; Είδαμε σχετικά βίντεο και συζητήσαμε. Διαπιστώσαμε ότι σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι δυσκολεύονται να μετακινηθούν με αναπηρικό αμαξίδιο. Υπάρχουν μόνο σκάλες και όχι ράμπες ή ασανσέρ, τα πεζοδρόμια σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ στενά, με πολλά τραπέζια από καφετέριες ή ταβέρνες, τα αυτοκίνητα παρκάρουν στα σημεία που δεν πρέπει για να μπορεί να περάσει ένα αμαξίδιο. Όλα αυτά δυσχεραίνουν την μετακίνηση των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Η πολιτεία όμως πρέπει να φροντίσει για τα άτομα αυτά γιατί μπορεί να είναι διαφορετικά, πρέπει να έχουν όμως τις ίδιες ευκαιρίες με όλους μας.
Παρακολουθήσαμε την ταινία – ντοκιμαντέρ “Ένα σχολείο, δύο κόσμοι” στα πλαίσια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων και πραγματοποιήσαμε διάφορες δραστηριότητες που μπορείτε να δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://blogs.sch.gr/5niploutr/2023/05/07/kinimatografiki-leschi-sto-scholeio-2/
Είδαμε εποπτικό υλικό με παιδιά με αναπηρίες και συζητήσαμε ότι όλα τα παιδιά πρέπει να τα αποδεχόμαστε και να προσπαθούμε ώστε να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με όλους μας. Μπορεί να είμαστε διαφορετικοί αλλά πρέπει να αγωνιζόμαστε για να είμαστε όλοι ίσοι.
Δημιουργήσαμε μια μικρή κατασκευή – βιβλιαράκι, όπου γράψαμε το σύνθημα ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ – ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ.
Παίξαμε το παιχνίδι «Μ’ ένα χρώμα ξεκινώ σ’ έναν κύκλο για να μπω» (από τον «οδηγό εκπαιδευτικού για την ευαισθητοποίηση σε θέματα αποδοχής της αναπηρίας και της διαφορετικότητας και την ανάπτυξη ενταξιακής κουλτούρας στο σχολείο», ΙΕΠ). Αρχικά, η εκπαιδευτικός ζητά από τα παιδιά να κάνουν ένα τρένο μπαίνοντας το ένα πίσω από το άλλο πίσω της και αφού κάνουν μια διαδρομή μέσα στην τάξη, σχηματίζουν έναν κύκλο γύρω από πανιά που έχουν τοποθετηθεί στο έδαφος. Ξεκινάμε παρατηρώντας ποιοι βρίσκονται δίπλα μας και ποια θέση έχουμε στον κύκλο. Παίζει η μουσική και τα παιδιά κινούνται στο χώρο. όταν σταματήσει η μουσική πρέπει να ξαναβρούν την ίδια θέση που είχαν στον κύκλο. Όποιος δεν θυμάται καλά ποια ήταν η θέση του τον βοηθάνε οι συμμαθητές του. Στη συνέχεια, δίνεται σε κάθε παιδί ένα χρώμα. Όταν παίζει η μουσική μπαίνουν στον κύκλο τα παιδιά που κρατούν ένα χρώμα κάθε φορά (πχ κόκκινο, πράσινο κλπ) και χορεύουν. Σιγά σιγά εντάσσονται δύο χρώματα στον κύκλο ή και παραπάνω. Η εκπαιδευτικός δίνει διάφορα παραγγέλματα: «Οι κύκλοι χορεύουν μαζί, αγκαλιάζονται κλπ». Στο τέλος, μπαίνουν μέσα στον κύκλο όλα τα χρώματα και κάνουν ένα πάρτι! Μετά το παιχνίδι η εκπαιδευτικός κάνει κάποιες ερωτήσεις στα παιδιά: «Ποια ήταν η πιο ωραία στιγμή του παιχνιδιού;» Τα παιδιά απαντούν ομόφωνα πως ήταν πιο όμορφα όταν ήταν όλα μαζί μέσα στον κύκλο. «Πώς ένιωθαν τα χρώματα όταν ήταν έξω από τον κύκλο;» Τα παιδιά απάντησαν ότι δεν ένιωθαν πολύ όμορφα και ότι ήθελαν όλα να μπουν μέσα. Συζητήσαμε πως έτσι νιώθουν όλοι οι άνθρωποι: θέλουν να βρίσκονται μέσα στον «κύκλο» μιας ομάδας και να μην βρίσκονται έξω από αυτόν επειδή μπορεί να είναι διαφορετικοί.
Τέλος, δημιουργήσαμε μια ομαδική κατασκευή με το σύνθημα: «ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ – ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ»
