Κλακέτα 1,2,3… πάμε!!!

Σε συνέχεια του εκπαιδευτικού προγράμματος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων, στο οποίο συμμετέχουμε με τίτλο: “Κινηματογραφική Λέσχη στο Σχολείο”, παρακολουθήσαμε άλλη μια ταινία με τα παιδιά. 

Ταυτότητα της ταινίας:

Τίτλος: Ένα σχολείο, δύο κόσμοι (2019)

Σκηνοθεσία: Δέσποινα Ιωσηφίδου – Δημοτικό Σχολείο Εμπρόσνερου Αποκορώνου

Εταιρεία Παραγωγής: Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων

Είδος ταινίας: Ντοκιμαντέρ τεκμηρίωσης, μικρού μήκους (διάρκεια 12:53)

Περιγραφή: Η ταινία παρακολουθεί τη διαδικασία συμπερίληψης μιας κωφής μαθήτριας, της Ευαγγελίας, στο σχολικό πρόγραμμα του 2/θέσιου Δημοτικού Σχολείου Εμπρόσνερου του Δήμου Αποκόρωνα, Χανίων. Η Ευαγγελία μιλάει τη νοηματική και χάρη στις δασκάλες της, συμμετέχει ισότιμα στο μάθημα μαζί με τους ακούοντες συμμαθητές της. Σε αυτό το σχολείο, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς, όλοι οι μαθητές μαθαίνουν την Ελληνική Νοηματική Γλώσσα.

Έννοιες: κώφωση, αλληλεγγύη, φιλία, σχολική ζωή, διαφορετικότητα

Δραστηριότητες που υλοποιήθηκαν ΠΡΙΝ την προβολή της ταινίας 

(χωρίς τα παιδιά να γνωρίζουν κανένα στοιχείο από την ταυτότητα της ταινίας)

Δείχνουμε στα παιδιά ένα κάδρο της πρωταγωνίστριας και τους ζητάμε να κάνουν υποθέσεις για αυτήν. Τα παιδιά υποθέτουν ότι την λένε Ελένη, Μαρία ή Βασιλική. Πιστεύουν ότι πάει πρώτη Δημοτικού, ότι της αρέσει να παίζει με κούκλες και μωρά, της αρέσει να ζωγραφίζει και να διαβάζει και ότι το αγαπημένο της μάθημα είναι η Γλώσσα.

Στη συνέχεια, προβάλλουμε το πρώτο πλάνο του ντοκιμαντέρ, όπου οι εκπαιδευτικοί είναι μέσα στο αυτοκίνητο και συζητούν καθώς πηγαίνουν στο σχολείο, χωρίς ήχο και ζητάμε από τα παιδιά να μας πουν πώς αισθάνονται που δεν μπορούν να ακούσουν το διάλογο των ατόμων. Τα παιδιά λένε ότι αισθάνονται άσχημα και ότι ίσως αυτοί οι άνθρωποι λένε άσχημα πράγματα γι’ αυτό ίσως καλύτερα που δεν τους ακούμε.

Δραστηριότητες που υλοποιήθηκαν ΜΕΤΑ την προβολή της ταινίας

Ζητάμε από τα παιδιά να μας πουν πώς ένιωσαν. Τα περισσότερα παιδιά είπαν ότι ένιωσαν χαρά, επειδή τα παιδιά ήταν χαρούμενα στην ταινία. Κάποια, λίγα, ένιωσαν λύπη επειδή το κορίτσι δεν μπορούσε να μιλήσει.

Ρωτήσαμε τα παιδιά τι πιστεύουν για τα γεγονότα που προβάλλονται στην ταινία, είναι πραγματικά ή μυθοπλαστικά; Τα παιδιά απάντησαν ότι είναι πραγματικά. Αναφέραμε ότι η ταινία αυτή είναι ένα ντοκιμαντέρ και ρωτήσαμε αν γνωρίζουν τι είναι ντοκιμαντέρ. Τα παιδιά είπαν ότι έχουν δει ντοκιμαντέρ με ζώα. Επισημαίνουμε στα παιδιά ότι όπως βλέπουμε ένα ντοκιμαντέρ με τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον, έτσι μπορούμε να δούμε κι ένα ντοκιμαντέρ με ανθρώπους που μας δείχνουν κάτι από τη ζωή τους.

Ρωτάμε τα παιδιά τι θέμα έχει η ταινία. Μας απαντούν ότι μας δείχνει ένα κοριτσάκι που δεν μπορεί να μιλήσει και οι συμμαθητές της την βοηθούν και της φέρονται πολύ φιλικά.

Παρακολουθούμε το απόσπασμα 10:30-10:38, όπου η Ευαγγελία με τη συμμαθήτριά της μιλούν τη νοηματική.  Τι μπορεί να λένε τα κορίτσια; Τα παιδιά απαντούν: «Που μπορούμε να παίξουμε;» «Θες να παίξουμε κρυφτό ή κυνηγητό;» «Που λες να κρυφτούμε; Πάμε να κρυφτούμε μέσα στην τάξη;» «Θες να παίξουμε μπάλα;» «Θες να κάνουμε μπαλέτο;»

Παρακολουθούμε τα αποσπάσματα 10:30-10:49. Ρωτάμε τα παιδιά ποια συναισθήματα παρουσιάζονται. Τα παιδιά απαντούν πως τα παιδιά του ντοκιμαντέρ νιώθουν χαρά. Πώς το καταλαβαίνουμε αυτό; Γιατί γελάνε, δείχνουν να περνάνε όμορφα.

Ρωτάμε αν υπάρχει κεντρική ηρωίδα στο ντοκιμαντέρ. Τα παιδιά απαντούν πως υπάρχει η Ευαγγελία. Τι θα την ρωτούσαμε αν την είχαμε κοντά μας; «Έχεις αδέλφια;» «Θέλεις να παίξουμε;» «Ποιο είναι το αγαπημένο σου παραμύθι;» «Σου άρεσε το παλιό σου σχολείο;» «Σου αρέσουν το ουράνιο τόξο και οι καρδούλες;»

Παίζουμε μιμητικό παιχνίδι. Τα παιδιά μέσα από τις κινήσεις του σώματός τους, χωρίς λόγια, προσπαθούν να αναπαραστήσουν πράγματα που κάνουν στην καθημερινότητά τους.

 

 

 

 

 

 

 

Τέλος, δημιουργούμε τα χέρια της αλληλεγγύης. Κάθε παιδί φτιάχνει σε ένα χαρτί το αποτύπωμα των παλαμών τους. Στη μια παλάμη σε κάθε δάχτυλο γράφουμε από ποιον ζητάμε βοήθεια και στην άλλη παλάμη γράφουμε ποιους βοηθάμε εμείς στην τάξη μας. Την δεύτερη παλάμη την συμπληρώνουμε σιγά-σιγά μέσα στην καθημερινότητά μας και έτσι δίνουμε κίνητρο στα παιδιά να βοηθούν τους συμμαθητές τους.