Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Σχολικού Εκφοβισμού, που είναι στις 6 Μαρτίου, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε κι εμείς με το θέμα αυτό. Ξεκινήσαμε το θέμα μας με την προβολή μιας σχετικής animation ταινίας. Πριν την προβολή της ταινίας, δείξαμε στα παιδιά κάποια κάδρα από την ταινία και αφού παρατήρησαν τι βλέπουν, τους ζητήσαμε να προβλέψουν τι θα δούμε στην ταινία αυτή.

 

 

 

 

 

 

 

Τα παιδιά απάντησαν ότι θα δούμε μια χαρούμενη ταινία με φίλους στο σχολείο και έξω από το σχολείο. Στη συνέχεια, ακούσαμε τη μουσική της ταινίας, χωρίς όμως να βλέπουμε εικόνα. Η μουσική όμως που μας παραπέμπει; Σε μια χαρούμενη ή σε μια λυπημένη ταινία; Τα παιδιά απαντούν σε μια λυπημένη. Στη συνέχεια, παρακολουθήσαμε την ταινία.

Μετά την προβολή της ταινίας, ζητήσαμε από τα παιδιά να μας πουν πώς αισθάνονται. Τα συναισθήματα ήταν ΛΥΠΗ, ΘΥΜΟΣ για τη συμπεριφορά των παιδιών απέναντι στον ήρωα της ταινίας, αλλά και ΧΑΡΑ επειδή το τέλος ήταν χαρούμενο.

Συζητήσαμε τι συνέβη στην αρχή, στη μέση και στο τέλος της ταινίας. Πώς ένιωθε ο ήρωας κάθε φορά;

Τα παιδιά ζωγράφισαν ό,τι τους έκανε περισσότερο εντύπωση από την ταινία.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στη συνέχεια, συζητήσαμε για τον ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ. Με απλά λόγια εξηγήσαμε τι σημαίνει αυτό και τον διαχωρίσαμε από έναν τσακωμό ανάμεσα σε δύο παιδιά ή από κάτι που μπορεί να γίνει κατά λάθος. Τι πρέπει να κάνει ένα παιδί όταν κάποιος του φέρεται άσχημα και ασκεί βία πάνω του; To πιο σημαντικό: Να μιλήσει σε έναν μεγάλο (γονιό, δάσκαλο κλπ) που θα μπορέσει να το βοηθήσει.

Διαβάζουμε το παραμύθι «Τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε» (Μαρτίν Αγκάσι), συζητάμε και δείχνουμε με παντομίμα τι μπορούμε να κάνουμε με τα χέρια μας (να χαιρετάμε, να κάνουμε γκριμάτσες, να ζωγραφίζουμε, να αγκαλιάζουμε κλπ, αλλά σίγουρα όχι να δέρνουμε ή να τσιμπάμε ή να σπρώχνουμε).

Τα παιδιά φτιάχνουν το περίγραμμα της παλάμης τους, τη ζωγραφίζουν με νερομπογιές και φτιάχνουμε μια ομαδική εργασία, όπου ο καθένας γράφει τι μπορούμε να κάνουμε με τα χέρια μας.

Όμως μόνο τα χέρια μας μπορεί να πονέσουν τον άλλον αν τον χτυπήσουν; Ή μήπως και τα λόγια μας κάποιες φορές πληγώνουν; Διαβάζουμε το παραμύθι «Οι λέξεις δεν είναι για να πληγώνουμε» της Ελίζαμπεθ Βέρντικ και συζητάμε με τα παιδιά για άλλη μια μορφή σχολικού εκφοβισμού που μπορεί αν μην εμπεριέχει σωματική βία αλλά λεκτική. Το να μιλάμε άσχημα σε άλλους ή να τους κοροϊδεύουμε είναι κι αυτό μια μορφή σχολικού εκφοβισμού, όταν φυσικά γίνεται επαναλαμβανόμενα και στοχευμένα. Πώς νιώθουμε όταν μας μιλάνε άσχημα; Πονάει η καρδιά μας. Ενώ όταν μας μιλάνε όμορφα, γλυκαίνει η καρδιά μας.

Παίζουμε ένα παιχνίδι που μας αρέσει. Ομαδικά ζωγραφίζουμε χαρούμενες και λυπημένες καρδιές τις οποίες έχουμε τοποθετήσει πάνω σε ένα καρεκλάκι την καθεμία. Την ώρα που παίζει η μουσική τα παιδιά γυρνούν γύρω από τις καρέκλες. Όταν σταματήσει, στέκονται μπροστά από μια καρέκλα και ζωγραφίζουν όσο προλάβουν την καρδιά. Όταν αρχίσει πάλι η μουσική σταματούν και γυρνούν και πάλι γύρω από τις καρέκλες και σταματούν, αυτή τη φορά σε άλλη καρδιά, με το σταμάτημα της μουσικής και συνεχίζουν την καρδιά που είχε ξεκινήσει πριν ο συμμαθητής τους. έτσι ζωγραφίζουμε τις καρδιές. Χρησιμοποιούμε χαρούμενα χρώματα για τις χαρούμενες καρδιές και λυπημένα χρώματα για τις λυπημένες καρδιές.

 

 

 

 

 

 

 

Φτιάχνουμε μια ομαδική εργασία με τις καρδιές που ζωγραφίσαμε και γράφουμε φράσεις που μας ομορφαίνουν την καρδιά και φράσεις που μας πληγώνουν.

Παρακολουθούμε ένα ακόμα animation βίντεο για τον σχολικό εκφοβισμό και συζητάμε τον ρόλο που μπορεί να παίξει ένα παιδί που είναι παρατηρητής σε φαινόμενα σχολικού εκφοβισμού απέναντι σε κάποιο άλλο παιδί.

Δημιουργούμε ένα μικρό βιβλίο για τον ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Διαβάζουμε τα παραμύθια:

«Ο νταής του σχολικού», της Μαρίας Ρουσάκη

«Ο Ορφέας και οι νταήδες με τα κίτρινα ποδήλατα» του Μερκούριου Αυτζή

 «Λιζέτ, η πολική αρκούδα» της Έρης Παπαμιχαλοπούλου. Στο παραμύθι αυτό δεν διαβάσαμε το τέλος και το δραματοποιήσαμε. Τα παιδιά μοίρασαν ρόλους. Ένα παιδί ήταν η Λιζέτ, άλλα παιδιά ήταν οι καφέ αρκούδες που την κορόιδευαν, και άλλα οι καφέ αρκούδες που έπαιζαν ποδόσφαιρο εκεί κοντά και παρακολούθησαν ένα περιστατικό με τη Λιζέτ, όπου οι καφέ αρκούδες έκαναν πλάκα εις βάρος της. Τα παιδιά προσπάθησαν να βρουν λύσεις. Τι έπρεπε να κάνουν οι καφέ αρκούδες – παρατηρητές; (Τα παιδιά είπαν να πάνε να της μιλήσουν και να την κάνουν φίλη). Τι έπρεπε να κάνει η Λιζέτ; (Τα παιδιά είπαν να φύγει μακριά από τις καφέ αρκούδες που την κορόιδευαν και να κάνει άλλους φίλους). Τι έπρεπε να κάνουν οι καφέ αρκούδες που κορόιδευαν την Λιζέτ; (Τα παιδιά είπαν ότι έπρεπε να τους πουν να μην το κάνουν αυτό, δεν είναι σωστό). Υπενθυμίσαμε κάτι βασικό: Να μιλήσουν σε κάποιον μεγάλο για τους βοηθήσει.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Παίζουμε ένα παιχνίδι όπου κανένας δεν χάνει! Αντίθετα πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να κερδίσουμε όλοι. Βάζουμε στεφάνια στο πάτωμα. Τα παιδιά ακούγοντας μουσική τριγυρνούν γύρω από τα στεφάνια. Όταν σταματάει η μουσική μπαίνουν μέσα στα στεφάνια. Κάθε φορά αφαιρούμε και από ένα στεφάνι. Τα παιδιά προσπαθούν να χωρέσουν στα στεφάνια καθώς αυτά μειώνονται. Στο τέλος μένει μόνο ένα. Τα παιδιά παρατηρούν ότι δεν μπορούν να χωρέσουν όλα σε ένα στεφάνι μόνο. Τι λύση μπορούμε να βρούμε; Βάζουμε μόνο το ένα μας ποδαράκι ή μόνο το ένα χεράκι στο στεφάνι για να χωρέσουμε!!!

 

 

 

 

 

 

 

Τέλος, δημιουργούμε το δικό μας βίντεο για τον ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ με το σύνθημα ΜΙΛΑ ΤΩΡΑ!