Επιστολή μαθήτριας της Β΄ τάξης στη μητέρα της, με αφορμή το κείμενο “Από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ” στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Οι προβληματισμοί για το μέλλον της γενιάς της και του κόσμου γενικότερα εύλογοι κι αξιοπρόσεκτοι από εμάς τους μεγαλύτερους!

Γεια σου, μαμά,
πιστεύω κατάλαβες ποια είμαι…

Αρχικά θέλω να σου πω ένα συγγνώμη…
Συγγνώμη, μαμά, αλλά δε διαβάζω όσο θα έπρεπε. Με συγχωρείς…. αλλά δεν τρώω ούτε κοιμάμαι πια καλά… δεν προσέχω πλέον στο μάθημα. Η ζωή μου αιωρείται ανάμεσα σε λάθη, πάθη κι όνειρα. Μη ρωτήσεις για τα σχέδιά μου. Αλλιώς περίμενα τα πάντα. Φανταζόμουν κοπάνες, εξόδους, εκδρομές… όμως τίποτα δεν είναι έτσι! Το σχολείο και το φροντιστήριο τα βλέπω πιο πολύ από το ίδιο μου το σπίτι. Τα τότε όνειρά μου είναι πλέον φαντάσματα του ύπνου μου… που εξαφανίζονται με το πρώτο φως του ήλιου…. Νιώθω μια σαπίλα και δυστυχώς ξέρω ότι πολλοί από τους ανθρώπους γύρω μου νιώθουν το ίδιο… Ζω, μαμά, σε μια κοινωνία όπου μικρά αναμμένα κουτιά κρατούν γίγαντες σβηστούς – γίγαντες σωματικά και πνευματικά. Πλέον κανείς δεν έχει τα ίδια όνειρα με σάς. Με τη γενιά σας. Κανείς δε θέλει καριέρα και λεφτά… Φοβάμαι πως ο κόσμος μας θα τελειώσει μια μέρα άδοξα… και δεν θα είσαι εδώ πια, για να μου μιλάς γλυκά…
Συγγνώμη λοιπόν, μαμά, αλλά φοβάμαι… γιατί έμαθα να αγαπώ τους άλλους, μα ποτέ τον εαυτό μου!

Με αγάπη

Η κόρη σου