θΜια επιπλέον σκηνή στο αφήγημα «Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας» της Μαρίας Ιορδανίδου (βλ. Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Β Γυμνασίου) από τους μαθητές του Β2 Αποστόλη Ψαλλίδα και Δήμητρα Πάντου:

Δυστυχώς, τρεις μήνες μετά το τέλος αυτής της οδυνηρής ιστορίας, ένας άλλος κύριος μετακόμισε στο ακριβώς από κάτω διαμέρισμα. Το τραγικό είναι πως ο κύριος αυτός έπαιζε ντραμς. Αρχικά σκέφτηκα πως τα ντραμς δεν θα έκαναν πολλή φασαρία, αν χρησιμοποιούνταν σωστά. Όμως έπεφτα πολύ έξω!
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που τον άκουσα να παίζει και παραλίγο να μείνω στον τόπο! Συζητούσα τότε με τη Νέλλη για το αν πρέπει να πάρουμε καινούργια τηλεόραση.

-Νέλλη, μας έχει στραβώσει αυτή η τηλεόραση τόσο μικρή που είναι. Τι ζητάω κι εγώ; Μια καινούργια τηλεόραση, όχι πολύ καλή και ακριβή, αλλά μια μεγάλη.
– Δεν είσαι με τα καλά σου, μου φαίνεται. Με το ζόρι βγάζουμε το νοίκι κι εσύ μου θες και τηλεόραση!
– Μα, Νέλλη μου, πώς θα βλέπω τις ειδήσεις αν δε μπορώ καλά καλά να δω την ίδια την τηλεόραση;
– Όπως την έβλεπες και δεν παραπονιόσουν τόσα χρόνια!
– Ναι αλλά ….
ΜΠΟΥΜ
-Ωχ, τι έγινε; Μπήκαν οι Γερμανοί; Όλοι στα όπλα!
Φυσικά δεν ήταν οι Γερμανοί αλλά ο ντράμερ, ένα μη ηχομονωτικό πάτωμα πιο κάτω. Τρέξαμε με τη Νέλλη κάτω κλείνοντας τ αυτιά μας. Είχαν βγει κι άλλοι ένοικοι να δουν -ή μάλλον ν ακούσουν τι συμβαίνει. Χτυπούσαμε πόρτες, κουδούνια, φωνάζαμε, ώσπου στο τέλος μας άκουσε και ήρθε ν ανοίξει ο αξιαγάπητος ντράμερ.
-Είσαι καλά, άνθρωπέ μου; του λέω. Ωραίο μέρος για πρόβα βρήκες! Μας έχεις ξερριζώσει τ αυτιά! Μας κατατρόμαξες! Άμυαλε!
-Καλά, κυρία μου, ηρεμήστε, μην κάνετε έτσι! Είπε θυμωμένα. Αν σας πειράζει τόσο πολύ, να το σταματήσω!
-Καλά, του λέω με ύφος. Αλλά πρόσεξε μην το ξανακάνεις, γιατί αλλού θα βρεθείς εσύ, αλλού τα τύμπανα κι αλλού οι μπαγκέτες!
Ανεβήκαμε ξανά με τη Νέλλη πάνω εξοργισμένες και καθίσαμε προσπαθώντας να ηρεμήσουμε. Μα μετά από μια ώρα πάλι τα ίδια! Και ήταν και φάλτσος πανάθεμά τον! Αυτή τη φορά δεν πήγαμε σ αυτόν αλλά στον ιδιοκτήτη της πολυκατοικίας, που όπως αποδείχτηκε ήταν ο πατέρας του. Απ ότι κατάλαβα, ο ντράμερ είχε χωρίσει -απορώ γιατί- και γύρισε στον πατέρα του. Ο τελευταίος μας διαβεβαίωσε πως θα τον προσέχει όσο μπορεί αλλά… Κάθε πρωί μπουμ μπαμ μπουμ…
Δε μπορούσα να το αντέξω πια! Είχε αρρωστήσει και η Νέλλη κι εγώ ήμουν σε κατάσταση συναγερμού. Πέρασε μια βδομάδα και δεν άντεξα άλλο! Εντωμεταξύ πολλοί από τους ενοίκους ένιωθαν το ίδιο. Αρχίσαμε λοιπόν να μαζεύουμε υπογραφές για να διώξουμε τον άθλιο τυμπανιστή από εκεί. Ένας ιερός σκοπός. Απορούσα πώς γίνεται και κάποιες φορές οι άνθρωποι αδιαφορούν τόσο πολύ για τους γύρω τους! Μα να μη μπορεί να καταλάβει πως μας ξεκούφαινε!

Οι περισσότεροι ένοικοι της πολυκατοικίας υπογράψανε κι έτσι, εγώ κι άλλοι δύο, πήγαμε στον ιδιοκτήτη.
-Ορίστε, σχεδόν όλοι οι ένοικοι επιθυμούμε την έξωση του γιου σου.
-Αυτό ξεχάστε το. Δε μπορεί να γίνει.
-Μωρέ τι μας λες; είπε ένας από μας. Θα κουφαθούμε εμείς γι αυτόν;
-Δεν είπα κάτι τέτοιο, απάντησε εκείνος. Σας καταλαβαίνω απόλυτα. Κι αυτό που θα κάνω θα το κάνω με την καρδιά μου πέτρα. Θα του απαγορεύσω να παίζει ντραμς εδώ μέσα αλλά δεν θα τον διώξω. Μα να ξέρετε πως αγαπάει πολύ τη μουσική από μικρός. Θα στεναχωρηθεί πολύ.
-Καρφάκι δε μου καίγεται για τη λύπη του, όταν παίζω κορώνα γράμματα την ακοή μου! είπε ένας ένοικος.
-Εντάξει, όπως επιθυμείτε, είπε καταστεναχωρημένος ο ιδιοκτήτης. Απ ότι φαίνεται, σπάνια χάλαγε χατίρι στο γιο του. Μα τι να κάνουμε; Τι φταίξαμε κι εμείς οι δύστυχοι; Λίγη ησυχία αποζητάμε μόνο.
Έτσι, επιτέλους τέλειωσε κι αυτό το μαρτύριο και ησυχάσαμε, ας ελπίσουμε, για πάντα.

Αποστόλης Ψαλλίδας

Όμως η ηρεμία αυτή δεν κράτησε αρκετά. Δύο περίπου μήνες μετά, όταν ο καινούργιος ενοικιαστής βγήκε από το καβούκι του, ο τρόπος ζωής του δεν συγχρονιζόταν με τίποτα με τον δικό μου. Ως νέος φοιτητής που είναι, του αρέσει η ένταση. Όποτε δεν κάνει πάρτι σπίτι του, βγαίνει έξω. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ότι βγαίνει αλλά ότι γυρίζει κάθε βράδυ μεθυσμένος και βάζει στη διαπασών τη μουσική. Ακόμα χειρότερο είναι ότι σχεδόν κάθε βράδυ βγαίνει και με άλλη κοπέλα. Απ ότι μου είπε η Μαρίκα, η μοναδική μου φιλενάδα που μένει στον πάνω όροφο, ο λεγάμενος έχει σοβαρή -και καλά- σχέση με μια κοπελίτσα. Η αλήθεια είναι ότι τους έχω πετύχει μερικές φορές μαζί αλλά πού να το φανταστώ! Αυτή είναι πανέμορφη, ξανθιά με μάτια μαύρα, που σε καθηλώνουν, και μια καρδιά χρυσάφι! Εγώ δεν είμαι κουτσομπόλα… αλλά έχω σκοπό αύριο να την πιάσω και να της πω για τα καμώματα του δικού της. Κι ας κάνει ό,τι τη φωτίσει ο Θεός!

Δήμητρα Πάντου