Καραγιάννης Δημήτρης
1ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΥΜΗΣ
Θεμελιώθηκα το 1897 σε ένα κομμάτι γης με θέα τη θάλασσα στις παρυφές της Κύμης. Η ανέγερσή μου χρηματοδοτήθηκε από τον Συγγρό σε σχέδια του Τσίλλερ.
Το 1904 φιλοξένησα τους πρώτους μαθητές και δασκάλους.
Στην αγκαλιά μου βύζαξε η ιστορία του τόπου.
Στη διάρκεια της Κατοχής παραβιάστηκε η ιερότητα και ο σκοπός της ύπαρξής μου. Ένιωσα να βρωμίζει κάθε πέτρα μου και μάρμαρο. Στα υπόγειά μου βασανίστηκαν αγωνιστές. Οι πλάκες μου ποτίστηκαν με αίμα και οι κραυγές των βασανισμένων στοιχειώνουν τα ντουβάρια μου μέχρι και σήμερα.
Ήταν εφιαλτική η εικόνα να παρελαύνει από μπροστά μου εκείνη την αποφράδα ημέρα -Μάης του ΄41 ήτανε θαρρώ- η μισητή σβάστικα.
Πέρασαν τα σκοτεινά χρόνια και το καλοκαίρι του ΄45 η γαλανόλευκη ατένιζε και πάλι το πέλαγος από τον ιστό μου. Ξανά παιδικά χαμόγελα, παπαδάσκαλοι και ξυπολυταρία στην αυλή μου με γέμισαν ζωή και ελπίδα παρά τη φτώχεια και την ανέχεια των εμφυλιακών και μετεμφυλιακών χρόνων.
Τα χρόνια περνούσαν και γω ζούσα και άνθιζα από τα χάχανα και τη δημιουργία και την προσπάθεια για γνώση.
Το 2010 βαφτίστηκα Μνημείο. Τι τιμή!!!
Το 2011 δασκαλάκια καθάριζαν τα υπόγειά μου για μήνες: μουσείο δημιουργήθηκε από τους θησαυρούς μου γιατί μου είπαν <<ότι αυτή η μνήμη πρέπει να ειπωθεί>>.
Στις 4/4/2014 ημέρα Παρασκευή και ώρα 4 τα ξημερώματα δολοφονική φωτιά κατέκαψε τα σωθικά μου, από το χέρι σαλεμένης ψυχής.
Αποκαΐδια.
Από τότε στέκομαι εκεί ορθό, με όσα ντουβάρια μου απέμειναν καπνισμένα, χωρίς ζωή, χωρίς ζωή.
Στέκομαι και περιμένω να αναγεννηθώ μέσα από τις στάχτες μου.
Στέκομαι και περιμένω.