Mε αφορμή την ιστορία “Το σπίτι του Μάρτη”από το βιβλίο” Τα παιδιά της Άνοιξης”μιλήσαμε για τον άστατο καιρό του Μάρτη που όπως λέει η παροιμία “Μάρτης είναι πότε κλαίει και πότε γελάει.

Ένας μύθος που δικαιολογεί την παραπάνω παροιμία είναι “Το βαρέλι των δώδεκα μηνών”

Τον παλιό καιρό οι δώδεκα μήνες είχαν ένα βαρέλι γεμάτο κρασί.Το βαρέλι εκείνο είχε δώδεκα πίρους δηλ.κάνουλες που τις ανοίγουμε και τρέχει το κρασί.Οι πίροι ήταν ο ένας πάνω από τον άλλο.

Όταν τους μοίραζαν ο πονηρός Μάρτης λέει στους άλλους.Δεν μου αφήνετε εμένα τον κάτω κάτω πίρο γιατί είμαι γέροντας και δεν μπορώ να ανεβαίνω ψηλά.Οι άλλοι καλόπιστα το δέχτηκαν και του

το άφησαν.Τότε ο καλός σου ο Μάρτης άνοιξε τον δικό του κι άρχισε να πίνει σιγά σιγά ενώ οι άλλο ι φύλαγαν το δικό τους μερίδιο.

Πέρασε καιρός και θέλησαν και οι άλλοι να πιουν το κρασί τους.Ανοίγει ο ένας τον πίρο του τίποτα.Ανοίγει ο άλλος τίποτα.Τότε κατάλαβαν ότι ο πονηρός γέρος τους ξεγέλασε και αποφάσισαν να τον δικάσουν.

Στον δρόμο που τον πήγαιναν την μια έλεγαν να τον κρεμάσουν κι αυτός έκλαιγε και την άλλη έλεγαν να τον συγχωρήσουν κι αυτός γελούσε.Γι αυτό ο Μάρτης είναι άστατος και την μια κλαίει και την άλλη γελάει.

πηγή “Με τους μήνες συντροφιά ζωντανεύω τα παλιά.”

Τα παιδιά ζωγράφισαν τα δύο πρόσωπα του Μάρτη.

Ο Μάρτης όμως είναι ένα από τα παιδιά της Άνοιξης της ωραιότερης εποχής που έχει γίνει θέμα πολλών ζωγράφων.

Αφού παρατήρησαν τα παιδιά τους παρακάτω πίνακες προσπάθησαν να κάνουν ομαδικά τα δικά τους έργα τέχνης.