ΑΚΟΥΩ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ

Στόχοι:Να μπορούν τα παιδιά να αναγνωρίζουν τους διαφορετικούς τρόπους αγγίγματος

Να μάθουν να ” ακούν” αυτό που τους λέει το σώμα τους.

Δραστηριότητες.Τα παιδιά ζωγραφίζουν πότε το σώμα τους λέει ΝΑΙ  και πότε ΟΧΙ σ΄ένα άγγιγμα.

Το σώμα μου λέει ΝΑΙ:Oταν γνώρισα ένα κοριτσάκι δώσαμε τα χέρια για να γίνουμε φίλες.Ένιωσα χαρούμενη.

Αγκάλιασα την αδερφή μου επιδή την αγαπάω.Ένας φίλος μου έκλαιγε και τον αγκάλιασα.

Το σώμα μου λέει ΟΧΙ. Όταν  ο αδερφός μου με δάγκωσε.Ένιωσα λυπημένος.

Η αδερφή μου μ΄εσπρωξε στην ντουλάπα.Ένιωσα θυμωμένη.

Καθισμένοι στον κύκλο παίζουμε το παιχνίδι “ποιός είναι;”δένοντας τα μάτια κάθε παιδιού που θέλει και βάζοντας το να αναγνωρήσει με την αφή το φύλο ενός άλλου παιδιού και πιθανά και τοίδιο το παιδί.

Με αφορμή μια χελιδονοφωλιά που έφερε ένα παιδί στο σχολείο ξεκίνησε συζήτηση για τον ερχομό των χελιδονιών από  μακριά , και για την σημασία που έχει η φωλιά τους .γιατί έχουν ψαλιδωτή ουρά και μαύρο χρώμα μέσα από το γνωστό μύθο.Παρατηρήσαμε την φωλιά και την αγγίξαμε σχολιάζοντας τα υλικά και τον τρόπο κατασκευής.

Κ ανένα άλλο πουλί δεν αγαπήθηκε τόσο πολύ, όσο το χελιδόνι. Ο λαός πιστεύει ότι τα χελιδόνια μαζί με τον κούκο, φέρνουν την άνοιξη. `Ερχονται κάθε Μάρτιο από την Αφρική  και ξαναγυρίζουν εκεί το Σεπτέμβριο. Αυτά που βλέπουμε να περνούν πρώτα, στις αρχές του Μάρτη είναι περαστικά  και συνεχίζουν το ταξίδι τους για τις βόρειες χώρες. Αρχές Απρίλη θα εγκατασταθούν στην πόλη μας και δε χάνουν καιρό:

Αρχίζουν να ανακατασκευάζουν αμέσως τις παλιές φωλιές τους. Η φωλιά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για δέκα συνεχή χρόνια. Την έφτιαξε με λάσπη και σάλιο και ο ήλιος την έκανε ανθεκτική σαν από τσιμέντο.Αξιοθαύμαστο είναι ότι επιστρέφουν κάθε χρόνο στις ίδιες φωλιές.

Παραδόσεις
Σύμφωνα με την παράδοση η χελιδόνα ήταν άλλοτε μια πολύ όμορφη κοπέλα. Την απήγαγε -παρά τη θέλησή της- κάποιος νέος που την αγαπούσε πολύ. Η χελιδόνα δεν τον ήθελε και για να γλυτώσει απ’ αυτόν υποκρινόταν τη μουγγή επί τρία ολόκληρα χρόνια μέχρι που το πίστεψε εκείνος και την άφησε για να πάρει κάποια άλλη. Κατά την ώρα όμως του γάμου του η νύφη πέταξε ένα πειραχτικό λόγο για τη χελιδόνα και τότε εκείνη δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το θυμό της και της απάντησε. Ο γαμπρός κατάλαβε το τέχνασμα και όρμησε καταπάνω της. Πρόφτασε μάλιστα και την άρπαξε από τις κοτσίδες, αλλά επενέβη ο Θεός και για να τη σώσει την έκαμε πουλί κι έμειναν στα χέρια του γαμπρού μόνο οι κοτσίδες.. Απόμειναν όμως και σ’ αυτή δύο πλεξίδες κι αυτές έγιναν η .ψαλιδωτή ουρά του χελιδονιού.

Το χελιδόνι (Θ. Τρουπής)

Μικρό μου χελιδόνι,
Καλωσόρισες!
Πώς βρήκες το μπαλκόνι μου;
Πώς μας γνώρισες;
– Γνώρισα το μπαλκόνι
απ’ την πάστρα του
απ’ το λευκό σεντόνι
κι απ’ τη γλάστρα του.
Άκουσαν τα παιδιά μου
τις φωνούλες σας.
Γνωρίζει η αφεντιά μου
τις μανούλες σας.
http://www.youtube.com/watch?v=-3wUzxyDLEk&feature=player_embedded

http://iza-terramata.blogspot.com/2009/03/blog-post_18.html

Με την αφορμή της διπλής γιορτής της 25ης Μαρτίου διαβάσαμε το παραμύθι ¨τα ελληνάκια”της Ευγενίας Φακίνου.Ένα παραμύθι εμπνευσμένο από τα κεντήματα,τα λιθόγλυπτα και τα υφαντά της ελληνικής τέχνης.Τα παιδιά ενθουσιασμένα από τις ωραίες εικόνες θέλησαν να κάνουν το καθένα αυτή που του άρεσε.

Για στολίδι της φορούσαν
στο κεφάλι εναν σταυρό
μα το στόμα της ξεχνούσαν
γιατι νήστευε καιρό.

Και τις μέρες της μετρούσαν
με τα πόδια της τα επτά.
Κόβαν ένα την βδομάδα
μέχρι ‘νάρθει η Πασχαλιά

 Ο  χειμωνιάτικος  καιρός της εβδομάδας που πέρασε επαληθεύει τα όσα λέει η παράδοση για τον μήνα Μάρτιο.Δέν προλάβαμε να φορέσουμε τον Μάρτη στο χεράκι…. Η παράδοση στην Ελλάδα λέει ότι την τελευταία μέρα του Φλεβάρη φτιάχνουμε το «Mάρτη», ένα βραχιολάκι από κόκκινη και άσπρη κλωστή στο καρπό του χεριού.

Από την 1η ως τις 31 του Μάρτη, τα παιδιά φορούν στο χέρι τους, στον καρπό, ένα βραχιολάκι φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον «Μάρτη» ή «Μαρτιά». Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση, ο «Μάρτης», προστατεύει τα πρόσωπα των παιδιών από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην καούν.

Ο «Μάρτης» μένει στο χέρι μέχρι να δούμε το πρώτο χελιδόνι στο τέλος του μήνα. Τότε πετάμε πάνω σε ένα θάμνο, δώρο στο χελιδόνι για να το χρησιμοποιήσει και να φτιάξει τη φωλιά του. Αν όμως το Πάσχα είναι μέσα στον Μάρτη, τον καίνε στην Ανάσταση.

Το άσπρο χρώμα συμβολίζει την αγνότητα και το δεσμό της οικογένειας, η δε κόκκινη συμβολίζει την αγάπη. Οι δύο μαζί κλωστές αποτελούν το δεσμό και την πίστη προς τη θρησκεία.

Ο Μάρτης έχει και ένα ζεστό ήλιο, δυνατό, που καίει και τσουρουφλίζει. Η παράδοση λέγει πως ο ήλιος του Μάρτη μαυρίζει το πρόσωπο και δημιουργεί στίγματα και λεκέδες. “Του Μάρτη ο ήλιος βάφει και πέντε δεν ξεβάφει”. Οι κοπέλες, λοιπόν, έπρεπε να προφυλαχθούν για να μη μαυρίσουν. Γιατί το λευκό δέρμα ήταν ένδειξη καλής καταγωγής.

Ο Μάρτης είναι ο μοναδικός από τους μήνες που έχει τα περισσότερα παρατσούκλια και πολλά είναι σκωπτικά. Του έχουν βγάλει και τα ονόματα Κλαψομάρτης, Κλάψας, Πεντάγνωμος, Γδάρτης, Παλουκοκάφτης, Ανοιξιάτης και Φυτευτής. Φυσικά όλα αυτά προέρχονται από τις εναλλαγές του καιρού και από τις γεωργικές εργασίες της εποχής.

  Μερικές ιστορίες για τον Μάρτη.
Οι μήνες αποφάσισαν μια μέρα να βρουν ο καθένας και από μια γυναίκα για να μη είναι έτσι έρημοι και σκοτεινοί, χωρίς καμιά παρηγοριά στο σπιτικό τους. Όλοι έβαλαν προξενητάδες και ο καθένας βρήκε τη δικιά του. Ο Μάρτης όμως γελάστηκε και πήρε μια χανούμισσα. Είχε μάθει πως οι Τουρκάλες είναι όμορφες και γι’ αυτό παντρεύτηκε χωρίς να της ζητήσει να βγάλει το μαντίλι. Η Τουρκάλα ήταν πάρα πολύ άσχημη και ο Μάρτης, μόλις εκείνη έβγαλε το μαντίλι μετά το γάμο, σηκώθηκε και έφυγε…
Μια άλλη παράδοση λέει ότι ο Μάρτης έχει δυο γυναίκες. Η μια είναι όλο δροσιά, χαρά και ομορφιά, και η άλλη φορτωμένη μ’ όλη την ασκήμια του κόσμου. Όταν βλέπει την πρώτη του γυναίκα χαμογελά και χαίρεται. Το γέλιο του το παίρνουν οι ηλιαχτίδες και το σκορπίζουν σ’ όλο τον κόσμο. Όταν, όμως, κοιτάζει τη δεύτερη γυναίκα του σκυθρωπιάζει και θυμώνει. Και την ανταριασμένη καρδιά του την παίρνουν τα σύννεφα και οι βοριάδες και την κάνουν χιόνια και βροχές.

http://candia.wordpress.com

Στο αποκριάτικο πάρτυ που έγινε σήμερα  στο σχολείο μας διασκεδάσαμε πολύ.      

  Όλα τα παιδιά του 10 Νηπιαγωγείου Θήβας σας ευχόμαστε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ     

Την Καθαρή Δευτέρα έχουμε το έθιμο του πετάγματος του χαρταετού. Από που όμως προέρχεται το συγκεκριμένο έθμο;

Ο χαρταετός φαίνεται να πέταξε για πρώτη φορά γύρω στο 200 π.Χ στην Κίνα και τη Μαλαισία. Εκεί κατασκευάστηκαν οι πρώτοι χαρταετοί από μετάξι και μπαμπού και μάλιστα με τη μορφή που έχουν ως επί το πλείστον μέχρι σήμερα στις χώρες αυτές, με τη μορφή του δράκου. Στη συνέχεια οι χαρταετοί πήγαν στην Κορέα και την Ιαπωνία όπου και εμπλουτίστηκαν με περισσότερα σχέδια. Στην Ευρώπη ήρθαν γύρω στο 1400 μ.Χ από ευρωπαίους εξερευνητές που ταξίδευαν στην Ασία. Κατά τους δυο Παγκόσμιους πολέμους χρησιμοποιήθηκαν ως συσκευές παρατήρησης.

Σήμερα κάθε χώρα έχει τα δικά της έθιμα  γύρω από το πέταγμα του χαρταετού.Στην Κίνα θεωρείται ιεροτελεστεία από την κατασκευή του εως και το πέταγμά του και μάλιστα διοργανώνονται διαγωνισμοί κάθε χρόνο για τον καλύτερο χαρταετό (από άποψη κατασκευής αλλά και από άποψη πετάγματος). Στην Οσάκα της Ιαπωνίας, κάθε χρόνο, την πέμπτη ημέρα του Μαίου, οι μικροί Ιάπωνες περιμένουν  το Κοντομόνο—χι ή αλλιώς τη Μέρα των Παιδιών. Εκείνη την ημέρα, οι οικογένειες που έχουν μικρούς γιους συνηθίζουν να ανεμίζουν στον κήπο πολύχρωμες κορδέλες και πελώριους χαρταετούς σε σχήμα κυπρίνου, που τους έχουν δέσει σ’ ένα μεγάλο στύλο από μπαμπού μ’ έναν ανεμόμυλο στην κορυφή του.Ωστόσο, μια από τις πιο εντυπωσιακές γιορτές  πραγματοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια στη Βόρεια Ινδία στη γιορτή “Basant”. Ηγιορτή γίνεται για την υποδοχή της άνοιξης κάθε Φεβρουάριο στο  Πακιστάν. Πρόκειται για ένα ξέφρενο γλέντι, το οποίο προσμένουν με μεγάλη ανυπομονησία μικροί και μεγάλοι. Σε αυτή τη γιορτή, όλοι λαχταρούν να κατακτήσουν με τον χαρταετό τους τον ουρανό, πράγμα που θα τους εξασφαλίσει η χρήση των πιο καλών υλικών, και ιδιαίτερα του ανθεκτικότερου σπάγγου, ο οποίος επικαλύπτεται με σκόνη γυαλιού. Μαζί με τα υλικά, αυτό που καθορίζει τη νίκη είναι  οι επιδέξιοι χειρισμοί που γίνονται κυρίως από τις ταράτσες των σπιτιών. Στην Ελλάδα οι χαρταετοί κατασκευάζονταν από παιδιά με ή χωρίς τη βοήθεια των μεγάλων με απλά υλικά όπως χαρτί, καλάμι ή λεπτό πηχάκι, σπάγγο και εφημερίδες και με περισσεύματα από τις αποκριάτικες κορδέλες.

Τα ονόματα των χαρταετών στις διάφορες χώρες:

Αγγλία: kite το όνομα ενός υπέροχου πουλιού

Ιαπωνία: τακο που σημαίνει χταπόδι (από τους πολλούς σπάγγους που κρέμονται από αυτόν)

Μεξικό: papalote που σημαίνει πεταλούδα

Γερμανία: Drachen που σημαίνει δράκος

Ελλάδα: χαρταετός, Θράκη: πετάκι, Επτάνησα: φύσουνα.

http://www.kindykids.gr/

Έτσι κι εμείς φτιάξαμε τον δικό μας χαρταετό.