Μπαίνοντας σε τυφλώνει το σκοτάδι των νεκρών

Μυρίζει η υγρασία άσηπτη

Όπου δεν βρίσκει η μούχλα

Άλλο από πέτρα και οστά αφανέρωτα

Ακούς υπόγεια νερά

Αιώνες παγετώνων, αποτυπώματα για τα σφυρά

Δεσμά χεριών που δεν σε κράτησαν

Για να σε αναστήσουν κι ωστόσο σ’ έδεσαν

Κατάσαρκα με τη ζωή

Βγαίνοντας στο πιο ψηλό κυπαρίσσι

Με κορμό γλυπτικής φλούδας θυμιάματος

Κελαηδάει η καρδερίνα

Στο φως του ήλιου τρεις σαύρες ζωντανές

Παραμερίζουν στο άκουσμα νημάτων

Που κινούν τα βήματα

Κι ακινητούν πιο πέρα περίτρανα άφοβες

Κι εμείς τινάζουμε απ’ τα πόδια μας

Τη σκόνη των νεκρών

Τη σκόνη απ’ το σκοτάδι των νερών στο φως μιας μέρας

Θανάσης Χατζόπουλος