Ολη τη νύχτα με τη νύχτα στα μάτια
και τους καθρέφτες να γράφουν
νωπές εικόνες των χαμένων

Τον πατέρα σε αόριστη κλίση
τη θεία στην Τασκένδη
τον Τάκη, τον Παύλο στην Ουγγαρία
τη Χρυσάνθη στα τριάντα

Ξεπεζεύουν χρόνια θαμμένοι
ξεκαρφώνοντας τη μνήμη
ώς τον κρυφό της βυθό
Κοιτάζουν με ‘κείνο το βλέμμα της πείνας-
της άλλης πείνας
που τύχη δεν είχε

Δε μιλούν, επιμένουν κι ο κώδικας σπάζει

Τους βρίσκω σε κήπους
Σε νερά κι οπωροφόρα του νου
σε βρύσες τυφλές
με χέρια λευκά και χορτάρια στους ώμους

Σε γεφύρια κομμένα

Ποια εποχή να ντυθώ;
Πώς να τους θησαυρίσω;

Πάνος Κυπαρίσσης