Μια Οικονομία με βρυχηθμό λαβωμένης λέαινας
γόπα εγκαταλειμμένη στο σταθμό
κι η μουσική απ’ τα δακρυσμένα υπόστεγα
λέξη που –
κάποτε
γευόσουν τον ήλιο με βουλιμία ανοιξιάτικης μέλισσας
τώρα, σαστισμένη αυτοκράτειρα
υποπτεύεσαι συνομωσίες αλγορίθμων
πίσω από κάθε κελάηδισμα
Ανώφελο όμως να επιμένει κανείς
-φορέματα, έρωτες κι ύστερα
κανόνια, αδικοχαμένοι ήρωες-
όσο κι αν μισεί αυτή την πεισματάρα βιβλιοδεσία
Η σκουριά μένει πάντα πιστή στο χρέος της
απέναντι στο χρόνο
Ωστόσο νοσταλγώ ξέροντας πως δεν θα ξανάρθεις
με κείνα τα λευκά που σ’έκαναν μικρότερη

Θοδωρής Παπαϊωάννου