Πότε επιτέλους
θα σ’ έχω
δικό μου σαν
γλυκό από κεράσι
να σε φυλάξω
στο πιο ψηλό
και σκοτεινό
ντουλάπι
της υπόγειάς μου
κουζίνας

μοιράζω
το σ’ αγαπώ
στα δύο και σου
χαρίζω το
φιλί που σχηματίζω
σε οθόνη

πού θες να βάλω την καρδιά σου;

-σ’ αγαπώ-
ξέμεινα
εδώ κάτω
ρίχνω μέσα σε γυάλα με νερό
αναμμένα κεριά
και γίνομαι κομμάτι από δαντέλα
μυστικό
κάτω από φουστάνι
χωμένη
σε ψηλό ράφι
χωρίς αναπνοή
μόνο μ’ ένα ψιθύρισμα

δικό σου

Δάφνη Νικήτα