Κάθε μέρα
ανοίγω και
κλείνω
πόρτες
κουρνιάζω
σαν γέρικη
γάτα σε σκοτεινές
γωνιές δωματίων
ανεβαίνω πάνω σε
τρεμάμενα τραπέζια
σκαρφαλώνω σε ράφια
και σέρνομαι ανάμεσα
σε ξεραμένη σκόνη
και πολύτιμα ευρήματα
περασμένων καιρών
-ξεχνάω να φάω-
κάθε βράδυ η μουσική
μου χαλάει τις ώρες
και μου ανοίγει τη ψυχή
που τρεμοσβήνει
στα κεντημένα σεντόνια
-ξεχνάω να φάω-
κάθε μέρα και κάθε
νύχτα κυλιέμαι σε δωμάτια
μαζί με πτώματα και παλιούς καημούς
βγάζω κόκκινα νύχια
και ακουμπώ τα χείλη μου πάνω
σε λευκά στόματα που ψηλαφώ στους τοίχους
με τα ξεβαμμένα μικρά σχέδια
πρόσωπα ξένα μου ζεσταίνουν
το κορμί καθώς
όλο και περισσότερο
χώνομαι μέσα στα κουφώματα
μέχρι που χάνομαι
ολότελα
στα θεμέλια ενός
εγκαταλελειμμένου
παγερού
ισογείου.

Δάφνη Νικήτα