Τα μεγάλα τσιγάρα

νάν’ μακριά σαν τις ελεύθερες σκέψεις

που ο καπνός τους αποδιώχνει κρυφά

και οι κάμαρες άδειες

οι ενοχές να κυλιούνται στα

λερά μας σεντόνια

να μας παίρνουν τα χρόνια

φτιάχνοντας λέξεις

ναν η πλήξη το κρυφό μυστικό τους

νάχει λήξη

Η ατέλειωτη θλίψη

Να δοκάς τη συγνώμη

Απ’ το άλαλο αηδόνι

Κι ο τάφος νάναι λύτρωση κι άνεμος σκόρπιος

σαν τα ποίηματα που γραψες χθες

σαν τη σκέψη που ζητά εραστές.

Μ.Κ.