Τρίτη 29 Μαΐου 1453. «Εάλω η Πόλις… Εάλω  η Πόλις…. Η Κωνσταντινούπολη, η Βασιλίδα των πόλεων που για πολλά χρόνια αποτελούσε το προπύργιο της Χριστιανικής Ευρώπης στα κατακτητικά κύματα της βάρβαρης ανατολής δεν άντεξε. Τα περίφημα Θεοδοσιανά Τείχη έπεσαν και το ελληνικό έθνος έχασε την ανεξαρτησία του και την πολιτική του υπόσταση. Εκείνη την αποφράδα ημέρα ξεκίναγε το μακρύ οδοιπορικό της σκλαβιάς, του τρόμου και της δυστυχίας για τον Ελληνισμό.

Μέσα στο σκοτάδι της σκλαβιάς δεν έσβησε ποτέ ο κρυφός πόθος για την ελευθερία, ο οποίος αρχικά εκφράστηκε με θρήνους και  θρύλους και αργότερα με πράξεις αντίστασης. Το αδούλωτο Σούλι, η απάτητη Μάνη, οι περήφανοι κλέφτες και αρματολοί, τα επαναστατικά κινήματα με πρωταγωνιστές άνδρες και γυναίκες, τα ολοκαυτώματα εκφράζουν το ελληνικό αντιστασιακό πνεύμα. Και έπειτα από 368 χρόνια  οι Έλληνες άδραξαν τα άρματα για  να πολεμήσουν ως το θάνατο και  ν’ αποκτήσουν την ελευθερία τους . Η απελπισία του σκλάβου  όπλισε  την ψυχή τους με αγωνιστικότητα και διάθεση αυτοθυσίας και απέδειξαν ότι δε μένει κανείς δούλος, εάν αποφασίσει να ζήσει ή να πεθάνει.

Οι πρόγονοι μας το 1821 απέδειξαν αυτό που έγραψε ο ποιητής Κωστής Παλαμάς:

«Η μεγαλοσύνη στα έθνη δε μετριέται με το στρέμμα

με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα»

Εμείς σήμερα , στην εποχή της κρίσης , οικονομικής και ηθικής, ας διατηρήσουμε μέσα μας ζωντανή αυτή τη δύναμη της ψυχής τους και τη μνήμη του αγώνα τους, γιατί όπως θα έχουμε αντιληφθεί τίποτε δεν είναι αυτονόητο ή δεδομένο. Άλλωστε οι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι σε αφανισμό.