Τι θα γινόταν αν τα θρανία, σύντροφοι και συνοδοιπόροι των μαθητών, είχαν τη δυνατότητα να μιλήσουν και να μεταφέρουν τις εμπειρίες τους απο μια σχολική ημέρα ή μια σχολική χρονιά;

 

Αγαπητό Ημερολόγιο

Σήμερα στο μάθημα της Φυσικής, ο Μπάμπης από την ανία του άρχισε να με ζωγραφίζει. Αυτό δεν με πείραξε, επειδή τα έσβησε- όχι σαν τους άλλους κουβαδοκέφαλους που χάραξαν διάφορα ερωτευμένα ζευγάρια, ξεχάσμένα πια, πάνω μου. Ο Αχιλλέας, το μπροστινό θρανίο, άκουσε τους μαθητές που το μοιράζονται, να λένε ότι ο Μπάμπης καψουρεύεται τη Χρύσα, τη διπλανή του. Και οι δυο μού συμπεριφέρονται σχετικά καλά, αλλά ο Μπάμπης βάζει σκουπίδια στη θήκη μου και η Χρύσα ζωγραφίζει συνέχεια καρδούλες. Παλιά μου έκαναν χειρότερα, με χάραζαν, με βρώμιζαν και με μουτζούρωναν. Ελπίζω, πάντως, η επόμενη χρονιά να είναι καλύτερη!!

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου

Έχω βαρεθεί όλα αυτά τα βάσανα στο σώμα μου από τα παιδιά! Οι μέρες περνούν πολύ δύσκολα στο σχολείο… Έχω γεμίσει χαρακιές, ζωγραφιές, τρύπες από διαβήτες, σπασίματα και φυσικά σκονάκια για τεστ και διαγωνίσματα. Δεν καταλαβαίνω, γιατί μου το κάνουν αυτό…Καλά για τα αυτοσχέδια στιχάκια, τα τραγούδια και τα συνθήματα που με στολίζουν, δεν θα μιλήσω…Επίσης με έχει πιάσει η μέση μου, καθώς  οι μαθητές βάζουν τα βρωμοποδά τους πάνω μου και πονάω.. Ελπίζω μια μέρα να τελειώσει αυτή η καταδίκη!!!

Αγαπητό ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν άλλη μια κουραστική ημέρα στο σχολείο… Γνωρίζεις πολύ καλά ότι έχω φτιαχτεί, για να υπομένω  δύσκολες συνθήκες για όλη μου τη ζωή. Τα παιδιά με αντιμετωπίζουν σαν ένα άψυχο ον. Με εκμεταλλεύονται και με ταλαιπωρούν, με βαραίνουν με τα βιβλία και με τις τσάντες τους. Επίσης, την ώρα του μαθήματος, για τη δική τους ευχαρίστηση με λερώνουν, γράφοντας πάνω μου ή ζωγραφίζοντας συνθήματα, κάνοντάς με να φαίνομαι άσχημος, ενώ με χτυπάνε και με σκαλίζουν. Μακάρι να μπορούσα να τούς μιλήσω, να πω αυτά που νιώθω, το πόσο αισχρά μου φέρονται, ώστε να σταματήσουν να με ενοχλούν. Μακάρι, τα παιδιά να μπορούσαν να διαβάσουν το ημερολόγιό μου..

Αγαπητό μου ημερολόγιο

Έχεις σκεφτεί ή νιώσει ποτέ ότι ζεις τη χειρότερη ζωή; Λοιπόν, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος..Η ζωή μου υπήρξε πιο μίζερη και καταστροφική, που δεν μπορείς να φανταστείς!! Ως θρανίο βιώνω κάθε μέρα μια διαφορετική πρόκληση. Φέτος, τα παιδιά είναι πιο άγρια από πέρισυ. Φέτος, ο Γιωργάκης αποφάσισε να μασήσει μια τσίχλα και στη συνέχεια να την κολλήσει πάνω μου. Ακόμη και ο διπλανός του ο Νίκος σκάλισε πάνω μου ένα μεγάλο Ν. Ο πόνος που ένιωσα εκείνη τη στιγμή ήταν αφόρητος. Δεν θέλω να θυμάμαι καν τι έγινε την προηγούμενη εβδομάδα, όταν ο Νίκος είχε τη φαεινή ιδέα να γράψει πάνω μου συνθήματα της ομάδας του με ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Μισή ώρα με έτριβε η υπεύθυνη καθαρισμού του σχολείου, για να τα σβήσει. Ας μην αναφερθώ και στις κλωτσιές που τρώω καθημερινά από τους μαθητές για πλάκα. Μα δεν είναι ζωή αυτή! Ακόμη κι ένα θρανίο χρειάζεται σεβασμό και φροντίδα.. Αλληλεγγύη στα θρανία…

 

Αγαπητό ημερολόγιο

Μόλις τελείωσε η πρώτη εβδομάδα του σχολείου μετά τις καλοκαιρινές διακοπές και ήδη είμαι εξαντλημένος. Φέτος με μετακίνησαν σε μια τάξη της γ’ γυμνασίου- πίστευα ότι οι μαθητές θα ήταν αρκετά ώριμοι- όμως αποδείχτηκε το αντίθετο. Από την πρώτη κιόλας μέρα άρχισαν τα βάσανα: οι ζωγραφιές, τα σκαλίσματα, η ταλαιπωρία.. Επιπλέον μου φορτώνουν το βάρος των νέων βιβλίων, ενώ ξεκίνησαν να με σέρνουν άτσαλα για τις ομαδοσυνεργατικές τους, με αποτέλεσμα να καταπονούμαι….. Αχ, να δω τι άλλο με περιμένει!!           Ο θρανιούλης