Σχόλιο : Μπράβο στον αγαπητό συνάδερφο κ.Α.Κουλούρη, άλλη μια υπέροχη παρουσίαση που αξίζει να δείτε μέχρι τέλους.
Για μένα,όλες οι μέθοδοι προσφέρουν και πρέπει να εφαρμόζονται “τόσο όσο” όμως.
- δεν θέλουν να μάθουν,
- θεωρούν το σχολείο αγγαρεία και έρχονται μόνο για την απουσία,
- που έχουν άπειρα κενά ( για π.χ 32=6 , |x-2|=x-2 και πόσα άλλα!)
- που διαβάζουν άλλο μάθημα την ώρα του μαθήματος (μπορεί και το ίδιο με αυτό που έχουν εκείνη την ώρα!) και δεν θέλουν να σε παρακολουθήσουν με τίποτα (δεν θεωρούν ότι αξίζεις στο ελάχιστο ή ότι είσαι “ισάξιος” με τον προσωπικό καθηγητή τους) ακόμη και αν προσπαθείς να εξηγήσεις μια άσκηση ή και αν λύνετε όλοι μαζί άσκηση τράπεζας (υποψήφιο θέμα δηλαδή που δεν έχουν δει!) ή κάνεις ακροβατικά στον πίνακα (το ή περιλαμβάνει σύζευξη).
Προσωπικά πιστεύω ότι μετά τη ολοκλήρωση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης πρέπει να υπάρχει ένας διαγωνισμός που να καθορίζει σε ποια βαθμίδα θα συνεχίσει ο μαθητής/η μαθήτρια των 15 ετών (ΓΕΛ-ΕΠΑΛ-ΙΕΚ-άλλες σχολές-αγορά εργασίας) και βέβαια ποιο είναι το ελάχιστο επίπεδο γνώσεων που θέλουμε, ως χώρα, να έχουν οι μαθητές μας ! Θέλουμε να γνωρίζουν ,
- διαίρεση,
- πράξεις με κλάσματα,
- ποσοστά,
- σημαντικές στιγμές τις ιστορίας μας (αρχ. Ελλάδα, 1821, α΄-β΄ Βαλκανικοί πόλεμοι ,1922,1940)
- να κάνουν μια περίληψη κειμένου
- να εκφράζονται γραπτά όσο καλύτερα μπορούν,
- να γνωρίζουν ποιο είναι το πολίτευμα της χώρας και
- ίσως λίγη γεωγραφία.
Αν δεν θέλουμε να γνωρίζουν τίποτα ή ελάχιστα απ τα παραπάνω ,τότε ,για μένα, το μέλλον θα είναι δύσκολο και ιδιαίτερα για τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που θα καλούνται να βγάλουν λαγούς απ το κεφάλι τους και ίσως κάποιοι ρομαντικοί συνεχίσουν να προσφέρουν αλλά και πάλι , θα “δίνουν” στους μαθητές τους ένα απολυτήριο χωρίς αξία και το σχολείο, που περιγράφω, ίσως θα είναι μια βαρετή υποχρέωση που περιμένουμε να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Συγχωρέστε με, ξέφυγα λίγο.
Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το άρθρο αυτό , καλή συνέχεια σε όλους και όλες. Ιορδάνης Χ. Κοσόγλου
