Επιμέρους Στόχοι : Αρχαία Ελληνικά,Ξενοφώντας Ελλληνικά, Βιβλίο 2, Κεφάλαιο 4,18-23

Τάξη:Α’ Λυκείου
Μάθημα:Αρχαία Ελληνικά,Ξενοφώντας Ελλληνικά, Βιβλίο 2, Κεφάλαιο 4,18-23

Επιμέρους Στόχοι του σεναρίου:
Οι μαθητές και οι μαθήτριες θα είναι σε θέση:
1. Να κατανοήσουν τις έννοιες που διδάχθηκαν.
2. Να αναλογιστούν την ευθύνη του ενεργού πολίτη σε μια δημοκρατική κοινωνία.
3. Να αναπτύξουν δεξιότητες ανάλυσης και σύνθεσης,
4. Να αντιληφθούν την διαχρονική αξία των Κλασικών κειμένων της Αρχαιότητας.
5.Η ανάπτυξη του κριτικού στοχασμού των μαθητών.
6.Στόχοι μεταγνώσης,επέκτασης της γνώσης των μαθητών.
Οι στόχοι πρέπει να είναι εξειδικευμένοι σε σχέση με το γενικότερο σκοπό και μετρήσιμοι γνωστικοί,παιδαγωγικοί(δεξιοτήτων,στάσεων),(συναισθηματικοί,ψυχοκινητικοί),
τεχνολογικοί και το περιεχόμενο της διδακτικής ενότητας να ανταποκρίνεται σε αυτούς.Ρεαλιστικοί,σαφείς,επιτεύξιμοι,πραγματοποιήσιμοι.

Εκτιμώμενος-προβλεπόμενος χρόνος υλοποίησης: Μία διδακτική ώρα για το ασύγχρονο μέρος-Μία διδακτική ώρα για το ασύγχρονο μέρος.

Προαπαιτούμενες γνώσεις: Γνώσεις χειρισμού εργαλείων της e-me,της e-class.Ποικιλία εποπτικών μέσων και διδακτικών εργαλείων.Τους θυμίζουμε πράγματα που ήδη έχουν διδαχθεί από τα γυμνασιακά τους χρόνια.

Εμπλεκόμενες γνωστικές περιοχές: Γραμματική,Συντακτικό,Λεξιλόγιο της Αρχαίας Ελληνικής,Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου:Κλασική Εποχή.

Συμβατότητα με το αναλυτικό πρόγραμμα: Συμβατό με τη στοχοθεσία του Αναλυτικού Προγράμματος της λογοτεχνίας (γλωσσικός γραμματισμός, πολυτροπικός λόγος, σεβασμός στη διαφορετικότητα μαθητών και τη διαχρονία της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Πολιτισμού),

Τρόπος οργάνωσης: Οι μαθητές θα εργαστούν ατομικά και σε ομάδες των 2-4 ατόμων κατά τη σύγχρονη διδασκαλία και ατομικά ή ομαδικά κατά την ασύγχρονη διδασκαλία:συνδυασμός μαθητικεντρικής,ομαδοκεντρικής και συμμετοχικής μορφής.Φύλλα εργασίας ανά ομάδα με σαφείς οδηγίες.

Βασικό υλικό μελέτης: σχολικό βιβλίο, σχολική γραμματική (Φωτόδεντρο), σώματα κειμένων Αρχαίας Ελληνικής (Πύλη για την ελληνική Γλώσσα), ΙΕΠ Ιστορικό Αρχείο,

Αναζήτηση διδακτικού υλικού και από πρόσθετες πηγές.

Ενεργοποίηση της προηγούμενης γνώσης του/της εκπαιδευτικού:
Ποια βήματα θα ακολουθήσουμε για να χρησιμοποιήσουμε μέσω η-τάξη ως πηγή τις σελίδες ενός σχολικού βιβλίου;
Εμφαση σε ατομικές και ομαδοσυνεργατικές δραστηριότητες με τη χρήση της εκπαιδευτικής πλατφόρμας η-τάξη,αλλά και της e-me.

Κώστας Καρυωτάκης

Ο Κ. Γ. Καρυωτάκης (30 Οκτωβρίου 1896 – 21 Ιουλίου 1928) ήταν Έλληνας ποιητής και πεζογράφος. Θεωρείται ως ο κυριότερος εκφραστής της σύγχρονης λυρικής ποίησης και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες. Για το έργο του έχουν γραφεί εκατοντάδες εργασίες και βιβλία, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες ειδικά συνέδρια.

ΚΕΓ, Θεσσαλονίκη 2014.
Επίμετρο: γραμματολογικές και θεωρητικές παρατηρήσεις (Χρήστος Δανιήλ)
Ποιητής του μεσοπολέμου ο Καρυωτάκης εντάσσεται γραμματολογικά στους νεοσυμβολιστές ποιητές της περιόδου. Στη βιβλιογραφία οι ποιητές αυτοί ονομάζονται και νεορομαντικοί, καθώς το ρεύμα του συμβολισμού εμφανίζει ορισμένα κοινά στοιχεία με τον ρομαντισμό (έμφαση στο ρόλο της μεταφοράς, της εικόνας, του μύθου και του συμβόλου στην ποίηση· ενισχυμένος ρόλος ποιητή που έχει την ικανότητα να βλέπει πίσω από τα αντικείμενα του πραγματικού κόσμου τις ουσίες που κρύβονται στον ιδεατό· ενισχυμένος ρόλος φαντασίας κ.ά.) και έρχεται σε αντίθεση με την απάθεια του παρνασσισμού και την λεπτομερειακή απόδοση της πραγματικότητας του νατουραλισμού, που προηγήθηκαν. Άλλωστε, κατά τον Baudelaire, η ακριβής αποτίμηση καταστρέφει την ανάμνηση και η τέχνη είναι μια μνημονική του ωραίου.

Τα βασικά γνωρίσματα του συμβολισμού εντοπίζονται και στο κύριο σώμα του έργου του Καρυωτάκη. Στην ποίησή του, η κυρίαρχη θεματική αναφέρεται στη διάσταση ανάμεσα στις επιθυμίες και τα ιδανικά του ποιητικού υποκειμένου και στην περιβάλλουσα αντικειμενική πραγματικότητα. Βρίσκεται δηλαδή σε αντιστοιχία με την κυρίαρχη θεματική των Γάλλων συμβολιστών και των καταραμένων ποιητών (απογοήτευση, αίσθημα spleen, ανίας και επιθυμίας φυγής κ.ά.) τους οποίους γνωρίζει καλά, καθώς μάλιστα τους μεταφράζει. Σύμφωνα με τον Ε.Γ. Καψωμένο (1990) η κεντρική θεματική αντίθεση του καρυωτακικού έργου συνίσταται στην πεποίθηση πως ο κόσμος στον οποίο δρα το ποιητικό υποκείμενο είναι απατηλός και νόθος, είναι το φαινόμενο, ενώ ο αλλοτινός κόσμος, ο μακρινός, ο ονειρικός και ο παρελθοντικός, είναι η ουσία. Στην αντίθεση αυτή εδράζονται και τα επιμέρους αντιθετικά θεματικά μοτίβα που καταγράφονται στην ποίηση του Καρυωτάκη: ευτυχισμένο παρελθόν vs δυστυχισμένο παρόν, νοσταλγία ιδανικού παρελθόντος (που ενδεχομένως δεν υπήρξε ποτέ) vs σκληρή σημερινή πραγματικότητα, όνειρα και επιδιώξεις vs ανικανοποίητο και ανεκπλήρωτο αίσθημα.

Και ενώ οι υπόλοιποι νεοσυμβολιστές του μεσοπολέμου παραμένουν (κατά το μάλλον ή ήττον) σε αυτό το επίπεδο της θεματικής, ο Καρυωτάκης με την τρίτη του και τελευταία συλλογή, Ελεγεία και Σάτιρες (1927), κυρίως με την ενότητα Σάτιρες, δείχνει να διαφοροποιείται: υιοθετεί έναν λόγο υπονομευτικό, οξυδερκή, ειρωνικό και σαρκαστικό. Δεν αρνείται την πραγματικότητα που βιώνει για να αναζητήσει το ιδανικό στο όνειρο, αλλά παραμένει εστιασμένος εκεί προκειμένου να την υπονομεύσει και να τη σαρκάσει. Δεν επιλέγει τη συμβολιστική φυγή αλλά τη σύγκρουση. Η θέαση και η καταγραφή της πραγματικότητας είναι τα στοιχεία εκείνα στα οποία βασίζεται ο Τέλλος Άγρας (1938) και εντοπίζει στην τελευταία φάση της ποίησης του Καρυωτάκη την ύπαρξη μιας ρεαλιστικής εκφραστικής προοπτικής· διακρίνει μάλιστα τρεις θεματικές κατηγορίες του ρεαλισμού στου Καρυωτάκη: τον φιλολογικό, τον κοινωνικό και τον πολιτικό ρεαλισμό. Η παρατήρηση αυτή δεν σημαίνει ότι ο Καρυωτάκης εγκαταλείπει τη συμβολιστική του εκφραστική για να υιοθετήσει μια ρεαλιστικότερη, παραδοσιακότερη ποιητική. Αντίθετα, μαζί με τα παραδοσιακά εκφραστικά μέσα χρησιμοποιεί στοιχεία που προοιωνίζονται τον επερχόμενο μοντερνισμό. Η ειρωνική ματιά, η (αυτο)σαρκαστική κοινωνική καταγγελία, η αυξημένη δραματικότητα, η χρήση καθημερινού, μη συμβατικώς ποιητικού, λεξιλογίου, ο πολυγλωσσισμός κ.ά είναι στοιχεία που θα βρούμε στην ποίηση της επόμενης του Καρυωτάκη γενιάς, της γενιάς του Τριάντα.

Υπό αυτή την έννοια, ο Καρυωτάκης διαφοροποιείται από τους ποιητές και τις ποιητικές επιλογές της γενιάς του. «Μας εξεπέρασεν όλους, αμέσως κι εξακολουθητικά», κατά την έκφραση του Άγρα, και, χωρίς κάτι τέτοιο να δικαιολογείται από τη θεματική της ποίησής του και το χαμηλόφωνο του ύφους του, λογίζεται στου μείζονες νεοέλληνες ποιητές. Ο πιο μείζων ποιητής από τη χωρία των ελάσσονων του μεσοπολέμου. Μείζων, για τον επιπρόσθετο λόγο ότι ο Καρυωτάκης, μαζί με τον Καβάφη, επηρέασαν και εξακολουθούν να επηρεάζουν, όσο κανείς άλλος, την ποιητική των μεταγενέστερων: της γενιάς του Τριάντα (π.χ. Σεφέρης, Ρίτσος), των μεταπολεμικών (π.χ. Αναγνωστάκης, Πατρίκιος, Ευαγγέλου, Λεοντάρης), τους ακόμη νεότερους (π.χ. Τραϊανός, Πούλιος, Γκανάς).

Ένα στοιχείο που θα πρέπει να λάβει υπόψη του ο εκπαιδευτικός κατά τη διδασκαλία της καρυωτακικής ποίησης είναι πως η ερμηνεία αυτής έχει, ατυχώς ορισμένες φορές, επικαθοριστεί από τα βιογραφικά δεδομένα του ποιητή, και συγκεκριμένα την πράξη της αυτοκτονίας του· με τρόπο άστοχο ερμηνευτικά και άκυρο θεωρητικά, αναζητώνται, με τρόπο αυθαίρετο, στοιχεία στο καρυωτακικό έργο που προοικονομούν το τέλος του βίου του ποιητή· η λογοτεχνία όμως και η ερμηνεία της, πολύ περισσότερο η διδασκαλία της, θα πρέπει να αποσυνδεθούν από ερασιτεχνικές απόπειρες ψυχογράφησης του συγγραφέα και να εστιάζουν στο κατεξοχήν αντικείμενό τους: το ίδιο το ποιητικό έργο. Με το Συμφραστικό Πίνακα Λέξεων ο εκπαιδευτικός έχει στα χέρια του ένα ακόμη εργαλείο προκειμένου να θέσει στο κέντρο του ενδιαφέροντος τα ποιητικά κείμενα και όχι τους μύθους που συνδέονται με αυτά.

[Το επίμετρο αυτό αποτελεί την εισαγωγή του Χρήστου Δανιήλ στη διδακτική πρόταση αξιοποίησης της Ανεμόσκαλας για τη διδασκαλία της καρυωτακικής ποίησης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση].

© 2012 Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας,
Πηγή:https://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/biography.html?cnd_id=6

Υλοποίηση διδασκαλίας στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση

Κατά την υλοποίηση διδασκαλίας στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση καλούμαστε να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες των διαθέσιμων τεχνολογικών μέσων και να κατανείμουμε κατάλληλα το διδακτικό μας υλικό σε αυτές.
Ο συνδυασμός της ασύγχρονης διδασκαλίας (π.χ. ανάθεση εργασιών στις πλατφόρμες η-τάξη) και της σύγχρονης διδασκαλίας (π.χ. πλατφόρμα webex) επαυξάνει την προστιθέμενη αξία μίας διδασκαλίας, καθώς τα αξιοποιούμενα εργαλεία λειτουργούν συμπληρωματικά μεταξύ τους.
Εδώ θα ακολουθήσουμε κυκλική πορεία σε δύο στάδια, κάθε ένα από τα οποία περιλαμβάνει διακριτές φάσεις ενεργειών.
Θα ξεκινήσουμε τη διδασκαλία μας με τη διαχείριση του ασύγχρονου υλικού, στη συνέχεια θα γίνει η αξιοποίηση του υλικού στη σύγχρονη διδασκαλία που θα δοθεί με στόχο την εμπέδωση και αξιολόγηση της μάθησης.

Επιστήμη(ορισμοί)

Ο όρος επιστήμη με την ευρεία έννοια αρχικά δήλωνε το οργανωμένο σώμα της εξακριβωμένης και τεκμηριωμένης γνώσης. Ο πρώτος αυτός ορισμός διατυπώνεται στο έργο Θεαίτητος του Πλάτωνα όπου ένας από τους συνομιλητές αναφέρει ότι «έστιν ουν επιστήμη δόξα αληθής μετά λόγου», δηλαδή η επιστήμη αποτελεί βεβαιωμένη με λογικά επιχειρήματα γνώση . Πολλές από τις ανθρώπινες προκαταλήψεις γύρω από τον τρόπο που λειτουργεί το σύμπαν έχουν αμφισβητηθεί κατά καιρούς από τις νέες επιστημονικές ανακαλύψεις.

Στη σύγχρονη εποχή, ο όρος είναι πιο περιορισμένος και δηλώνει το σύστημα απόκτησης γνώσης με βάση την επιστημονική μεθοδολογία που βασίζεται στην επιστημονική έρευνα, καθώς και στην οργάνωση και ταξινόμηση της αποκτώμενης με αυτόν τον τρόπο γνώσης. Διακρίνουμε συνεπώς διαφορετικούς επιστημονικούς τομείς που εντάσσονται συνήθως σε τέσσερις μεγάλες ομάδες, τις θετικές επιστήμες, τις εφαρμοσμένες επιστήμες, τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τις κοινωνικές επιστήμες.

Θετικές και φυσικές επιστήμες: ασχολούνται με τη μελέτη των φυσικών φαινομένων και των τυπικών συστημάτων με βάση την παρατήρηση, το πείραμα και τη λογική.
Κοινωνικές επιστήμες: ασχολούνται με τη μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της ανθρώπινης κοινωνίας, στη βάση της παρατήρησης και της λογικής.
Ανθρωπιστικές επιστήμες: ασχολούνται με τη διερεύνηση της ανθρώπινης κατάστασης μέσω της λογικής και της τέχνης.
Εφαρμοσμένες επιστήμες: ασχολούνται με την πρακτική επίλυση προβλημάτων μέσω συστηματικών μεθοδολογιών και την επιστημονική θεμελίωση των μεθόδων αυτών (συνήθως αποτελούν εφαρμογή κάποιων θετικών επιστημών, αλλά μπορεί να έχουν και επιρροές από τις κοινωνικές επιστήμες).

Υπερρεαλισμός

Ορισμένες βασικές αρχές του υπερρεαλισμού είναι οι εξής:

Πίστη στην ύπαρξη μιας υπερπραγματικότητας, όπου σημαντικό ρόλο παίζει το όνειρο. Η δυναμική των ενστίκτων απελευθερώνεται.

Η κατανόηση της λειτουργίας της σκέψης γίνεται μέσω του αυτοματισμού, που αποκαλύπτει άγνωστες και καταπιεσμένες πτυχές της προσωπικότητάς μας. Καταφεύγουμε στο υποσυνείδητο και το τυχαίο.

Ανατροπή κάθε μορφής λογικής, ηθικής και κοινωνικής τάξης και αντίσταση σε κάθε τάση συμβιβασμού.

Οραματίζεται κοινωνικές αλλαγές και πιστεύει στον αναδιαμορφωτικό ρόλο της επανάστασης σε κάθε επίπεδο.

Η δύναμη της εικαστικότητας της εικόνας είναι καίριας αξίας (πολυσημία – ονειρικό-αληθινό στοιχείο) .

Ο υπερρεαλισμός δίνει ιδιαίτερη προσοχή στον έρωτα αλλά και στο χιούμορ (δείγμα πνευματικής ανάτασης και ελευθερίας).