Αρχείο κατηγορίας Χωρίς κατηγορία

πηγή:
Vasilis Simeonidis
287 εγγεγραμμένοι
3ο Λύκειο Δράμας, σχολική χρονιά 2011-12, τμήμα Α4
Θέμα είναι η ναυμαχία που περιγράφει ο Θουκυδίδης στο 3.76-78
Οι μαθητές σχεδίασαν σκηνές από τη ναυμαχία,
ψηφιοποίησαν τα σκίτσα,
ηχογράφησαν και επεξεργάστηκαν τα αρχεία ήχου,
και δημιούργησαν αρχεία βίντεο.
Αυτή είναι η πρώτη εκδοχή
(εκτός από τα σκίτσα, περιλαμβάνει οπτική απόδοση όλου του κειμένου)

Η πόρτα, Μίροσλαβ Χόλουμπ

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Μπορεί απ’ έξω εκεί να στέκει
ένα δέντρο, ένα δάσος,
ένας κήπος
ή μια πόλη μαγική.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Μπορεί να είναι το σκυλί που ψαχουλεύει.
Μπορεί να δεις κάποια μορφή,
ή ένα μάτι,
ή την εικόνα
μιας εικόνας.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Αν είναι η καταχνιά
θα καθαρίσει.
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Κι αν είναι μόνο η σκοτεινιά
που θορυβεί
κι αν είναι μόνο κούφιος άνεμος
κι αν
τίποτα
δεν είναι
έξω εκεί,
πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Τουλάχιστον
θα γίνει
κάποιο
ρεύμα.
μτφρ. Σπύρος Τσακνιάς
Πηγή: http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-B125/668/4444,19920/

Οπτικές της Γλώσσας
Κάθε άνθρωπος βιώνει, εννοεί και αξιολογεί τα πράγματα και τις καταστάσεις με έναν προσωπικό τρόπο. Στον υποκειμενικό αυτό χαρακτήρα του ανθρώπου συμμετέχει και η γλώσσα, με αποτέλεσμα να φανερώνονται συχνά οι διάφορες οπτικές της.
Ειδικότερα,παρατηρείται ότι οι άνθρωποι:
προσδιορίζουν τα ίδια πράγματα με διαφορετικές λέξεις. Για παράδειγμα, η κλασική μουσική χαρακτηρίζεται από κάποιους ενδιαφέρουσα και αριστουργηματική, από πολλούς άλλους, όμως, βαρετή και μονότονη.
φορτίζουν την ίδια λέξη με διαφορετικές αποχρώσεις της ίδιας έννοιας. Παραδείγματος χάρη, οι άνθρωποι που ζουν σε εμπόλεμη κατάσταση αντιλαμβάνονται τη λέξη «πόλεμος» διαφορετικά από όσους διαβιούν ειρηνικά.

”ΤΗΣ ΝΥΦΗΣ ΠΟΥ ΚΑΚΟΠΑΘΗΣΕ”(δημοτικό τραγούδι)

-Η παραλογή “Της νύφης που κακοπάθησε” ξεκινάει με μία κατάσταση ευτυχίας.

Η Ελένη, μία πλούσια κοπέλα, παντρεύεται με προξενιό έναν πλούσιο νέο στα ξένα.
Ο πλούτος της οικογένειας φανερώνεται από τον χρόνο προετοιμασίας των προικιών, την ποσότητα και την αξία τους.
Όλα τα μέλη της οικογένειας συνεισφέρουν στην προίκα της κόρης, δείχνοντας ενδιαφέρον και στοργή.
Ακολουθεί μεταβολή της τύχης και από την προηγούμενη κατάσταση ευτυχίας περνάμε σε μία κατάσταση φτώχειας και κοινωνικού ξεπεσμού του ζευγαριού.
Η Ελένη και όλη η οικογένεια του άντρα της αναγκάζονται να ξενοδουλεύουν.
Έτσι, μια γιορτινή μέρα, παίρνει την απόφαση να γυρίσει στο σπίτι της, έστω και για να δουλέψει σα δούλα.
Συνάντάει άλλες δούλες της οικογένειάς της στη βρύση και τις παρακαλεί να την βοηθήσουν.
Η μάνα της, που ελπίζει κάποτε να ξαναδεί την κόρη της, τις προστάζει να τοποθετήσουν την άγνωστη στο αργαλειό της κόρης της.
Τέλος, γίνεται αναγνώριση της Ελένης από τη μητέρα της, αφού άκουσε το μοιρολόι της και κατάλαβε πως ήταν εκείνη.
Τέλος καλό, όλα καλά.
Υποστηρίζεται ότι στη συγκεκριμένη παραλογή, η γυναίκα είναι ανεξάρτητη, διότι μπορεί να πάρει μόνη της πρωτοβουλίες και αποφάσεις για τον εαυτό της. Άρα, η κίνηση της Ελένης να εεγκαταλείψει την συζυγική εστία αποτελεί μια προσπάθεια της γυναίκας να απελευθερωθεί από τα στερεότυπα και τις κοινωνικές αντιλήψεις εκείνης της εποχής, δηλαδή, πιο συγκεκριμένα, ότι η γυναίκα είναι εξαρτημένη από τον άνδρα. Θα διαφωνήσουμε με αυτή την αντίληψη. Οι οικογενειακές σχέσεις όπως παρουσιάζονται στο συγκεκριμένο τραγούδι ακολουθούν εξ ολοκλήρου σχεδόν το παραδοσιακό μοντέλο ως προς τον ρόλο των φύλων. Τυχόν “δυσαρμονίες” οφείλονται ουσιαστικά στην προφορική παράδοση και την στρωματική επιρροή από τις αντιλήψεις διαφορετικών εποχών, στοιχείο που προκαλείται από την προφορική διάδοση των παραλογών αλλά και από τις ρίζες τους, οι οποίες χάνονται στο βάθος του χρόνου.

Πιο συγκεκριμένα:

1) Ο γάμος γίνεται με προξενιό κατόπιν συννενοήσεως των οικογενειών των μελλόνυμφων και χωρίς να φαίνεται πουθενά ότι απαιτείται ή ζητήθηκε η συγκατάθεση τους, πράγμα που αιτιολογεί και την απόφαση της καλομαθημένης προφανώς Ελένης να παρατήσει τον άντρα της σε μια δύσκολη στιγμή.

2) Ακολουθείται μια συγκεκριμένη διαδικασία για το γάμο, στα πλαίσια της οποίας είναι αναγκαία η προίκα. Το μέγεθος της προίκα που παρέχει η συγκεκριμένη οικογένεια απλά δείχνει την αγάπη που έχει στην κόρη της, εν αντιθέσει με την οικογένεια της Φραγκογιαννούς ας πούμε, αλλά και την ευμάρεια στην οποία ζει. Να σημειωθεί εδώ η αναφορά στα “αντιπροίκια”, τα δώρα δηλαδή τα οποία ανταπέδιδε η οικογένεια του γαμπρού στην οικογένεια της νύφης, μια αναφορά ίσως, ενδέχεται έμμεση μνήμη, στις ομηρικές κοινωνίες, όταν οι άντρες ήταν εκείνοι που έδιναν προίκα στην οικογένεια της νύφης, θυμηθείτε την “πολύφερνη” Πηνελόπη.

3) Μετά τον γάμο, η νύφη αποκόπτεπται και σχεδον αποξενώνεται από την οικογένεια της και εντάσσεται στην οικογένεια του γαμπρού. Αρκετές ήταν οι περιπτώσεις στις οποίες μια γυναίκα ππαντρευόταν σε μακρινό μέρος, οπότε με βάσει τις συνθήκες που υπήρχαν τότε στην επικοινωνία ή στις μεταφορές εκ των πραγμάτων ήταν δύσκολη η διατήρηση της επαφής με την οικογένεια της. Θυμηθειτε την μάνα στο “Τραγούδι του νεκρού αδελφου”.

πηγή:https://afterschoolbar.blogspot.com/2014/12/blog-post_16.html

ΡΗΤΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΣΟΦΙΣΤΙΚΗ.
Η σοφιστική κίνηση γεννήθηκε μαζί με τη ρητορική. Και οι δύο συνδέονται χρονικά και αιτιακά με συνθήκες επαναστατικών αλλαγών: η ρητορική με την ανατροπή του πολιτικού καθεστώτος της τυραννίας· η σοφιστική κίνηση με τον κλονισμό των πολιτικών και ιδεολογικών δομών της αριστοκρατίας και επιπλέον με την ισχυρή αμφισβήτηση των παραδοσιακών κοινωνικών και θρησκευτικών αντιλήψεων. Απέναντι στον πολιτισμό, τη γλώσσα, τη θρησκεία, το κράτος, την ηθική, το δίκαιο, την κοινωνία οι σοφιστές υιοθετούν στάση κριτική. Έτσι προωθούν μέσα στον 5ο αι. π.Χ. τη σκέψη για ηθικές και πολιτικές έννοιες που απασχολούν αυτή την εποχή τους διανοητές -όπως προκύπτει από την ιστοριογραφία του Θουκυδίδη αλλά και τους διαλόγους του Πλάτωνα-, με τρόπο πρωτόγνωρο.Παράλληλα υπηρετούν τις νέες ανάγκες: υπόσχονται -ως μεταλαμπαδευτές μιας ανώτερης παιδείας- ότι μπορούν να διδάξουν όποιον το επιθυμεί -και, φυσικά, είναι σε θέση να εξασφαλίσει τα δίδακτρα των μαθημάτων, συχνά ιδιαιτέρως υψηλά- πώς να αναδειχθεί, αξιοποιώντας τους πολιτικούς θεσμούς και στηριγμένος στις πνευματικές του δυνάμεις, σε άνδρα που διαθέτει πολιτικήν ἀρετήν, σε άριστο πολίτη δηλαδή, που είναι σε θέση να διοικεί με τον καλύτερο τρόπο τα του οίκου του και τα της πόλεως.
Οι σοφιστές εκπαίδευαν τους μαθητές τους στη σύνθεση λόγου παρέχοντάς τους προς μίμηση υποδειγματικές ομιλίες. Για να προβάλουν την τέχνη τους και να γίνουν γνωστοί, μετακινούνταν από τόπο σε τόπο και έδιναν διαλέξεις (ἐπιδείξεις) είτε στις πόλεις όπου αποφάσιζαν να εγκατασταθούν είτε σε κάποιο πανελλήνιο ιερό. Σε αυτά τα μέρη συνέρρεαν Έλληνες από διάφορες περιοχές στο πλαίσιο των εορτών που διοργανώνονταν εκεί. Οι λόγοι των σοφιστών είχαν τον χαρακτήρα επιμελημένων ή αυτοσχέδιων ομιλιών.]Οι ομιλητές μιλούσαν με ύφος ειδικού, παίρνοντας επίσημη στάση. Εκφωνούσαν τους λόγους τους από υψηλό βάθρο, φορώντας μάλιστα τα θριαμβικά ρούχα των ραψωδών. Η εμφάνιση αυτή είναι βέβαιο ότι εντυπωσίαζε τους νέους και ερέθιζε τις φιλοδοξίες τους – αντίδραση απολύτως ευπρόσδεκτη γι’ αυτούς τους πρώτους «εμπόρους» της γνώσης.
Στις εξειδικευμένες εκτενείς διαλέξεις τους ανέπτυσσαν το θέμα τους με βάση γενικές κρίσεις και τα δεδομένα της εμπειρίας. Αξιοποιούσαν μάλιστα ρητορικά σχήματα και χρησιμοποιούσαν λεξιλόγιο αρκετά εξεζητημένο. Τα λογικά άλματα κάθε άλλο παρά αποκλείονταν, όπως άλλωστε και η χρήση όρων και εννοιών που φαίνεται να συγγενεύουν σημασιολογικά σα να πρόκειται για συνώνυμα, δεν έχουν όμως στην πραγματικότητα ακριβώς το ίδιο λογικό εύρος.
πηγή:https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/encyclopedia/rhetoric/page_011.html

ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΤΕΛΗΣ ΕΠΑΓΩΓΗ
Καθώς ο αριθμός των προσωπικών μας διαπιστώσεων μπορεί να μην είναι επαρκής ή να μην λαμβάνει υπόψη του το σύνολο των παραμέτρων που συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός αποτελέσματος, το συμπέρασμα που εξάγεται, μέσω των επαγωγικών συλλογισμών, είναι πάντοτε σχετικό, έχει, δηλαδή, πιθανολογικό χαρακτήρα. Αυτό συμβαίνει, γιατί οδηγούμαστε στο συμπέρασμα με λογικό άλμα, αφού θεωρούμε ότι αυτό που ισχύει για κάποιο μέρος, θα ισχύει και για το σύνολο, δηλαδή και για τα υπόλοιπα μέρη του συνόλου. Μάλιστα, αν ο φορέας/πομπός του συλλογισμού έχει συναίσθηση της μερικότητας της εμπειρίας του, οφείλει να εισαγάγει το συμπέρασμά του με το «πιθανόν», το «ίσως», το «όπως δείχνουν τα πράγματα / η εμπειρία μου»ή ό,τι άλλο συναφές. Σε αυτήν την περίπτωση, μιλάμε για ατελή επαγωγή
Όταν, όμως, η επαγωγή βασίζεται σε επαρκή παραδείγματα και πλήρη στοιχεία, όταν, δηλαδή,απαριθμούνται όλες οι δυνατές περιπτώσεις, τότε το συμπέρασμα είναι βέβαιο και ασφαλές. Σε αυτήν την περίπτωση, μιλάμε για τέλεια επαγωγή
Είδη/μορφές επαγωγικού συλλογισμού
Τρία είναι τα είδη/μορφές του επαγωγικού συλλογισμού:
Γενίκευση,
 Αίτιο-αποτέλεσμα,
Αναλογία