Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ.
πηγή:Μάριος Π
——————————————————————————————————————————-
Θουκυδίδη Κερκυραϊκά Γ.75 78
Σοφία Φελλαχίδου
Κόμικς: Στάθης Κομματάς
Αφήγηση: Δήμητρα Μακρή, Δέσποινα Νοβακίδου
Μουσική: Amazing Piano song (Michael Ortega)
——————————————————————————————————————————-
ΕΝΔΟΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Oι ενδοιαστικές προτάσεις χρησιμοποιούνται στον λόγο, όπως και στη N.E., ως:
α) Αντικείμενα σε ρήματα που δηλώνουν φόβο, δισταγμό, ανησυχία (φοβοῦμαι, δέδοικα, ὀκνῶ, ὁρῶ, προσέχω, ὑποπτεύω κ.τ.ό.):
Φοβοῦνται μὴ Bοιωτοὶ δῃώσωσι τὴν Ἀττικήν.
Ὁρᾶτε ὅπως μή τι αἰσχρὸν πράξωμεν. (Προσέξτε να μην κάνουμε κάτι κακό.)
β)Υποκείμενα σε απρόσωπες εκφράσεις ανάλογης σημασίας με τα παραπάνω ρήματα (δεινόν ἐστι, δέος ἐστί, κίνδυνός ἐστι, φόβος ἐστί, φοβερόν ἐστι κ.τ.ό.):
Δέος ἐγένετο μὴ ξὺν ὅπλοις ἔλθωσιν οἱ Λακεδαιμόνιοι. (Υπήρχε φόβος μήπως…)
Κίνδυνός ἐστι μὴ γένωνται μετὰ τῶν πολεμίων. (μήπως συνταχθούν με τους εχθρούς)
Φόβος ἐστί μὴ ἀδικία τις ἡμῖν γένηται.
γ)Επεξηγήσεις σε όρο της προηγούμενης πρότασης, κυρίως σε δεικτική αντωνυμία ουδέτερου γένους2:
Ἐφοβήθη τοῦτο, μὴ οὐκ ἔλθοι ἡ βοήθεια.
Οὗτος ὁ κίνδυνος, μὴ ὑπὸ ἡδονῆς ἡττηθῶμεν.
———————————————————————————————————————————
Η τελική μετοχή:
α) βρίσκεται πάντα σε χρόνο μέλλοντα. Μπορεί να συνοδεύεται από ρήματα που δηλώνουν κίνηση
β) ισοδυναμεί με τελική πρόταση
γ) παίρνει άρνηση μή
δ) μπορεί να δηλώνει υποκειμενικό σκοπό και γι’ αυτό στην περίπτωση αυτή συνοδεύεται από το ὡς.
ε) Μεταφράζεται με το για να + υποτακτική
Οὗτος ἥκει ἀμφισβητήσων.
(= Αυτός έχει έρθει, για να αμφισβητήσει.)
Οἱ Ἕλληνες παρεσκευάζοντο ὡς δεξόμενοι αὐτόν.
(= Οι Έλληνες ετοιμάζονταν, για να τον δεχτούν/αντιμετωπίσουν.)
Συνοδεύεται από τον ὡς και δηλώνει σκοπό υποκειμενικό.
——————————————————————————————————————————–
ΠΛΑΓΙΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
Οι πλάγιες ερωτήσεις ολικής άγνοιας εισάγονται:
Όταν είναι μονομελείς, με το ερωτηματικό μόριο εἰ (μήπως, αν) και σπανιότερα με τα ἐάν, ἄν, ἢν (αν):
Ἀπορεῖς εἰ διδακτόν ἐστιν ἡ ἀρετή.
Σκόπει ἐὰν καὶ σοὶ ἀρέσῃ. (Σκέψου αν αρέσει και σε σένα.)
N.E.: Εισάγονται με τα ερωτηματικά μόρια αν, μήπως.
Όταν είναι διμελείς, με τα ζεύγη εἰ – ἢ (εάν – ή), πότερον (πότερα) – ἢ (ποιο από τα δύο – ή), εἴτε – εἴτε (εάν – ή):
Σκοπῶμεν εἰ ἡμῖν πρέπει ἢ σοί. (Ας εξετάσουμε αν σε μας ταιριάζει ή σε σένα.)
Κρίνετε πότερον ἡ ἀρετὴ μᾶλλον ἢ ἡ φυγὴ σῲζει τὰς ψυχάς.
Ἄδηλον ἦν εἴτε κρατήσαιεν εἴτε κρατηθεῖεν. [κρατῶ: νικώ]
N.E.: Εισάγονται με τα αν – ή (αν).
β) Οι πλάγιες ερωτήσεις μερικής άγνοιας εισάγονται με ερωτηματικές ή αναφορικές αντωνυμίες και με ερωτηματικά ή αναφορικά επιρρήματα:
Μὴ γνώτω ἡ δεξιά σου τί ποιεῖ ἡ ἀριστερά σου. (Nα μη γνωρίζει…)
Σκόπει πότερος ἡμῶν ἀποκρινεῖται. (Σκέψου ποιος από μας θα απαντήσει.)
Ἀγνοῶ ὅπου ἐσμέν. (Δεν ξέρω πού βρισκόμαστε.)
N.E.: Εισάγονται με ερωτηματικές αντωνυμίες ή με ερωτηματικά επιρρήματα.
——————————————————————————————————————–
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 74
διαλιπούσης δ’ ἡμέρας
Δεν είναι λογικό να υποθέσουμε ότι πρόκειται για την ημέρα, κατά την οποία σημειώθηκαν οι αψιμαχίες. Κι αυτό διότι είναι προφανές πως θα χρειάστηκε κάποιος χρόνος, ώσπου να συγκεντρωθούν οι δούλοι και να φτάσουν οι μισθοφόροι από την απέναντι πλευρά.
νικᾷ,… προύχων
Η κατάσταση αντιστρέφεται υπέρ του δήμου, ο οποίος νικά λόγω της αριθμητικής του υπεροχής και της κατάληψης των πλέον καίριων θέσεων.
αἵ τ ε γυναῖκες…θόρυβον
Ιδιαίτερη προβολή από το Θουκυδίδη του ενεργού ρόλου των γυναικών στις συγκρούσεις, καθώς και της ψυχραιμίας και της τόλμης που αυτές επέδειξαν. Οι γυναίκες θορυβούνται και δεν υπομένουν συνήθως εύκολα τους πολεμικούς κινδύνους. Έχουν δηλαδή αντοχή αμυντική και όχι ορμή επιθετική. Εντούτοις, όταν απειλούνται τα αγαπημένα τους πρόσωπα ή, όπως συμβαίνει εδώ, η πατρίδα τους, δείχνουν τόλμη που υπερβαίνει τη γυναικεία τους φύση.
περὶ δείλην ὀψίαν
Αργά το σούρουπο· η ημέρα χωριζόταν σε πρωὶ ή πρῴ (από την ανατολή του ήλιου μέχρι τις 9), σε πλήθουσα ἀγορά (9-12), σε μέσον ἡμέρας ή μεσημβρία (12-2 μ.μ.) και σε δείλη (2-6 μ.μ.). Υποδιαιρούσαν δε το τελευταίο αυτό χρονικό διάστημα σε δείλη πρωία (2-4 μ.μ.) και δείλη ὀψία (4-6 μ.μ.) και το κατοπινό χρονικό διάστημα ονομαζόταν ἑσπέρα.
δείσαντες οἱ λίγοι… ἐμπιπρᾶσι τὰς οἰκίας τὰς ἐν κύκλῳ τῆς ἀγορᾶς…
Παρακολουθούμε τη γενίκευση του εμφυλίου, αφού οι δύο αντίπαλες παρατάξεις καταφεύγουν σε όλα τα δυνατά μέσα (στρατολόγηση δούλων, εμπρησμοί), προκειμένου να επικρατήσουν. Ο εμπρησμός της πόλης είναι μια απονενοημένη ενέργεια των ολιγαρχικών υποκινούμενη από το φόβο τους, μήπως οι αντίπαλοι τους καταλάβουν το λιμάνι του Αλκίνου και κυρίως το ναύσταθμό του. Τα νεώρια συνήθως περιβάλλονταν από τείχος, για το οποίο όμως εδώ δε γίνεται λόγος, ίσως όμως εννοείται.
ὅπως μὴ ᾖ ἔφοδος
Αναφορά στο λόγο του εμπρησμού. Έχει παρατηρηθεί ωστόσο ότι ο εμπρησμός καθιστούσε πιο προσιτή την αγορά στον εχθρό, γεγονός που μας κάνει να υποθέσουμε ότι η φωτιά αποσκοπούσε στην καθυστέρηση της επίθεσης των δημοκρατικών.
καὶ ἡ Κορινθία ναῦς
Είναι το κορινθιακό πλοίο που μετέφερε τους πρέσβεις των Σπαρτιατών και έδωσε το έναυσμα της σύγκρουσης (3.72.2). Οι Κορίνθιοι απεσταλμένοι και οι μισθοφόροι, μόλις είδαν ότι η σύγκρουση εξελίσσεται υπέρ των δημοκρατικών, έφυγαν κρυφά από την Κέρκυρα (η πρόθεση ὑπὸ του ρ. ὑπεξανήγετο δηλώνει ακριβώς τον κρυφό τρόπο), φοβούμενοι, μήπως συλληφθούν κι αυτοί αιχμάλωτοι από τους νικητές δημοκρατικούς. http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/A_Lyk/A_Lyk_3_71-74.htm
————————————————————————————————————————————-
Απόψεις για τη δουλεία στην αρχαία Ελλάδα
Κατά την κλασική εποχή, την ύπαρξη της δουλείας δικαιολογούσαν οι οικονομικές συνθήκες.Από ηθικής πλευράς, ταυτόχρονα ξεπηδούσε και η ιδέα της «φυσικής δουλείας». Ο Αισχύλος αναφέρει στους «Πέρσες» πως «οι Έλληνες δεν αποκαλούνται από κανέναν δούλοι ή υποτελείς», ενώ οι Πέρσες, όπως αναφέρει ο Ευριπίδης στην «Ἑλένη», είναι «όλοι τους δούλοι με εξαίρεση έναν», εννοώντας το Μεγάλο Βασιλιά.Την ιδέα αυτή μελετά ο Ιπποκράτης στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. Ο τελευταίος ήταν της άποψης ότι το εύκρατο κλίμα της Ανατολίας παρήγαγε ανθρώπους φιλήσυχους και δουλοπρεπείς.Την εξήγηση αυτή υιοθετεί ο Πλάτων, αλλά και ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του,όπου και αναλύει την ιδέα της «φυσικής δουλείας» καθώς,
«εκείνος
που μπορεί να δει μακρυά με το μυαλό του είναι από τη φύση του ηγεμόνας
και από τη φύση του αφέντης, και εκείνος που μπορεί να πραγματοποιήσει
πράγματα με το σώμα είναι υποτακτικός και από τη φύση του δούλος».
Σε αντίθεση με τα ζώα, ο δούλος αντιλαμβάνεται πράγματα με τη λογική, αλλά δεν μπορεί να τα αμφισβητεί και να τα επεξεργάζεται.
Παράλληλα, η ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι, είτε ήταν Έλληνες είτε βάρβαροι, ανήκαν στην ίδια φυλή αναπτύχθηκε από τους σοφιστές.
Κατ’ επέκταση ορισμένοι άνθρωποι ήταν δούλοι ενώ είχαν την ψυχή
ελεύθερου ανθρώπου και αντιστρόφως. Ο ίδιος ο Αριστοτέλης αναγνώριζε
αυτή τη λογική και θεωρούσε πως η δουλεία δεν μπορούσε να επιβληθεί παρά
μόνον όταν ο κύριος ήταν καλύτερος του υποτακτικού του, σε αρμονία με
τη θεωρία του για τη «φυσική δουλεία».
Οι σοφιστές κατέληγαν πως η πραγματική δουλεία δεν είχε να κάνει με την
κοινωνική θέση, αλλά ήταν θέμα καθαρά του πνεύματος. Έτσι, όπως το
έθεσε ο Μένανδρος, «να είσαι ελεύθερος στο πνεύμα, παρόλο που είσαι δούλος: κι έτσι απλά θα πάψεις να είσαι δούλος».Αυτή η ιδέα, την οποία επανέλαβαν οι στωικοί και οι επικούρειοι, δεν ήταν τόσο απόρριψη της πρακτικής της δουλείας όσο εκλογίκευσή της.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1
———————————————————————————————————————————–
[Η τάξη των δούλων ιδεολογικά και κοινωνικά αισθανόταν εγγύτερα στους δημοκρατικούς παρά στους ολιγαρχικούς.]
Επί της ουσίας κι οι δύο παρατάξεις θα προσπάθησαν να προσεγγίσουν τους δούλους με παρόμοιες υποσχέσεις για βελτίωση των όρων διαβίωσης και εργασίας, καθώς και με το ενδεχόμενο της απελευθέρωσής τους. Ωστόσο, για τους ολιγαρχικούς θα ήταν σαφώς πιο δύσκολο να πείσουν τους δούλους για την ειλικρίνεια των προθέσεών τους, αφού η στάση τους υπήρξε πάντοτε πιο άτεγκτη, και ιδίως μετά τα πρόσφατα γεγονότα ακραίας βίας απ’ τη μεριά τους. Έτσι, το πιθανότερο είναι πως θα προσπάθησαν να τους παρουσιάσουν με τα μελανότερα χρώματα την κατάσταση που θα διαμορφωνόταν στο νησί, αν οι Κερκυραίοι επέλεγαν να συμμαχήσουν με τους Αθηναίους, παρουσιάζοντας ίσως την πιθανότητα πολεμικών συρράξεων στο νησί, και αναφέροντας πιθανούς κινδύνους για την ασφάλειά τους.
Από την άλλη, οι δημοκρατικοί θα μπορούσαν ευκολότερα να προσεγγίσουν τους δούλους, αφού η δική τους στάση ήταν διαχρονικά πιο ήπια, και άρα οι δικές τους υποσχέσεις θα εκλαμβάνονταν ως πιο αξιόπιστες. Οι δημοκρατικοί, μάλιστα, θα μπορούσαν να τονίσουν στους δούλους την σκληρότητα των ολιγαρχικών και τον αυταρχισμό τους, καθιστώντας έτσι σαφές πως δεν θα ήταν ποτέ λογικό να περιμένουν απ’ αυτούς την απελευθέρωσή τους ή έστω μια πραγματική βελτίωση στις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης.
Μεταξύ, άλλωστε, των δύο παρατάξεων υπήρχαν ουσιαστικές διαφορές που καθιστούσαν την ιδεολογία και τις πρακτικές των δημοκρατικών σαφώς προτιμότερες για τους δούλους. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τον αυταρχισμό και τις αριστοκρατικές αντιλήψεις των ολιγαρχικών, οι δημοκρατικοί ήταν περισσότερο διαλλακτικοί και πιο ανθρώπινοι απέναντι στους δούλους, γεγονός που προσέδιδε μεγαλύτερη αξιοπιστία στις υποσχέσεις τους.
———————————————————————————————————————————-
Δίπτωτα ρήματα με γενική (άμεσο) και δοτική (έμμεσο)
Αντικείμενο σε γενική (άμεσο) και δοτική (έμμεσο) παίρνουν οι εξής κατηγορίες ρημάτων:
α) Τα ρήματα: μετέχω, κοινωνώ, μεταδίδωμι, μεταλαμβάνω και τα συνώνυμά τους
● Μετεσχήκαμεν ἱερῶν ὑμῖν (= Συμμετείχαμε στα ιερά μαζί σας)
β) Όσα σημαίνουν παραχώρηση και το ρήμα φθονῶ: παραχωρῶ, φθονῶ (αρνούμαι κάτι σε κάποιον από φθόνο)
● Μὴ φθονήσεις τοῦ μαθήματος αὐτῷ (= Μην αρνηθείς από φθόνο το μάθημα σ’ αυτόν)
γ) Τα ρήματα: τιμῶ (ορίζω ως ποινή για κάποιον), τιμῶμαι (προτείνω για κάποιον ποινή)
● Ὁ ἀνήρ οὖν τιμᾶται θανάτου μοι (= Ο άνδρας λοιπόν ορίζει ως ποινή για μένα τον θάνατο)
—————————————————————————————————————————-
H επιρρηματική μετοχή διακρίνεται σε:
α) Συνημμένη:το υποκείμενό της έχει και άλλη συντακτική θέση στην πρόταση
Ἔπεμψε Θεόπομπον εἰς Λακεδαίμονα ἀπαγγελοῦντα τὰ γεγονότα. [τελική, το A του ρήματος είναι και Y της
μετοχής.]
Ὁ Ἀγησίλαος ἐκείνους μὲν καίπερ ὁρῶν οὐκ ἐδίωκε. [εναντιωματική, το Y του ρήματος είναι και Y της μετοχής.]
Ἔδοξέ μοι χρῆναι μάρτυρας λαβόντι παραγενέσθαι. [χρονική, η δοτ. προσωπική είναι και Y της μετοχής.]
Τὸν δὲ Ἄκουφιν ταῦτα ἀκούσαντα ἐπιμειδιᾶσαι λέγεται τῷ λόγῳ. [χρονική, το Υ του απαρεμφάτου είναι και Υ
της μετοχής.]
Απόλυτη:το υποκείμενό της είναι λέξη που δεν έχει άλλη συντακτική θέση στην πρόταση, αλλά λειτουργεί αποκλειστικά ως υποκείμενο της μετοχής. Η απόλυτη μετοχή τίθεται σε πτώση γενική (γενική απόλυτη) ή αιτιατική (αιτιατική απόλυτη)8:
Mε γενική απόλυτη εκφέρεται κάθε επιρρηματική μετοχή προσωπικού ρήματος, εκτός της τελικής:
Κρέοντος βασιλεύοντος οὐ μικρὰ συμφορὰ κατέσχε Θήβας. [χρονική]
Ἀποπλεῖ οἴκαδε καίπερ μέσου χειμῶνος ὄντος. [εναντιωματική]
Κῦρος δ’ οὖν ἀνέβη ἐπὶ τὰ ὄρη οὐδενὸς κωλύοντος. [τροπική]
Xρημάτων δεομένης τῆς Σπάρτης πρὸς πόλεμον, ἐπορεύθη ὁ Ἀγησίλαος εἰς Aἴγυπτον. [αιτιολογική]
Kολαζόντων ὑμῶν τοὺς ἀδικοῦντας ἔσονται οἱ νόμοι καλοὶ καὶ δίκαιοι. [υποθετική]
N.E.: Ξημερώνοντας τ’ Aγιαννιού, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά. [χρονική]
Mε αιτιατική απόλυτη εκφέρεται η μετοχή απρόσωπων ρημάτων ή εκφράσεων.H μετοχή αυτή τίθεται σε αιτιατική ουδέτερου γένους ενικού κυρίως αριθμού. H απόλυτη μετοχή σε αιτιατική είναι κυρίως εναντιωματική και σπανιότερα χρονική, αιτιολογική ή υποθετική.
—————————————————————————————————————————————
Θουκυδίδη Κερκυραϊκά Γ. 71-74
πηγή:
Σοφία Φελλαχίδου
Κόμικς: Ανδρέας Αθανασιάδης, Στέλιος Ανατολίτης
Αφήγηση; Στέφανος Καλλιπολίτης, Θανάσης Δάβανος
Μουσική: Πολίτικη Κουζίνα Ευανθίας Ρεμπούτσικα
—————————————————————————————————————————————
«Ἐν δέ τούτῳ…μαχόμενοι ἐνίκησαν»: οι ολιγαρχικοί εξαπέλυσαν επίθεση εναντίον των δημοκρατικών, τους οποίους και νίκησαν. Δηλαδή, μετά το φόνο του Πειθία, ο οποίος υπήρξε η αρχή της εμφύλιας σύρραξης, ακολουθεί τώρα πια η γενίκευση του εμφυλίου πολέμου και οι δύο παρατάξεις θα οδηγηθούν σε φρικαλεότητες, οι οποίες θα καταγραφούν στη συνέχεια. Πρέπει να προσέξουμε εδώ ότι η επίθεση των ολιγαρχικών έγινε μόλις έφτασε ένα πλοίο από την Κόρινθο και πρέσβεις από τη Σπάρτη. Προφανώς, οι ολιγαρχικοί ενισχύθηκαν ψυχολογικά βλέποντας την παρουσία Κορινθίων και Σπαρτιατών, έκριναν ότι η στιγμή αυτή ήταν κατάλληλη και έτσι επιτέθηκαν εναντίον των δημοκρατικών.
«τόν Ὑλλαϊκόν λιμένα….τόν λιμένα τόν πρός αὐτή»: Η πόλη της Κέρκυρας είχε δύο λιμάνια: το ένα ήταν το Υλλαϊκό λιμάνι, ή όπως το ονομάζει ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, το Υλλικό. Στο μέσο του λιμανιού βρίσκεται το Ποντικονήσι ή Κοντυλονήσι. Μάλιστα, συμφωνα με την παράδοση το Ποντικονήσι ήταν το πετρωμένο από το θεό Ποσειδώνα πλοίο των Φαιάκων που μετέφερε τον Οδυσσέα στην Ιθάκη. Το Υλλαϊκό λιμάνι, το οποίο σήμερα ονομάζεται Πέραμα και Καλικιόπουλο, ήταν το ένα από τα δύο λιμάνια της Κέρκυρας , το οποίο είχαν καταλάβει οι δημοκρατικοί. Το άλλο λιμάνι, που κατείχαν οι ολιγαρχικοί, ήταν το λιμάνι του Αλκίνοου, το οποίο βρισκόταν κοντά στην αγορά και απέναντι στην Ήπειρο και το οποίο σήμερα ονομάζεται Καστράδες.
πηγή:https://filologikigonia.gr/ekpaidefsi/defterovathmia-ekpaidefsi/lykeio/107-a-lykeiou/arxaia/theoria/579-thoukydidi-storia-kerkyraika
—————————————————————————————————————————————
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 71
Eνέργειες των ολιγαρχικών μετά το πραξικόπημα και η δικαιολόγηση των πράξεων τους
Οι πέντε ολιγαρχικοί και οι ομοϊδεάτες τους μετά το πραξικόπημα και τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας συγκάλεσαν τους Κερκυραίους και τους έδωσαν εξηγήσεις για τις πράξεις τους. Καθησύχασαν τους φοβισμένους δημοκρατικούς και διαβεβαίωσαν όλους τους πολίτες ότι αυτό που έκαναν ήταν το καλύτερο για την πόλη τους, αφού δεν επρόκειτο πια να υποδουλωθούν στους Αθηναίους, γιατί η δημοκρατική παράταξη έμεινε ακέφαλη και συνεπώς εξασθένησε η επιρροή των Αθηναίων στο νησί. Αναζήτησαν λοιπόν πολιτική στήριξη στη συναίνεση του λαού για τη νομιμοποίηση των αυθαιρεσιών τους. Έτσι προσέδωσαν στο εγχείρημά τους μια επίφαση δημοκρατικής νομιμότητας, αφού συγκάλεσαν την συνέλευση του λαού και παρουσιάστηκαν ως προστάτες και σωτήρες της πατρίδας. Με αυτό τον τρόπο πρόλαβαν πιθανές αντιδράσεις των δημοκρατικών.
Η πρόταση για ουδετερότητα της Κέρκυρας
Στη συνέχεια υπέδειξαν στους συμπολίτες τους τη στάση που έπρεπε να τηρούν απέναντι στους δύο εμπολέμους, Αθηναίους και Πελοποννησίους: να τους δέχονται ον έρχονται με ένα πλοίο, να θεωρούν όμως εχθρική ενέργεια την αποστολή περισσότερων δυνάμεων. Η πρότασή τους αυτή τονίζει ουσιαστικά την αναγκαιότητα γιο τήρηση ουδετερότητας με όρους στην εξωτερική τους πολιτική. Συνιστά τη διάλυση της επιμαχίας με τους Αθηναίους, όχι όμως και τέλεια αποκοπή των δεσμών τους με αυτούς, γιατί ήταν ισχυροί. Έτσι η Κέρκυρα θα μείνει μακριά από τις συγκρούσεις του Πελοποννησιακού πολέμου. Η πρότασή τους λοιπόν ήταν ρεαλιστική, συνετή και συμφέρουσα για την Κέρκυρα. Ωστόσο δεν αναιρεί τον αρχικό τους σκοπό, που ήταν να επιβάλουν ολιγαρχικό καθεστώς στην Κέρκυρα και σταδιακά να προσαρτήσουν το νησί στην Κόρινθο.
Ο εξαναγκασμός του λαού για επικύρωση της πρότασης των ολιγαρχικών
Ύστερα οι ολιγαρχικοί ασκώντας ψυχολογική βία και τρομοκρατία στο λαό τον ανάγκασαν να επικυρώσει την απαίτησή τους αυτή. Εκβίασαν λοιπόν τη λαϊκή βούληση, αφού η συνέλευση απλώς επικύρωσε την «ειλημμένη» απόφαση. Έτσι κατέλυσαν την ελευθερία στη λήψη των αποφάσεων και νόθευσαν τη λειτουργία του δημοκρατικού αυτού θεσμού. Επέβαλαν αυθαίρετα τη δική τους θέση και αποκάλυψαν τις αυταρχικές διαθέσεις τους στην άσκηση της εξουσίας. Τέλος έδειξαν αντιφατική συμπεριφορά, αφού συγκάλεσαν την εκκλησία του δήμου, αλλά δέσμευσαν την αβίαστη έκφραση.
Ποιον ευνοούσε και ποιον έβλαπτε το ψήφισμα;
Το ψήφισμα αυτό έθιγε το οικονομικό συμφέροντα των Αθηναίων, γιατί η επιμαχία με την Κέρκυρα τους απέδιδε κέρδη. Έπληττε επίσης το πολιτικά και στρατιωτικά συμφέροντά τους, αφού αποδυνάμωνε την επιρροή τους στην Κέρκυρα και ματαίωνε την πλήρη ένταξη του νησιού στην αθηναϊκή συμμαχία. Αντίθετα ευνοούσε τους Λακεδαιμόνιους, καθώς κάθε μείωση της αθηναϊκής ισχύος ήταν προς όφελός τους. Φυσικά εξυπηρετούσε και το συμφέροντα των Κερκυραίων ολιγαρχικών, επειδή εδραιώνονταν στην εξουσία.
Η αποστολή πρέσβεων στην Αθήνα
Αφού εκβίασαν το λαό, αμέσως έστειλαν πρέσβεις στους Αθηναίους με διπλό επιδιωκόμενο σκοπό:
α. να εξηγήσουν σ’ αυτούς ότι οι τρέχουσες εξελίξεις στην Κέρκυρα και η απόφαση για
αυστηρή ουδετερότητα του νησιού συνέφερε και στους ίδιους.
β. να πείσουν τους ομοϊδεάτες του Πειθία, που είχαν καταφύγει στην Αθήνα, να μην προβούν σε εχθρικές κατά της πόλης τους ενέργειες, γιατί τότε θα εκδηλωνόταν αντεκδίκηση των Αθηναίων εναντίον των Κερκυραίων.
Η αποστολή των πρέσβεων στην Αθήνα ήταν ευφυής διπλωματικός ελιγμός για τους εξής λόγους:
α. Οι Κερκυραίοι ολιγαρχικοί επιδίωκαν να κρατήσουν τους Αθηναίους μακριά και να
αποτρέψουν κάθε αντίδραση και επέμβασή τους στα πράγματα του νησιού· γι’ αυτό παρουσίασαν τις πολιτικές εξελίξεις της πόλης τους σαν εσωτερική τους υπόθεση και σαν προσωπικό τους ζήτημα, που ωστόσο συνέφερε και εκείνους.
β. Παράλληλα προσπαθούσαν να πείσουν τους Κερκυραίους δημοκρατικούς φυγάδες να μην υποδαυλίσουν την αντίδραση των Αθηναίων και από κοινού ανατρέψουν τη νέα κατάσταση των πραγμάτων, που διαμόρφωσε ήδη το πραξικόπημά τους. Και φαίνεται ότι μερικούς τους έπεισαν διεγείροντας τα αισθήματα φιλοπατρίας, ίσως πάλι με εκβιασμούς και απειλές, με υποσχέσεις και δωροδοκίες.
Έτσι οι πραξικοπηματίες πίστευαν ότι δε διατρέχουν τον κίνδυνο να ανατραπούν, εδραιώνονταν στην εξουσία αποδυναμώνοντας τους ολιγαρχικούς και ταυτόχρονα διατηρούσαν τις προσδοκίες τους να προσαρτήσουν το νησί στην Κόρινθο.
πηγή:https://laventer.blogspot.com/2013/04/normal-0-false-false-false-el-x-none-x_2.html
————————————————————————————————————————————-
Τελικά, το έργο του Θουκυδίδη είναι αδύνατο να περιοριστεί αποκλειστικά στο πλαίσιο της ιστοριογραφίας. Γιατί ο Θουκυδίδης πέρα από το ότι καθιστά την ιστορία επιστήμη – παραμένοντας πιστός στα ιστορικά δεδομένα, διαχωρίζοντας την υποκειμενική εκτίμηση από τα γεγονότα, ερευνώντας σε βάθος και διασταυρώνοντας τις ιστορικές του πηγές και μαρτυρίες, ξεκαθαρίζοντας ότι άλλο τα αίτια κι άλλο οι αφορμές των γεγονότων, παραμερίζοντας τη βούληση των θεών κι όλα αυτά που τόσο εύστοχα έχουν ειπωθεί – προχωρά ακόμη βαθύτερα αποκτώντας σαφείς πολιτικές και ανθρωπολογικές διαστάσεις. Η ψυχολογία των μαζών, ο φανατισμός, η ανθρώπινη θηριωδία και το ανελέητο της επιβολής των συμφερόντων είναι αναπόσπαστα δεμένα με το έργο του. Σε τελική ανάλυση ο Θουκυδίδης δεν χαρτογραφεί την ιστορία, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο, φέρνοντάς τον – με τρόπο αμείλικτο – ενώπιον των πράξεών του. Γιατί η ιστορία δεν αφορά τα γεγονότα, αλλά το ανθρώπινο είδος που αξίζει να μελετηθεί μέσα από τη δράση του. Γι’ αυτό η ιστορία δεν πρέπει να αλλοιώνεται. Γιατί η αλλοίωση της ιστορίας δεν είναι παρά η αλλοίωση του ανθρώπου, που διαστρεβλώνεται ως αντικείμενο μελέτης. Κι αυτή ακριβώς είναι η μεγαλειώδης προσφορά του Θουκυδίδη στην ανθρωπότητα. Η συνείδηση ότι ο άνθρωπος μελετάται μέσα από την ιστορία του. Υπό αυτή την έννοια, το έργο του Θουκυδίδη δεν αφορά απλώς την καταγραφή των γεγονότων, αλλά την ίδια την έννοια της ιστορίας ως επιστήμη. Είναι δηλαδή ανθρωπολογικό, όπως και κάθε σοβαρή ιστορική καταγραφή, και η κατάδειξη της διαμόρφωσης της πολιτικής ως παρακλάδι της ανθρώπινης βούλησης, κι αυτή ανθρωπολογική μελέτη είναι. Γιατί πίσω από τις πολιτικές αποφάσεις – όσο κι αν ντύνονται με ιδέες ή επιχειρήματα – κρύβονται πάντα τα πρωτόγονα κίνητρα της επιβολής της ισχύος. Κι αυτός είναι ο δρόμος της ωμότητας. Η ωμότητα του κερκυραϊκού εμφυλίου δεν είναι παρά η προέκταση της ωμότητας που προκύπτει από τη σύγκρουση των ισχυρών και που μεταδίδεται μέσα σε όλες τις πόλεις που οφείλουν να πάρουν θέση. Κάτι σαν ντόμινο, που ονομάζουμε δίνη της ιστορίας. Γιατί η τραγωδία του εμφυλίου δεν παίχτηκε μόνο στην Κέρκυρα (αν και στην Κέρκυρα γνώρισε τη μεγαλύτερη σφοδρότητα). Παίχτηκε σε πολλές πόλεις της αρχαιότητας που όφειλαν να τοποθετηθούν «πολιτικά»: «Σ’ αυτές τις αγριότητες έφτασε ο εμφύλιος πόλεμος και φάνηκε πιο φρικτός, γιατί τούτος ήταν ο πρώτος πρώτος. Αργότερα, μπορεί να πει κανείς, ότι αναταράχτηκε ολόκληρος ο ελληνικός κόσμος, γιατί σε κάθε πόλη υπήρχαν διαφορές ανάμεσα στους αρχηγούς των δημοκρατικών, που ζητούσαν να φέρουν μέσα για βοήθεια τους Αθηναίους, και στους ολιγαρχικούς, που προσκαλούσαν τους Λακεδαιμονίους. Τον καιρό, αλήθεια, της ειρήνης ούτε πρόφαση είχαν ούτε προετοιμασμένοι ήταν να τους προσκαλούν, τώρα όμως που γινόταν πόλεμος και δινόταν η ευκαιρία σε καθεμιά απ’ τις δυο αντίπαλες πολιτικές μερίδες να ‘χει απ’ έξω συμμάχους, και για να κάνει κακό στους αντίθετους και για ν’ αποχτήσει η ίδια μεγαλύτερη δύναμη, εύκολα έβρισκαν αφορμές, όσοι επιδίωκαν επαναστατικές αλλαγές, να προκαλέσουν τις επεμβάσεις. Κι έπεσαν πάνω στις πόλεις, απ’ τους εμφύλιους πολέμους, πολλά δεινά που γίνονταν και θα γίνονται πάντα, όσο η φύση του ανθρώπου θα μένει η ίδια, φοβερότερα ή ηπιότερα και με διαφορετική μορφή, ανάλογα με την κάθε φορά μεταβολή των περιστάσεων». (βιβλίο τρίτο, παράγραφος 82).
πηγή:ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, μετάφραση Α. ΓΕΩΡΓΟΠΑΠΑΔΑΚΟΣ, εκδόσεις ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ – ΠΑΙΔΕΙΑ, Ά έκδοση 1985
—————————————————————————————————————————————
ΣΥΝΔΕΤΙΚΑ ΡΗΜΑΤΑ
Το κατεξοχήν συνδετικό ρήμα, το οποίο συνδέει το υποκείμενο με ένα επίθετο ή ουσιαστικό που το χαρακτηρίζει, είναι το ρήμα εἰμί (είμαι). Ως συνδετικά όμως χρησιμοποιούνται και άλλα ρήματα συγγενικά ως προς τη σημασία με το εἰμί, όπως ὑπάρχω (είμαι), τυγχάνω (συμβαίνει να είμαι), διατελῶ(είμαι συνεχώς), ἔφυν (γεννήθηκα, είμαι), πέφυκα (είμαι από τη φύση μου), γίγνομαι (γίνομαι), καθίσταμαι (γίνομαι), ἀποβαίνω (καταντώ, γίνομαι, αποδεικνύομαι), φαίνομαι κά.
—————————————————————————————————————————————
ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΜΕΤΟΧΗ
Η επιθετική μετοχή, έναρθρη ή σπανιότερα άναρθρη, λειτουργεί ως επίθετο και προσδιορίζει ουσιαστικά ή αντωνυμίες. Απαντά σε κάθε χρόνο που έχει μετοχή και δέχεται άρνηση οὐ, όταν εκφράζει κάτι πραγματικό, και σπανιότερα μή, όταν δηλώνει κάτι υποθετικό ή υποκειμενικό. Η επιθετική μετοχή λέγεται και αναφορική, γιατί ισοδυναμεί με δευτερεύουσα αναφορική πρόταση. Μεταφράζεται με οριστική του χρόνου στον οποίο βρίσκεται, εκτός αν είναι μετοχή ενεστώτα ή παρακειμένου που εξαρτάται από ιστορικό χρόνο, οπότε μπορεί να μεταφραστεί και με οριστική παρατατικού ή υπερσυντελίκου αντίστοιχα
Ὑμεῖς τοὺς δέκα στρατηγοὺς τοὺς οὐκ ἀνελομένους τοὺς ἐκ τῆς ναυμαχίας ἐβουλεύσασθε ἁθρόους κρίνειν. [Yμεῖς τοὺς δέκα στρατηγοὺς οἳ οὐκ ἀνείλοντο τοὺς ἐκ τῆς ναυμαχίας ἐβουλεύσασθε ἁθρόους κρίνειν.] (Εσείς αποφασίσατε να δικάσετε όλους μαζί τους δέκα στρατηγούς οι οποίοι δεν περισυνέλεξαν τους νεκρούς από τη ναυμαχία.)
—————————————————————————————————————————————
Πελοποννησιακός Πόλεμος
πηγή:
Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτω
Καλώς ήρθατε στο μάθημα της Ιστορίας με τον εκπαιδευτικό Γιώργο Ποταμιά.
Το μάθημα προβλήθηκε στην ΕΡΤ2 στις 8 Απριλίου 2020.
—————————————————————————————————————————————
ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΙΚΟ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟ
όταν το ρήμα σημαίνει κίνηση ή σκόπιμη ενέργεια, τότε μπορεί επίσης να πάρει κατηγορούμενο, να δίνει δηλαδή στο υποκείμενο μια ιδιότητα. Ως συνήθως η ιδιότητα αυτή εκφράζει χρόνο, τρόπο, τάξη, τόπο, σκοπό.
Επειδή οι ιδιότητες αυτές δηλώνουν επιρρηματική σημασία, γι’ αυτό το κατηγορούμενο λέγεται επιρρηματικό.
—————————————————————————————————————————————
«τό λοιπόν μηδετέρους δέχεσθαι»:
Οι ολιγαρχικοί ανακοινώνουν στο λαό της Κέρκυρας την ανάγκη τήρησης ουδετερότητας, γεγονός που σήμαινε τη διάλυση της επιμαχίας με την Αθήνα. Μπορούμε να πούμε ότι οι ολιγαρχικοί επιδιώκουν βήμα- βήμα να φτάσουν στην επίτευξη του στόχου τους. Δεν επιδιώκουν να απομακρυνθούν αμέσως από την Αθήνα, να επιβάλουν το ολιγαρχικό καθεστώς και να προσχωρήσουν στη συμμαχία της Σπάρτης. Αντιθέτως προτείνουν τήρηση αυστηρής ουδετερότητας, αφού δεν θα δέχονται πλοία στο νησί τους ούτε αθηναϊκά ούτε σπαρτιατικά. Βέβαια, η ουδετερότητα αυτή αποτελεί στην ουσία πλήγμα για τα αθηναϊκά συμφέροντα αφού καταργεί την αμυντική συμφωνία (επιμαχία) που είχε συναφθεί μεταξύ των δύο πόλεων.
«περί τε τῶν πεπραγμένων..πράσσειν»:
Η πρεσβεία που στάλθηκε στην Αθήνα ήταν επιφορτισμένη με διπλό σκοπό: α) έπρεπε να πείσει τους Αθηναίους ότι οι εξελίξεις στην Κέρκυρα ήταν συμφέρουσες και γι’ αυτούς και β) έπρεπε να διαγείρει τη φιλοπατρία των δημοκρατικών Κερκυραίων που είχαν καταφύγει στην Αθήνα, ώστε να μην προσπαθήσουν να ανατρέψουν τη νέα πολιτική κατάσταση που δημιουργήθηκε στο νησί. Προφανώς αναφέρεται στους δημοκρατικούς Κερκυραίους οι οποίοι τρόμαξαν με τη δολοφονία του Πειθία και των ομοϊδεατών τους και έτσι κατέφυγαν στην Αθήνα. Αυτοί πια έχουν τη διάθεση αντεκδίκησης και ίσως προσπαθήσουν να πείσουν την Αθήνα να επέμβει.
«ὅπως μή…γένηται»:
Βλέπουμε ότι οι ολιγαρχικοί προσπαθούν να επιτύχουν να αποτραπεί οποιαδήποτε αντίδραση στη νέα πολιτική κατάσταση που διαμόρφωσε το πραξικόπημά τους. Πρέπει να τονιστεί ότι δεν είναι μόνο δολοφόνοι, αλλά και δολοπλόκοι, καθώς προσπαθούν να διαγείρουν τα αισθήματα φιλοπατρίας εκείνων, τους οποίους ήθελαν να φονεύσουν.
πηγή:https://filologikigonia.gr/ekpaidefsi/defterovathmia-ekpaidefsi/lykeio/107-a-lykeiou/arxaia/theoria/579-thoukydidi-storia-kerkyraika
—————————————————————————————————————————————
Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΙΩΝ
Οι ολιγαρχικοί δίνουν και τις κατευθυντήριες γραμμές της νέας εξωτερικής τους πολιτικής: πολιτική ουδετερότητα απέναντι στους δύο αντιπάλους: Αθηναίους και Σπαρτιάτες. Το ψήφισμα της ουδετερότητας από τη μια πλευρά κρατάει τους Κερκυραίους έξω από τη διαμάχη Αθηναίων-Σπαρτιατών από την άλλη όμως καταλύει την αμυντική συμφωνία με τους Αθηναίους και έτσι οι Κερκυραίοι οδηγούνται μακριά από την Αθηναϊκή επιρροή και είναι ελεύθερος ο δρόμος για την προσέγγιση της Κέρκυρας από τους Σπαρτιάτες. Η δημοκρατική παράταξη έχει χάσε πια όλα της τα ερείσματα στην Κέρκυρα. Είναι φανερό οτι η αντιπαράθεση φιλοσπαρτιατών και φιλοδημοκρατικών κινεί τα νήματα και οξύνει τα πολιτικά πάθη.
Οι Κερκυραίοι ολιγαρχικοί στέλνουν επίσης εσπευσμένα πρέσβεις στην Αθήνα. Πίσω από την κίνηση τους αυτή υπάρχουν πολιτικές σκοπιμότητες: οι ολιγαρχικοί α) θέλουν να πείσουν τους Αθηναίους οτι η νέα κατάσταση συνέφερε και εκείνους β) θέλουν ν’αποτρέψουν την αντίδραση των δημοκρατικών Κερκυραίων που είχαν καταφύγει στην Αθήνα. Οι ολιγαρχικοί Κερκυραίοι θέλουν ν’ αποτρέψουν κάθε πιθανότητα παρέμβασης της Αθήνας και ενώ εχουν διακηρύξει τη ουδετερότητα, οι βαθύτερες επιδιώξεις τους κρύβουν πολιτικό δόλο, συμφέρον και υποκρισία. Η ενέργεια τους πάντως να στείλουν πρέσβεις στην Αθήνα φανερώνει α) τη πολιτική τους ευελιξία και β) την αυτοπεποίθηση τους οτι στο πλευρό τους έχουν τη Πελοποννησιακή συμμαχία. πηγή:http://alexgger.blogspot.com/2014/03/71-74.html
—————————————————————————————————————————————
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 71:Θουκυδίδη:Κερκυραϊκά
Οι ολιγαρχικοί μετά τη δολοφονία των αρχηγών της δημοκρατικής παράταξης:
α) κάλεσαν σε συνέλευση όλους τους πολίτες της Κέρκυρας,
β)δικαιολόγησαν την βίαιη πράξη τους ισχυριζόμενοι πως με αυτό τον τρόπο δεν υπήρχε πια κίνδυνος να υποδουλωθούν στους Αθηναίους, και άρα διέκοψαν μονομερώς την αμυντική συμμαχία με την Αθήνα,
γ) ενημέρωσαν για την απόφασή τους να τηρηθεί αυστηρή ουδετερότητα, θέτοντας τέτοιους όρους που καθιστούσαν και στην πράξη ανενεργή την επιμαχία με τους Αθηναίους,
δ) εξανάγκασαν με το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατούσε τους Κερκυραίους να επικυρώσουν τις αποφάσεις τους, και
ε) έστειλαν πρεσβεία στην Αθήνα.
————————————————————————————————————————————–
Τα μυστικά του Παρθενώνα
Το εκπληκτικό αυτο ντοκιμαντέρ του PBS με τίτλο: “Secrets of the Parthenon” (τα μυστικά του Παρθενώνα) αναλύει τον τρόπο που χτίστηκε ο περίφημος Παρθενώνας και καταγράφει λεπτό προς λεπτό τις προσπάθειες των τελευταίων δεκαετιών για την αναστήλωση του, απο τους καλύτερους επιστήμονες του κόσμου, διεισδύοντας στα βάθη του ιερού αυτού βράχου της Ακροπόλεως.Απολαύστε το εκπληκτικό αυτό ντοκιμαντέρ, διάρκειας μίας ώρας και γνωρίστε “Τα μυστικά του Παρθενώνα”.
—————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————
Θουκυδίδη Κερκυραϊκά Γ.70
πηγή:Σοφία Φελλαχίδου
Κόμικ: Παναγιώτης Μπάτης
Αφήγηση: Μαρία Μυλωνά, Χριστίνα Κολοκυθά
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα (Το απέραντο γαλάζιο)
————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————-
Θουκυδίδη Κερκυραϊκά Γ. 71-74
πηγή:Σοφία Φελλαχίδου
Κόμικς: Ανδρέας Αθανασιάδης, Στέλιος Ανατολίτης
Αφήγηση; Στέφανος Καλλιπολίτης, Θανάσης Δάβανος
Μουσική: Πολίτικη Κουζίνα Ευανθίας Ρεμπούτσικα
————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————
Mr Nikos:πηγή
ΘΟΥΚΙΔΙΔΗΣ
Ο Θουκυδίδης είναι ο πιο αξιόλογος ιστορικός της Αρχαίας Ελλάδας. Είναι ο πρώτος που εφάρμοσε αμερόληπτα την κριτική στην ιστορική έρευνα και, αναζήτησε τις αιτίες πίσω από όλα τα ιστορικά στοιχεία. Ετυχε σπουδαίας εκπαίδευσης και μόρφωσης, είχε ως δασκάλους τους Φιλοσόφους και παιδαγωγούς Αναξαγόρα και Αντιφώντα. Έφηβος, ενώ παρακολουθούσε τον Ηρόδοτο να διαβάζει ένα μέρος από την ιστορία του, από την μεγάλη συγκίνησή του δάκρυσεΤο 424 π.Χ. εξελέγη στρατηγός, αυτό το αναφέρει ο ίδιος στην ιστορία του, όπου και τον έστειλαν στην Αμφίπολη της Θράκης, επειδή γνώριζε την περιοχή. Ο στρατηγός των Σπαρτιατών Βρασίδας, εμφανίστηκε ξαφνικά στην Αμφίπολη και σε διαπραγματεύσεις με τους ντόπιους και δίχως να δώσει μάχη, ειρηνικά κατέλαβε την πόλη. Ο Θουκυδίδης βρισκόταν στην Θάσο όταν συνέβη αυτό, και όταν τον ειδοποίησε ο Φρούραρχος της Αμφίπολης Ευκλέας, έτρεξε αμέσως στην Αμφίπολη, αλλά η παράδοση είχε γίνει. Αυτός όμως πολέμησε εναντίον των Σπαρτιατών και κατόρθωσε να κρατήσει ελεύθερο το επίνειο της Αμφίπολης, Ηνιόνα. Στην Αθήνα -αντί να τον τιμήσουν για την στάση του- του απάγγειλαν κατηγορία, ότι δήθεν αυτός παρέδωσε την Αμφίπολη στον Βρασίδα. Ο Θουκυδίδης αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στα κτήματά του στην Σκαπτή Ύλη της Θράκης έμεινε κυρίως. Το γεγονός αυτό όμως έγινε η αφορμή για τα επόμενα 20 χρόνια να ασχοληθεί με την ιστοριογραφία, γραφοντας την λεπτομερή ιστορία του με επιστημονική μεθοδολογία. Από τα έργα του, -ευτυχώς για εμάς- η κόρη του διέσωσε μόνο την ιστορία του η οποία αποτελείται από οκτώ βιβλία. Σε αυτά περιγράφει με πολλές και ακριβείς λεπτομέρειες όλα τα πολιτικά και τα στρατιωτικά γεγονότα του Πελοποννησιακού πολέμου, από το 431 έως το 411 π.Χ., Η ιστόρηση αυτών μοιάζει πολύ με τα άρθρα των σημερινών καλών πολεμικών ανταποκριτών. Δίκαια θεωρείται από τους ειδικούς ως ο θεμελιωτής και ιδρυτής της Επιστήμης της Ιστορίας.
Πηγή: https://aienaristeyein.com/2016/02/07/θουκυδιδησ-ιστοριαι-η-μέθοδος-του-θου/
Ο Θουκυδίδης Ολόρου Αλιμούσιος γεννήθηκε στο δήμο Αλιμούντος γύρω στα 460 π.Χ. και πέθανε από βίαιο θάνατο όχι μετά το 395 π.Χ. Πατέρας του ήταν ο Όλορος από τη Θράκη, ένας πλούσιος ιδιοκτήτης μεταλλείων χρυσού στην Σκαπτή Ύλη του Παγγαίου που πολιτογραφήθηκε στον Αττικό δήμο Αλιμουσίων και υπήρξε χρηματοδότης των Αθηνών. Μητέρα του ήταν η Ηγησίππη που κατάγονταν από τη γενιά του Μιλτιάδη.
Το 424 π.Χ. εξορίστηκε από την Αθήνα επειδή δεν μπόρεσε να κρατήσει την Αμφίπολη μέσα στην Αθηναϊκή Συμμαχία. Τα χρόνια της εξορίας τα πέρασε στα κτήματά του στη Θράκη ενώ παράλληλα ταξίδευε για να συλλέξει και να εξακριβώσει πληροφορίες.
Την περίοδο εκείνη ξεκίνησε να γράφει για τον Πελοποννησιακό πόλεμο (431-404 π.Χ.). Από τα εικοσιεπτά χρόνια του πολέμου μπόρεσε τελικά να γράψει τα είκοσι εγκαινιάζοντας όμως με το έργο του την επιστημονική ιστοριογραφία.
Ο Θουκυδίδης εστιάζει πλέον στην αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών, στη κριτική σκέψη και στη συστηματική αντικειμενικότητα. Βάζει τον άνθρωπο ως μοναδικό αντικείμενο της ιστορίας και αφήνει έξω από την εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων τον ρόλο των θεών και της μοίρας.
Λίγο μετά από την καταστροφή του 404 π.Χ. γύρισε στην Αθήνα και πέθανε ξαφνικά σε άγνωστη τοποθεσία για αυτό και η ιστορία του διακόπτεται απότομα. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και ενταφιάστηκαν στα Κιμώνια Μνήματα.
Από το 1984 η μορφή του μεγάλου ιστορικού αποτελεί έμβλημα του δήμου Αλίμου και από το 1985 καθιερώνεται η διοργάνωση διεθνούς επιστημονικού συμποσίου με θέμα τον Θουκυδίδη.
———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————-
Θουκ.Ιστορίαι βιβλίο 3 κεφ.70-83:μια ψηφιακή αφήγηση
Ο Θουκυδίδης γενικά αναγνωρίζεται ως ένας από τους πρώτους αληθινούς ιστορικούς. Με την εισαγωγή της μεθόδου της ιστορικής αιτιότητας, δηλαδή της αναζήτησης των βαθύτερων αιτιών ενός γεγονότος, υπήρξε ο πρώτος που προσέγγισε με επιστημονικό τρόπο την ιστορία. Αντίθετα με τον προγενέστερό του Ηρόδοτο, τον αποκαλούμενο από τον Κικέρωνα «πατέρα της Ιστορίας», ο οποίος περιελάμβανε στην ιστορία του φήμες και αναφορές στην μυθολογία και στους θεούς, ο Θουκυδίδης συμβουλευόταν σε μεγάλο βαθμό γραπτά ντοκουμέντα και συνομιλούσε με ανθρώπους που συμμετείχαν ή και πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα τα οποία περιέγραφε (Α 20).
Ίσως η επιτομή της έρευνας του Θουκυδίδη πάνω στα βαθύτερα αίτια του πολέμου να είναι ο Μηλίων Διάλογος (Ε 84-114). Πρόκειται για ένα ασυνήθιστο απόσπασμα, καθώς είναι γραμμένο σε μορφή που θυμίζει θεατρικό έργο. Σ’ αυτό αναδεικνύεται καθαρά ο ιμπεριαλιστικός κυνισμός των Αθηναίων, οι οποίοι αρνούνται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ή της ουδετερότητας στους Μηλίους. Πρόκειται για ένα έμμεσο αλλά σαφές σχόλιο σχετικά με την αναγκαιότητα μιας ηθικής βασισμένης στη λογική και όχι στη δύναμη, προκειμένου κάποια στιγμή στο μέλλον να σταματήσουν οι πόλεμοι και η ανθρώπινη εκμετάλλευση. Με άλλα λόγια, ως πραγματική αιτία του πολέμου παρουσιάζεται η άρνηση των Αθηναίων να χρησιμοποιήσουν τη λογική στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους, και η επιμονή τους να επεκτείνουν συνεχώς την ηγεμονία τους βασιζόμενοι στη στρατιωτική και οικονομική δύναμή τους, πράγμα το οποίο οι Πελοποννήσιοι (το αντίπαλο δέος) φυσικά δεν μπορούσαν να ανεχτούν.
Ο Θουκυδίδης δεν εξετάζει την τέχνη, τη λογοτεχνία ή την κοινωνία της εποχής εκείνης, αλλά αυστηρά ό,τι θεωρούσε ότι σχετιζόταν με τον πόλεμο, και αυτό γιατί περιέγραφε ένα συγκεκριμένο γεγονός και όχι μια ιστορική περίοδο. Επίσης άξιο προσοχής αποτελεί τ’ ότι είχε συναίσθηση της σπουδαιότητας που θα είχε το έργο του για τις μελλοντικές γενιές.
πηγή:Βικιπαίδεια