Σήμερα ο καιρός άφησε λίγη ζέστη και χαραμάδες ουρανού! Ήταν η αφορμή για να βγούμε έξω και να περπατήσουμε μέχρι την κοντινή παραλία. Εκεί είχαν συγκεντρωθεί για ανάπαυση μια ομάδα από Φλαμίνγκο! Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, όλοι άρχιζαν να φωνάζουν και να τρέχουν στη παραλία προς το μέρος τους. Ευτυχώς, δεν μας έδωσαν μεγάλη σημασία και παρέμειναν ψύχραιμα πηγαίνοντας καλού κακού λίγο πιο βαθιά. Τα πανέμορφα αυτά πουλιά έχουν μια μαγεία που γεύεσαι όταν τα παρακολουθείς. Τα θαυμάζεις, τα ζηλεύεις,  τα σέβεσαι, και σίγουρα δεν μπορείς να τα αγνοήσεις. Είναι μέρος αυτού του τόπου. Τον έχουν διαλέξει ανάμεσα σε τόσους άλλους. Καθήκον μας συνεπώς είναι να κάνουμε τα πάντα για να αισθάνονται ασφαλή.

Η αμμουδιά έχει πάντα το τρόπο της να μας τραβά κοντά της. Περισσότερο για την αίσθηση που σου προκαλεί όταν την πατάς, φέρνοντας στο νου στιγμές από το καλοκαίρι, που έχει τη τιμητική της!

Στο δρόμο μας βρέθηκε μια χελώνα. Παίξαμε λίγο με την αγωνία της να καλυφθεί στο καύκαλο της και ξεκινήσαμε για πίσω. Τα αγόρια αναμετρήθηκαν στο τρέξιμο στην ανηφόρα, ξοδεύοντας άσκοπα τόση ενέργεια! Γιατί η νιότη έχει τόση περίσσεια που έχει μεγάλη ανάγκη να τη ξεφορτωθεί, να την ξεθυμάνει. Η χαρά του ανώφελου είναι ο ο ορισμός του παιχνιδιού, είναι ο λόγος που κανένα παιδί δε πρέπει να στερείται κάτι που εμείς οι μεγάλοι ξέρουμε ότι “δεν είναι χρήσιμο”, “δε θ’αντέξει πολύ”.

Μακάρι να έχουμε κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες να βλέπουμε την ομάδα μας ανέμελη και τόσο χαρούμενη!