sine qua non
Μαθηματικά και …άλλα πολλά! Και όχι μόνον!
Η διαδρομή σπίτι σχολείο, χιλιόμετρα 20, είναι πια θέμα ρουτίνας για μένα. Ευτυχώς η διαδρομή είναι ευχάριστη, η ώρα η πλέον κατάλληλη – πουρνό πουρνό – και το αυτοκίνητο… αυτόματο. Της «ακαμάτρας» όπως με πειράζουν φίλοι και συνάδελφοι. 
Πολύ καιρό τώρα, απο την συνήθεια να κοιτάζω αριστερά, όποτε μπορώ, τη θάλασσα, για να αντλώ ενέργεια για τις ανάγκες της ημέρας, σπάνια έστρεφα το βλέμμα στο τί τεκταίνεται και επί της …δεξιάς μου. Σήμερα όμως…
Οι εικόνες εναλλάσονταν με τέτοιo κοντράστ λές και η μέρα δοκίμαζε τα ψυχικά μου αποθέματα. Όταν καθ΄όλο το μήκος του διαζώματος της λεωφόρου μοστράριζαν καμαρωτοί καμαρωτοί οι διάφοροι αοιδοί των «πολιτιστικών» ιδρυμάτων της παραλιακής, στο απέναντι πεζοδρόμιο μια νεαρή μητέρα έπαιζε με το τρισχαριτωμένο κοριτσάκι της, περιμένοντας το σχολικό να περάσει. Χαρούμενες φάτσες και κάτι ωραιότατα …κοτσίδια αφαίρεσαν απο την μνήμη μου την ασχήμια των αφισσών. 
Αλλά, η δύναμη της …διαφήμισης ασύλληπτη! Δεν υπήρχε δέντρο φοίνικας, κολώνα, στύλος, σίδερο που να μην υπήρχε κρεμασμένη αφίσσα με τη μούρη της κάθε «Άννα Γούλα» ή «Σούλη Μπούλη», θεάτρου, θιάσου, τσίρκου, εμποροπανηγύρεως. Πόσο διαφορετική θα ήταν η εικόνα της πλέον ομορφότερης λεωφόρου της πρωτεύουσας αν έλειπε όλη αυτή η ρύπανση, ολο αυτό το …κιτς! Δεξιά όμως… Ένας λίαν αριστοκρατικός ηλικιωμένος κύριος έβγαζε περίπατο τον σκύλο του. Εντάξει, δεν μιλάμε ότι είχε τα σακκουλάκια και τα γαντάκια μαζί του σε περίπτωση που ο σκύλος ήθελε να …ανακουφιστεί-απέχουμε πολύ απ΄αυτό θαρρώ- αλλά η εικόνα του λίαν συμπαθούς ανθρώπου με τον «φίλο» του ήταν όμορφη. Συνέχισα την πορεία μου και όποτε μπορούσα κοιτούσα μόνο δεξιά. Η θάλασσα, ήμουν σίγουρη, ήταν στη θέση της. Κατά τα άλλα δεν ήθελα να γνωρίζω τί ποιεί η…αριστερά μου. Στην στάση, οι άνθρωποι περίμεναν νυσταγμένοι το λεωφορείο, αλλά ένας νεαρός και μια κοπελίτσα- μάλλον μαθητές λυκείου- μοιράζονταν τα ακουστικά ενός i-pod και λικνίζονταν χαρούμενα αλλά διακριτικά στον ρυθμό της μουσικής. Νειάτα! Και τί δε θά΄δινα…
Το φανάρι έγινε «πράσινο». Είπαμε, αριστερά κλεφτές ματιές στη θάλασσα, μόνον. Ο Πειραιάς απέναντι μου χαμογελούσε, η μέρα είχε αρχίσει να ξεκαθαρίζει τις διαθέσεις της και η διαθεσή μου ίσως για πρώτη φορά τις τελευταίες αυτές ημέρες, έδειχνε σημάδια ταχείας ανάρρωσης! Στο επόμενο φανάρι, την προσοχή μου τράβηξε ένα μεγάλο φωσφορίζον χαρτόνι, στην επόμενη γωνία, με την λέξη «ΤΑΧΙ». 
Το κρατούσε τεντωμένο προς την μεριά του οδικού ρεύματος μια κοπελίτσα με μια μεγάλη τσάντα και με λευκό…μπαστούνι. Το πρώτο ταξί σταμάτησε και οι δύο τροχονόμισες, που ετοιμάζονταν να επέμβουν μιας κι η κίνηση είχε αρχίσει να …”φορτώνει”, άφησαν το «καθήκον» κατά μέρος – ευτυχώς, γιατί όταν στην κίνηση της παραλιακής υπάρχει … όργανον, κλάψε! – και έφυγαν “σφαιράτες” να βοηθήσουν.
Πολλές εικόνες σήμερα! Αριστερά και δεξιά, μαύρο κι άσπρο. Αλλά κάπως έτσι δεν είναι κι η ζωή μας; Φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, έφτασα στη δουλειά μου με ένα πλατύ χαμόγελο, ξόρκισα τους…οχτρούς μου, είπα δόξα τω Θεώ και μπήκα στην τρέλλα της … καθημερινότητας με άλλη διάθεση.
2 σχόλια στο “Η δεξιά μου και η αριστερά μου…”
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
09/11/2008 στις 4:53 μμ
9/11/08 ώρα 3:51
Μόλις το διάβασα
Με περιέργεια στην αρχή
και μια γλυκιά μελαγχολία στη συνέχεια
Έχεις -μονίμως- την ικανότητα να με βάζεις σε σκέψεις …
N.
10/11/2008 στις 11:07 μμ
Ο λόγος σου όπως πάντα πηγαίος και γλαφυρός. Είχα ανάγκη αυτές τις εικόνες!
Με ταξίδεψαν!