Η γαλλίδα ακαδημαϊκός και σημαντική ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί, tην περασμένη Δευτέρα μίλησε για τις διαφορές που έχουν επέλθει στις έννοιες διδασκαλία και εκπαίδευση, οι οποίες, όπως είπε, «θα μπορούσαν να είναι συνώνυμες και να χρησιμοποιούνται η μία αντί της άλλης».  Υπάρχει μια διάσταση ανάμεσα στην πνευματική διδασκαλία και στην ηθική διαμόρφωση» είπε, εκφράζοντας τις απόψεις της σχετικά με τη διδασκαλία και την εκπαίδευση, «δύο έννοιες που θα μπορούσαν να είναι συνώνυμες και να χρησιμοποιούνται η μία αντί της άλλης». Και όμως, τόνισε ότι ανάμεσά τους υπάρχει αποχρώσα διαφορά. «Διδασκαλία σημαίνει,πάνω απ΄ όλα, μετάδοση πνευματικών γνώσεων.  Eκπαίδευση, λέξη που έχει χρησιμοποιηθεί και για τα ζώα,σημαίνει να μπορείς να οδηγήσεις ένα ον στην εκπλήρωση των ιδιοτήτων που διαθέτει- και στον άνθρωπο είναι το πνεύμα,ο χαρακτήρας και η δυνατότητα να ζει μέσα στην κοινωνία» .

Σύμφωνα όμως με την κυρία Ρομιγί, ανάμεσα στα δύο αυτά δεδομένα έχει υπεισέλθει μια διαφοροποίηση που δημιούργησε κρίση, μια κρίση με λογικές εξηγήσεις. Η πρόοδος στον τεχνολογικό και επιστημονικό τομέα και η συζήτηση γύρω από τη νομιμότητά της, αλλά και ο υπερβολικός σεβασμός στην ελευθερία του παιδιού- ένας σεβασμός που εναντιώνεται μερικές φορές στα ίδια του τα συμφέροντα -, είναι στοιχεία που μειώνουν τη δύναμη της εκπαίδευσης. «Αλλά και η διάπλαση του χαρακτήρα μοιάζει να περνά σε δεύτερη μοίρα» συμπλήρωσε η γαλλίδα ακαδημαϊκός, επισημαίνοντας τους κινδύνους από την αδυναμία έκφρασης ή κατανόησης, που έχει ως αποτέλεσμα τη βία και τη χρήση της. «Oταν δεν βρίσκουμε τις λέξεις, πιανόμαστε στα χέρια!» είπε χαρακτηριστικά, θέλοντας να κρούσει παράλληλα τον κώδωνα του κινδύνου. «Για να καταλάβουμε τη σκέψη του άλλου, σημαίνει ότι είμαστε σε θέση να καταλάβουμε και τη σκέψη εκείνων που προηγήθηκαν».  Και εδώ, όπως είπε, σημειώνεται μια παρεξήγηση: Οι νέοι να ταυτίζουν την Ιστορία με τη δική τους γέννηση και να αγνοούν το παρελθόν. «Θα μπορούσα να θυμίσω μια ερώτηση που μου έθεσε ένας μαθητής,ενήλικας πια,ο οποίος με ρώτησε αν οι λεγόμενες νεκρές γλώσσες που διδάσκω,τα λατινικά και τα ελληνικά,δηλαδή,ήταν ήδη νεκρές όταν ήμουν φοιτήτρια ή αυτό το ατύχημα συνέβη αργότερα». Γι΄ αυτό και η γνώση του παρελθόντος, η μελέτη της λογοτεχνίας, σύγχρονης και μη, αποτελούν τη βασική πηγή από όπου μπορεί να αντληθεί υλικό για εκμάθηση και εκπαίδευση. «Το θέμα δεν είναι να επιστρέψουμε στο παρελθόν,αλλά λαμβάνοντας υπόψη τα σημερινά δεδομένα,να ξαναβρούμε μια ισορροπία για ένα καλύτερο μέλλον» κατέληξε η Ζακλίν ντε Ρομιγί.

Μεγάλες κουβέντες, μεγάλες αλήθειες!