Το έβλεπα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Η σκηνή εκτυλίχθηκε στις αρχές Αυγούστου, στην παραλία Μπογκατέλ τη Βαρκελώνης – μία απ’ αυτές που δημιουργήθηκαν το 1992 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ακόμα είναι ολοκαίνουρια. Είχε αρχίσει να βραδιάζει. Το beach party που είχε ξεκινήσει από το απόγευμα συνεχιζόταν και ο νεαρόκοσμος διασκέδαζε υπό τους ήχους χορευτικής μουσικής.  Και ξαφνικά το σοκ. Ένας νεαρός καταλανός πλησιάζει τους 5 κάδους απορριμμάτων που υπήρχαν μπροστά από το μπαρ. Ναι τους 5 κάδους. Απορείτε; Ο καθένας είχε διαφορετικό χρώμα διότι δεχόταν και διαφορετικό είδος σκουπιδιών. Ένας για πλαστικά, άλλος για αλουμίνιο, άλλος για χαρτιά. Υπήρχε κάδος – με καφέ χρώμα – ακόμα και για τα οργανικά, για τα υπολείμματα τροφίμων δηλαδή.  Ο νεαρός λοιπόν κρατούσε ένα κουτάκι μπύρας και ήθελε να το πετάξει στα σκουπίδια. Ήταν σκοτάδι και δεν μπορούσε να διακρίνει το χρώμα και τα γράμματα πάνω σε κάθε καλάθι που πληροφορούσαν πού πετάς τι. Αλλά αυτός εκεί. Επέμενε. Σχεδόν κόλλησε τη μούρη του στους κάδους. Και τελικά βρήκε τον σωστό. Αποστολή εξετελέσθη. Και ξανά πίσω στον χορό. Τόσο φυσικά…Προσπαθούσα να συνέλθω από το σοκ και σκεφτόμουν ότι στην Ελλάδα, σε αρκετά προάστια της Αθήνας ακόμη και οι μπλε κάδοι είναι πολυτέλεια. Μέχρι πριν από ένα χρόνο αρκετοί πολίτες παρακαλούσαν τους δημάρχους τους να τοποθετήσουν μπλε κάδους για ανακύκλωση…Νωρίτερα είχα εκπλαγεί από ακόμη μία εικόνα στη Βαρκελώνη: ήταν γύρω στις 3 μετά το μεσημέρι και ο κόσμος είχε γεμίσει την παραλία Σαν Σεμπαστιά, την πλησιέστερη στο κέντρο της πόλης. Περπατούσα στον περιποιημένο περίπατο δίπλα στην παραλία.   Η απορία μου «πώς είναι δυνατόν η παραλία και ο περίπατος να είναι πεντακάθαρα με τόσες χιλιάδες καταλανούς και τουρίστες επισκέπτες» λύθηκε άμεσα. Μέσα στο καταμεσήμερο φτάνει ένα μίνι απορριμματοφόρο. Και… απλώς αδειάζει τους κάδους της παραλίας. Αυτούς με το διαφορετικό χρώμα που υπάρχουν σε όλη την πόλη. Σε όλες τις γειτονιές. Ο πολιτισμός και η οργάνωση μίας πόλης κρίνεται – εκτός των άλλων – από την καθαριότητά της και από τον τρόπο που διαχειρίζεται τα σκουπίδια της. Θυμάμαι την Αθήνα καθαρή και αστραφτερή μόνο τον Αύγουστο του 2004. Τότε οι υπάλληλοι του δήμου ήταν πρωί, μεσημέρι, βράδυ με μία σκούπα στο χέρι. Τότε όμως, στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Και στην Βαρκελώνη έγιναν Ολυμπιακοί. Το 1992. Μόνο που οι Καταλανική πόλη δεν έμεινε καθαρή για 15 ημέρες. Δεκαοχτώ χρόνια μετά είναι πεντακάθαρη. Βελτιώθηκε και συνεχίζει να βελτιώνεται στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος και της καθαριότητας, σε αντίθεση με την Αθήνα. Ταυτόχρονα βελτιώθηκε και η νοοτροπία των πολιτών της. Τι θα πει μεσογειακή πόλη και μεσογειακές συνήθειες; Η Βαρκελώνη θυμίζει πόλη κεντρικής Ευρώπης.

Όλοι έχουμε ευθύνη για την καθαριότητα και την εικόνα της πόλης όπου ζούμε. Όμως οι δημοτικές αρχές οφείλουν να δίνουν τo καλό παράδειγμα στους πολίτες και το έναυσμα για καλύτερες συμπεριφορές. Για το εάν η Αθήνα είναι καθαρή ή όχι δεν χρειάζονται περισσότερα στοιχεία. Μία βόλτα στην πόλη αρκεί…ΤΑΝΕΑ

Μόνο πού δεν είναι θέμα μόνο των δημοτικών αρχόντων,   πού αντί να τραβήξουν απο το αυτί όσους ασχολούνται στην υπηρεσία καθαριότητας των δήμων -για την οποία έχουν φιλήσει και κατουρημένες ποδιές για να προσληφθούν- να ξεχορταριάσουν τα ξερά μέρη -στους επαρχιακούς δρόμους- να μαζέψουν τα σκουπίδια όχι ώρες αιχμής, να σκουπίζουν δρόμους και πεζοδρόμια, γνωρίζουν μόνο να ξοδεύουν εκατομμύρια για χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια!  Μεγάλη δουλειά η αυτοδιοίκηση! Και μεγάλη κουβέντα!  Θυμάμαι παιδί, το σκουπιδιάρικο να περνάει τα χαράματα, και τους οδοκαθαριστές να σκουπίζουν τούς δρόμους όπως θα σκούπιζαν την αυλή του σπιτιού τους! Απο την άλλη μεριά είμαστε και ώς πολίτες πολύ πίσω! Βρωμιάρηδες! Αρκεί να μην είναι ο κάδος μπροστά στην πόρτα μας… Υβριδικό το αυτοκίνητο, αλλά το τσιγάρο το πετάμε …στο δρόμο! Δεν συζητώ για ανακύκλωση…Βρωμάει το θέμα!!!