sine qua non
Μαθηματικά και …άλλα πολλά! Και όχι μόνον!
Τα (ή η) εσπεράντο ακούγονται σαν ρουμάνικα παρά σαν παραφθαρμένα ισπανικά (λόγω του ότι βασίζονται πρωτίστως στα λατινικά και, εν μέρει, στα γερμανικά), απλουστεύουν κανόνες και ορθογραφία και αποτελούν κατ’ εξοχήν μια «υβριδιακή γλώσσα».
Το όραμα του εβραϊκής καταγωγής και οφθαλμιάτρου το επάγγελμα, Λούντβιχ Τσάμενχοφ ή Dr. Esperanto, δεν ήταν ένα απλό πείραμα γλωσσικού εργαστηρίου. Ο εμπνευστής της προσέβλεπε μέσα από έναν κοινό γλωσσικό κώδικα, στην προ-οπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης μέσω ενός γλωσσικού εναρμονισμού, που θα αποδέσμευε την ανθρώπινη κοινωνία από φραγμούς και προκαταλήψεις: ένας διεθνισμός των σημείων και των σημαινομένων.
Η εσπεράντο, όπως κάθε ουτοπία, συγκίνησε και απώθησε ταυτόχρονα ετερόκλητες κοινότητες: σοσιαλιστές και ιακωβίνους, μπολσεβίκους και μπλανκιστές από τη μια, Γερμανούς σοσιαλιστές («αστική ανοησία»), σουφραζέτες, ναζί και Ενώσεις Ειρήνης, από την άλλη.
Ο φιλοτελισμός τής αφιέρωσε το 1925 ένα γραμματόσημο, ενώ συχνά «μπήκε στο ίδιο τσουβάλι» με τη μασονία. Το euro κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί, εκ των υστέρων, ως η «εσπεράντο των ευρωπαϊκών συναλλαγών». Ενας κόσμος, μία γλώσσα, ένα όραμα: ο Πύργος της Βαβέλ να επανέλθει στην προτεραία κατάσταση. Ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος, ούτε όταν αποδεχόταν την πρόταση του Τσάμενχοφ ούτε όταν την δίωκε. Ο, τι παρέβλεψε ο Τσάμενχοφ ήταν ότι η γλώσσα δεν είναι απλώς ένα «σύστημα κωδίκων», που αναπαράγεται με τη γραφή και την ομιλία.
Αν «η έλλειψη πατρίδας γίνεται παγκόσμιο πεπρωμένο» (Χάιντεγγερ), η (μητρική) γλώσσα παραμένει το μοναδικό «σεντούκι», απ’ όπου ο άνθρωπος μπορεί να αντλήσει τους θησαυρούς της γνώσης και της μνήμης. Η ελπίδα παραμένει πολύγλωσση, η εσπεράντο, δυστυχώς, άλαλη.
Του Κωστα Θ. Καλφοπουλου
1 σχόλιο στο “Εσπεράντο, η αγλωσσία της ελπίδας…”
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
13/01/2010 στις 11:52 μμ
…άρα υπάρχει ελπίδα….