Γιατί άραγε έχει εξασφαλισμένη απήχηση οτιδήποτε σχετίζεται με τη δεκαετία του ’60; Γιατί εξακολουθούν να μας μαγεύουν και να μας γοητεύουν τα αντικείμενα της τέχνης, του ντιζάιν, της μόδας, η μουσική, η αισθητική σε κάθε της έκφανση;

Η έκθεση που παρουσιάζεται από προχθές στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Κουμπάρη κατάφερε να κάνει εικαστικό γεγονός παλιά φορέματα, παλιά έπιπλα, στιγμές και όψεις μιας κοινωνίας που έκανε τα πρώτα της σταθερά βήματα σ’ αυτό που λέμε αστική κοινωνία, όταν αυτή άρχισε να ξαναδιαμορφώνεται μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο. Ασφαλώς δεν ήταν η παλιά αστική τάξη του 19ου αι. και του Μεσοπολέμου. Ηταν οι νέοι αστοί που έφτασαν στις πόλεις για διαφορετικούς λόγους ο καθένας στις διαφορετικές χώρες του κόσμου κι άρχισαν να προσπαθούν να προσαρμοστούν στις ζωές των πόλεων. Ηταν οι νεοαστοί που δεν κουβαλούσαν κανένα οικογενειακό όνομα, καμία οικογενειακή αστική παράδοση. Αρχισαν απλώς να βάζουν στη ζωή τους ηλεκτρικά οικιακά σκεύη, ν’ αφήνουν πίσω τους τις παραδόσεις των μικρών τόπων απ’ όπου προήλθαν οι ίδιοι ή οι γονείς τους, τόλμησαν οι γυναίκες να φορέσουν μίνι φούστα και οι άντρες ν’ αφήσουν μούσι, τρελαίνονταν να χορεύουν ρυθμούς που για την αμέσως προηγούμενη γενιά ήταν σχεδόν ύβρις και ιεροσυλία, διεκδικούσαν με άλλον τρόπο τη συμμετοχή τους στην πολιτική, έφτιαξαν κινήματα, συγκρούστηκαν, αμφισβήτησαν, καθιέρωσαν νέα «γλώσσα» στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Η δεκαετία του ’60 εξακολουθεί να γοητεύει, να συγκινεί, να αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλές από τις συμπεριφορές που σήμερα κανέναν δεν ξενίζουν. Το περίεργο είναι ότι αυτά τα συναισθήματα δεν τα νιώθουν μόνο εκείνοι που βίωσαν άμεσα, λιγότερο ή περισσότερο έντονα, τα πολλά μεγάλα και ακόμη περισσότερα μικρά γεγονότα που έχουν ηλικία γέννησης σ’ αυτή την πλούσια δεκαετία. Το περίεργο είναι ότι για όλους είναι ένα σημείο αναφοράς, μια αρχή, μια αφετηρία, ένα παράδειγμα, αφορμή για νοσταλγία σε μια εποχή που δημιουργούσε, αμφισβητούσε, τολμούσε, ανέτρεπε, πρότεινε, αναζητούσε. Με μια κουλτούρα. Tης Ολγας Σελλα