Καλημέρα σας! Αν και οι περισσότεροι ακόμα κοιμάστε, μιάς και …έπομαι 5 ώρες! Αλλά είπαμε η …χρονοσήμανση… Έπειτα απο 16 ώρες πτήσης, πάτησα γήηηηη! Μετά απο 14 χρόνια, αξιώθηκα να ξαναγυρίσω!  Θα μου πείτε, σιγά το ταξίδι… Σιγά το μέρος.  Για μένα, ένα τόσο μεγάλο αεροπορικό ταξίδι δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, καθόλου φθηνή και καθόλου αμελητέα απο πλευράς σωματικής καταπόνησης. Όσον αφορά το μέρος, μετά απο 5 σχεδόν χρόνια παραμονής εδώ, στην Άπω Ανατολή, όσα ακούω για Pouget, Μαλβίδες, Σεϋχέλλες και ότι διαφημίζεται ως “εξωτικό”, με αφήνουν επιεικώς αδιάφορη.  Εκείνο που έχω μετα λόγου γνώσεως να δηλώσω είναι ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή στα ταξίδια σε όλες τούτες τις χώρες, όπως επίσης και της Λατινικής Αμερικής,γιατί πολλοί απο μας δεν γνωίζουν ότι πέρα απο τις φυσικές ομορφιές λείπει κάτι εξαιρετικά σημαντικό: Το κράτος! Οι “αεροφωτογραφίες” δίνουν μια γεύση απο την βλάστηση στο νησί της Λουζόν – που είναι η Μανίλα- τον ποταμό Pasig -μεσ΄τη μόλυνση-και την “αίθουσα αναμονής”, που βρίσκεται ΕΞΩ απο το αεροδρόμιο! Ναι, ναι, βγαίνεις έξω και μέσα στο πλήθος προσπαθείς να αναζητήσεις τους ανθρώπους που σε περιμένουν.  Εύκολο για εκείνους αλλά πολύ δύσκολο για μας!  Γιατί όλοι μοιάζουν!!!!

Στην δεύτερη φωτογραφία διακρίνεται ο ποταμός Pasig, πλήρης μολύνσεως! Η άναρχη δόμηση είναι εμφανής αλλά ακόμα η παραγκούπολη δεν είναι ορατή! 

 Ninoy Aquino International Airport! Όπως λέμε “Σώσον Ελέησον”! Εμείς είμαστε στους “απέναντι” και ψάχνουμε…