Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι προσπαθούν να μετρήσουν την ακριβή απόσταση της Γης από τον Ήλιο, τη λεγόμενη και «αστρονομική μονάδα». Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος, ο πραγματικός «πατέρας» της ιδέας του ηλιοκεντρικού ηλιακού συστήματος, ήταν ένας από αυτούς. Σήμερα πια ξέρουμε ότι αυτή η απόσταση είναι 149.597.870.696 χιλιόμετρα. Όμως -και αυτό είναι λιγότερο γνωστό- αυτή η απόσταση συνεχώς μεγαλώνει. Γιατί; Μια θεωρία που προτάθηκε, είναι ότι ο Ήλιος σταδιακά χάνει μάζα, λόγω της συνεχούς πυρηνικής σύντηξης στο εσωτερικό του και των ηλιακών ανέμων, γεγονός που βαθμιαία οδηγεί σε μείωση της βαρυτικής ελκτικής δύναμης του στη Γη. Άλλες εξηγήσεις περιλαμβάνουν την αλλαγή στη βαρυτική σταθερά G, τις συνέπειες της κοσμικής επέκτασης, την επίδραση της σκοτεινής ύλης κ.α., αλλά καμία από αυτές τις θεωρίες δεν θεωρηθεί απολύτως ικανοποιητική.

Τώρα, μια ομάδα ιαπώνων επιστημόνων, υπό τον Τακάχο Μιούρα του πανεπιστημίου Χιροσάκι, σε άρθρο τους στο ευρωπαϊκό περιοδικό αστρονομίας και αστροφυσικής “Astronomy and Astrophysics”, σύμφωνα με το New Scientist, πιστεύουν ότι βρήκαν την απάντηση: Ισχυρίζονται ότι ο Ήλιος και η Γη κυριολεκτικά σπρώχνουν ο ένας την άλλη μακριά λόγω μιας παλιρροιακής αλληλεπίδρασης. Είναι ουσιαστικά η ίδια διαδικασία που βαθμιαία ωθεί την τροχιά της Σελήνης μακρύτερα από τη Γη. Υπολόγισαν ότι, χάρη στη Γη, η περιστροφή του Ήλιου επιβραδύνεται κατά 3 χιλιοστά του δευτερολέπτου ανά αιώνα (ή 0,00003 δευτερόλεπτα κάθε χρόνο). Με βάση τη νέα εξήγηση, η απόσταση Γης-Ήλιου αυξάνεται, καθώς ο Ήλιος χάνει τη στροφορμή του.