…ούτε που το κατάλαβα για πότε ήρθε κι έφυγε το Πάσχα. Η Μεγάλη Παρασκευή δεν ήταν ακριβώς πριν ένα πεντάλεπτο, ή κάνω λάθος; Εδώ, θα μου πεις, τα Χριστούγεννα ήταν την περασμένη Τρίτη, τσεκαρισμένο αυτό! Σαν σφαίρα πέρασε το Πάσχα μπροστά στα μάτια μου! Σαν σφαίρα φτάσαμε παραμονή του Θωμά, σαν σφαίρα κλείσανε τα σχολεία, σαν σφαίρα ανοίγουνε μεθαύριο. Όσο σέρνεται ο χρόνος σαν τη χελώνα όταν είσαι στη δουλειά, στο γιαπί, στο πηλοφόρι, στο μυστρί, τόσο βολίδα φεύγει όταν βρίσκεσαι σε διακοπές- έστω και τσόντες τετραήμερες. Κάποιος κάπου κάποτε κάτι είπε για την σχετικότητα του χωρόχρονου, αλλά τα νεύρα μου είναι πολύ τεντωμένα για να το αναλύσω βαθύτερα! Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι το όλο πακέτο έφυγε με τέτοια ταχύτητα φωτός που πρώτα φάγαμε το αρνί και μετά το σουβλίσαμε!  Διότι με την αντικειμενική λογική το καλοκαίρι έρχεται σε δυο μήνες και φεύγει σε πέντε. Όλα τα στραβά κατσικώνονται στη ζωή σου. Όλα τα καλά γίνονται μπουχός. Πού πας, χαρά μου, μες στη μαύρη πρεμούρα; Κάτσε να σε χαρούμε, να πούμε μια κουβέντα, να κεράσουμε ένα καφεδάκι!

Άτιμο πράμα αυτή η μνημειώδης φράση «μετά το Πάσχα». Λες και δεν θα φτάσει ποτέ: Τράπεζες, βεβαιώσεις εφορίας, η λάμπα φθορίου που θέλει άλλαγμα, παυσίπονα που σε βγάζουνε τσίμα τσίμα και πρέπει να πας φαρμακείο, όλα τα ηλίθια, τα βλακώδη, τα μίζερα, τα ψυχοφθόρα… όλα «μετά το Πάσχα». Ότι, και καλά, θα κρατήσει καμιά δεκαετία η Μεγάλη Εβδομάδα. Και κράτησε ένα πεντάλεπτο. Μετρημένο με το ρολόι. Κι εγώ ήμουνα πού; Δεν θυμάμαι! Κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά… ειλικρινά δεν θυμάμαι την τύφλα μου!… ξέχασα ότι προχτές γιορτάζαν οι Γιώργηδες και οι Γεωργίες. Είναι και μιλιούνια αυτοί τώρα, ζωή να ΄χουν! Θα μου πεις «ποιος μιλάει;». Που εμείς οι ιδεολογικά προσκείμενοι στο «Κωνσταντίνου και Ελένης» γονατίζουμε κόσμο και ντουνιά! Πάει τους ξέχασα κι αυτούς. Το απογευματάκι που μπήκα στο fecebook, «χρόνια πολλά» από δω, «χρόνια πολλά» από κει, το ψιλοθυμήθηκα κι έστειλα δυο τρία ρημαδογραπτά μηνύματα με το κινητό μου. Εκεί καταντήσαμε, να μας ρυθμίζει τη ζωή… μη σου πω, να μας θυμίζει τη ζωή ένας κομπιούτορας!… χαμπάρι δεν την πήραμε την 21η Απριλίου. Η επέτειος η μαύρη και η άραχλη πέρασε στα ψιλά του δελτίου, σε μια εποχή που ο Παυλίδης είναι πρώτο τραπέζι πίστα και η Πετρούλα μόλις τελείωσε.
Και καλά τα νέα παιδιά που την έχουν γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Τόσα χρόνια ζωή να ΄χει η ελληνική παιδεία έκανε ότι μπορούσε για να γίνουν όλα τα ιστορικά γεγονότα ένας αχταρμάς στα κεφαλάκια τους: την 21η Απριλίου ο Μεταξάς είπε το ιστορικό «ΟΧΙ»! Τότε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης στο χιονοδρομικό κέντρο της Αράχοβας. Ύστερα ο Κολοκοτρώνης χαστούκισε τον Ιταλό πρέσβη κι έβαλε τρικλοποδιά στον Παττακό. Τον Αντρέα Λεντάκη τον βασανίζανε στην Ασφάλεια δίπλα κελί με τη Μπουμπουλίνα. Κι ο Αλέκος Παναγούλης πήγε στο αντάρτικο μαζί με τον Άρη Βελουχιώτη και τον Παπαφλέσσα. Ο Ρήγας Φεραίος δεν έκανε και σπουδαία πράγματα: ήταν δρόμος στο Περιστέρι και δεν μπορούσε να μετακινηθεί γιατί είχε πιάτσα ταξί στη γωνία. Το πλήρες μπάχαλο! Είπαμε, τα παιδιά δικαιολογούνται. Ό,τι αηδία τα ταΐσαμε την κατάπιαν αδιαμαρτύρητα. Αλλά κι εμείς, οι μεγαλύτεροι; Εμείς, που όλα αυτά τα ζήσαμε στο- χοντρό πλέον- πετσί μας; Δεν σταθήκαμε ένα λεπτό, μια στιγμή, να θυμηθούμε, να ανατρέξουμε, να μετρήσουμε κέρδη και ζημίες, να αποτιμήσουμε συμπεριφορές, να αναθεωρήσουμε αξίες, να εντοπίσουμε απαξίες και τελικά να πούμε μια κουβέντα στο παιδί μας. Μπα! Περιττό! Η ιστορική μνήμη είναι πια ένα αξεσουάρ ντεμοντέ που δεν ταιριάζει καθόλου με το τρέντι του 21ου αιώνα! Και δεν βγάζω την ουρά μου απ΄ έξω. Κι εγώ στο ίδιο καζάνι βράζω μαζί με όλους τους άλλους τους «ευαισθητοποιημένους» πολίτες. Κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά, την επόμενη μέρα, στις 22 του Απρίλη θυμήθηκα ότι στις 21, μια μέρα πριν, ήταν η μαύρη επέτειος. Βλέπεις ήταν κι εκείνη η λάμπα φθορίου. Όχι, δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ. Αλλά, ναι, προσπαθώ να δικαιολογηθώ! Πρώτα στα μάτια του γιου μου και μετά στα δικά μου μάτια… περνάει η ζωή μας με πρώτη- δεύτερη στο κιβώτιο ταχυτήτων. Το αμάξι σαράβαλο, για πέταμα, τα φρένα δεν υπακούν, αμολάνε μια τσουλήθρα στην κατηφόρα κι όπου στουκάρει η ζωή σου δόξα τω Θεώ να λες! Σε δέντρο, σε στύλο, σε μάντρα, σε πρόβατο… ό,τι λάχει κι όπου λάχει! Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα! Η δε ζωή να φοβήται τα πάντα! Της Έλενας Ακρίτα