Προσπαθώ φιλότιμα, να χαλιναγωγήσω τα νεύρα μου τελευταία με ότι ακούω και βλέπω καθημερινά στα σχολεία. Μοναδική παρηγοριά, εκτός απο τα έξυπνα σχόλια των μαθητών, οι κουβέντες με συναδέλφους που έχουν ανάλογες ανησυχίες, απορίες και ερωτηματικά.  Καλά που έρχεται το χιούμορ και αμβλύνει τις οξύτητες αλλά και φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, απλά χαμογελώ και συνεχίζω την “διατριβή”  μου στη ανθρωπογνωσία.  Δεν μπορώ να μην μιλώ και να μην σχολιάζω αυτά που με ενοχλούν στην σχολική πραγματικότητα, αλλά πολλές φορές,  όπως οι περισσότεροι θα γνωρίζετε, τα λόγια δεν αρκούν να αποδείξουν το…αυτονόητο!  Αφ΄ενός λοιπόν που η σωματική μου διάπλαση και οι δυνάμεις μου, πόρρω απέχουν αυτών του Ζαν Κλώντ Βαν Ντάμ – που πολύ θα ήθελα- αφ΄ετέρου που οι κλωτσιές και οι μπουνιές δεν είναι του χαρακτήρα μου -δυστυχώς, έτσι με ανέθρεψαν οι γονείς μου, δεν θα τους ζητήσω τα ρέστα τώρα, στα 90 τους- απλά…υπομειδιώ!  Διαβάστε το σχετικό link (εδώ) και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.  Μιά απορία εκφράζω μόνο: Έχει μείνει κανείς να κάνει μάθημα;  Και μετά μιλάμε για blogs και ιστοσελίδες! Εδώ δεν μπαίνουμε στην τάξη – όχι όλοι- θα ασχοληθούμε με τέτοιες…αηδίες;