Aναρωτιέται κανείς τι περιμένει η πόλη του Πειραιά και δεν προχωράει στις μεγάλες τομές που έχει ανάγκη η πόλη. Η ιστορία που έχει ξεσπάσει με τη Ράλλειο Σχολή, η οποία επιθυμεί την επιστροφή της στην ιστορική της θέση απέναντι από το Δημοτικό Θέατρο, όπου εδώ και σχεδόν 40(!) χρόνια υπάρχει ένα αποτρόπαιο γιαπί, φέρνει στο προσκήνιο την προβληματική αισθητική και τις πρόχειρες επιλογές από τις οποίες υποφέρει ο Πειραιάς διαχρονικά. Σε χθεσινό άρθρο στην «Κ», η Ελενα Καρανάτση έδινε όλες τις πτυχές του ρεπορτάζ, μέσα από το οποίο διαφαίνεται η ανάγκη μερίδας Πειραιωτών να αποκαταστήσουν την ιστορική φυσιογνωμία και τάξη στην πόλη. Ο Δήμος μπορεί να έχει σχέδια και καλώς έχει, ενδεχομένως να είναι και ενδιαφέροντα, αλλά από τις θέσεις του δείχνει να απουσιάζει το μακρόπνοο όραμα.

Σαφώς το νυν Δημαρχιακό Μέγαρο του Πειραιά είναι πολλαπλώς ακατάλληλο. Αλλά ένα απλώς καλύτερο και πιο σύγχρονο μέγαρο, που θέλει να ανεγείρει ο Δήμος στη θέση του επίμαχου γιαπιού, δεν επιλύει το μείζον ζήτημα του Πειραιά που είναι ζήτημα ιστορικής φυσιογνωμίας, ταυτότητας και πρόκλησης για το μέλλον. Φυσικά, ο Πειραιάς δεν είναι η μόνη ελληνική πόλη που απώλεσε τον κτιριακό πλούτο του 19ου αιώνα αλλά είναι μία από τις βασικές πύλες της χώρας με σημαντική πνευματική και οικονομική ιστορία. Στοιχειώδης συναίσθηση αυτού του ρόλου και στοιχειώδης αυτοσεβασμός θα οδηγούσαν στην εξεύρεση τρόπων και πόρων ώστε ο Πειραιάς να αποτινάξει την όψη υπανάπτυξης και να οργανώσει ένα μακρόπνοο πρόγραμμα αρχιτεκτονικής ανάπλασης. Αντικειμενικά, δεν νοείται μια πόλη σαν τον Πειραιά να σκέφτεται νέο Δημαρχιακό Μέγαρο χωρίς προκήρυξη αρχιτεκτονικού διαγωνισμού, και μάλιστα διεθνούς, ούτε νοείται να μην αξιοποιεί την ευρωπαϊκή εμπειρία (και προγράμματα) για αισθητική αναβάθμιση τουλάχιστον του ιστορικού κέντρου. Το ζήτημα της Ραλλείου Σχολής, που μας θυμίζει τον μεγάλο οίκο των Ράλληδων που τον 19ο αιώνα είχαν κάνει πράξη την τότε παγκοσμιοποίηση με έδρα το Λονδίνο, φέρνει στην επιφάνεια το συνολικό πρόβλημα του Πειραιά, που είναι η ιστορική αμνησία και η απουσία μακρόπνοου στόχου.  Tου Νικου Βατοπουλου