Ξύπνησα, πουρνό πουρνό την “Καθαρή”…Τρίτη και είπα να βάλω να ακούσω καμιά είδηση, πίνοντας το καφεδάκι μου.  Δεν είχε ξημερώσει ο Θεός την μέρα ακόμα, όταν αυτό που έβλεπαν τα μεγάλα μου μάτια και άκουγαν τα ..ωραία μου αυτιά, μου ξεσήκωσε τα…νεύρα.  Έξι βαγόνια του ΗΣΑΠ, έγιναν παρανάλωμα απο κάποιους “μασκαράδες” τα ξημερώματα, στον σταθμό της Κηφισιάς.  Διαβάστε εδώ… Διότι αυτοί οι πολίτες είμαστε, αυτούς τους άρχοντες δικαιούμαστε.  Και όποιον ακούσω να λέει για τον ¨γενικό ξεσηκωμό” των νέων, και την καινούργια έκφραση-κλειδί, “η γενιά των 700 ευρώ”, θα του πώ να πάει να δεί …”αν κουνιούνται οι βάρκες”.   Ούτε με ενδιαφέρει να αναρωτηθώ, αν είναι προβοκάτσια ή τρομοκρατική ή οποιαδήποτε μορφής αλητεία.  Γιατί, όποιοι άνθρωποι (μεγάλη κουβέντα), ή όποιο συμφέρον πολιτικό ή μή, υποκρύπτεται σ΄αυτήν την ενέργεια, δεν  κάνει το γεγονός να μοιάζει με κάτι άλλο ,πέραν απο την πλέον αηδιαστική μορφή αλητείας.   Σε ποιά πρωτεύουσα της Ευρώπης θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο  και να μην είχαν συλληφθεί σε χρόνο μηδέν οι υπεύθυνοι;  Μην ψάχνετε.  Μόνον στην Ελλάδα, γίνονται αυτά.    Το λυπηρό είναι ότι σιωπούμε.  Και η σιωπή πολλές φορές είναι και … συνενοχή.  Με εντυπωσιάζει, που στην καθημερινότητα μας, δεν μας κάνουν εντύπωση πιά… Με συγκλονίζει, που μόνον όταν υπάρξει θύμα, βγαίνουμε με την ρομφαία να κάνουμε όλοι τους δικαστές.  Και χύνουμε κροκοδείλεια δάκρυα, και στάζουμε χολή και όξος.  Αλλά, να πρόκειται για το παιδί, τη μάνα, τον αδελφό του άλλου….Όχι τους δικούς μας.   “Εκατό ξυλιές σε ξένο πισινό”,, είναι αλλοιώς!  Αυτά τα τραίνα, βλέπετε, δεν είναι δικά μας. Είναι του …κράτους! Του “άλλου”…  Ποιός έχει συνειδητοποιήσει πως, ότι καίγεται, καταστρέφεται, βεβηλώνεται σ΄αυτόν τον τόπο, είναι ένα ακόμα συντρίμμι/σκουπίδι στην ζωή την δική μας και των παιδιών μας;  Μήπως  κάναμε τη ζωή μας μια …χωματερή;    Μέχρι πότε;