Σήμερα δυσκολεύτηκα για να βρώ τί να γράψω. Η αλήθεια είναι ότι η περιπλάνησή μου στην ελληνική επικαιρότητα, μάλλον με έκανε να…βαριέμαι. Το courier με τα βιβλία της φίλης μου της Mayte, δεν φάνηκε ακόμη και την ύστατη στιγμή το μάτι μου έπεσε σ΄ενα άρθρο του Χ.Μιχαηλίδη στην σημερινή Lifo. A pin in the ass! “θα γράψω σήμερα για κάτι ασήμαντο, για το οποίο θα φωνάζουν πάλι οι εδώ …πανεπιστημιακοί πατριώτες, που θεωρούν πως ότι εκθειάζει τα ξένα πανεπιστήμια, απαξιώνει την εδώ δημόσια και δωρεάν παιδεία”. Γιατί να μην είναι έτσι και τα δικά μας πανεπιστήμια; Αναρωτιέται ο αρθρογράφος, μετά την επισκεψή του στο Χάρβαρντ, στη Βοστώνη και το ΜΙΤ. Διαβάστε όλο το άρθρο …εδώ… Αν δεν κάνω λάθος τα πανεπιστήμια αυτά είναι ιδιωτικά. Θα μοιραστώ μαζι σας όμως την προσωπική μου εμπειρία απο ισπανικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Το universidad Complutence de Madrid στο οποίο σπουδάζουν συγγενικά μου πρόσωπα και το οποίο είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ, καλύπτει μια τεράστια έκταση βοριοδυτικά του κέντρου της Μαδρίτης. Είναι προσβάσιμο με μετρό, λεωφορείο, τράμ και προαστιακό. Μέσα δε στο campus υπάρχει τακτικότατη συγκοινωνία μέχρι τις έντεκα η ώρα το βράδυ. Ο περιβάλλον χώρος εξαιρετικός. Καθαριότητα, τάξη, πράσινο. Βιβλιοθήκες, αμφιθέατρα, εστιατόρια, καντίνες. Προσωπικό καθαριότητας και ασφαλείας. Οι φοιτητές ένα μελίσσι. Ο προγραμματισμός κάθε τμήματος γνωστός απο την αρχή του ακαδ. έτους. Ο κάθε καθηγητής είναι στο γραφείο του την ημέρα και τις ώρες που δέχεται τους φοιτητές, ανελλιπώς. Στο δημόσιο αυτό πανεπιστήμιο κάθε Σεπτέμβριο, ο κάθε φοιτητής καλείται να πληρώσει μια matricula/εγγραφή της τάξεως των 600 περίπου Ευρώ, αν δεν κάνω λάθος. Όλα δε τα βιβλία…αγοράζονται. Δεν γνωρίζω το εκπαιδευτικό σύστημα της Ισπανίας, ούτε το πόσο αυτοτελή ή αυτάρκη είναι τα πανεπιστήμιά τους. Εκείνο που ξέρω είναι πως το δημόσιο αυτό πανεπιστήμιο είναι όσο καταξιωμένον είναι και το ICADE – το ιδιωτικό παν/μιο του τάγματος των Ιησουϊτών – ένα απο τα 10 καλύτερα στον κόσμο, ή το San Pablo Ceu. Τα αδέλφια μου τελείωσαν το Μετσόβειο Πολυτεχνείο την δεκαετία 70-80. Θεωρείτο απο τα καλύτερα της ευρώπης. Λέτε την εποχή εκείνη να είχαν καλύτερη χρηματοδότηση τα ΑΕΙ; Δεν νομίζω… Το Πάντειο Παν/μιο του Καράγιωργα ή του Δεσποτόπουλου λέτε να είχε και αυτό πακτωλό χρημάτων; Την Πανεπιστημιούπολη εγώ δεν την πρόλαβα τελειωμένη. Την βρήκα όμως “τελειωμένη” τον προηγούμενο Ιούνιο που ξεκίνησε η επιμόρφωση Β΄επιπέδου. Είναι αλήθεια, ότι την πρώτη φορά που παρκαρισα μπροστά απο το κτίριο της Φιλοσοφικής, είχα τράκ. Έβλεπα τους φοιτητές και τους καμάρωνα. Μεταξύ μας, ψιλοζήλευα και τα νιάτα! Τώρα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, είπα, τελειώσαν τα κουτάλια! Όταν “προσγειώθηκα” και έριξα γύρω μια ματιά, έπαθα ένα σόκ. Όχι γκαζόν δεν υπήρχε, όχι παρτέρι ξεχορταριασμένο, αλλά απο το πολύ ξερόχορτο ο κίνδυνος πυρκαϊάς ήταν άμεσος. Μπήκα στο εσωτερικό του κτιρίου. Με συμβούλευσαν να μην πολυχρησιμοποιώ το ασσανσέρ και έτσι άρχισα να ανεβαίνω με τις σκάλες έως τον 5ο όροφο. Η πλήρης εγκατάλειψη. Ανεπίτρεπτο. Αν δε, μιλήσουμε για το εξωτερικό του 4ου ορόφου, που είναι το κηλικείο; Σκουπιδότοπος. Αυτός ο χώρος θέλει για να παραμένει καθαρός και πολύ προσωπικό αλλά και την ατομική φροντίδα του κάθε ενός απο εμάς. Έχω πολύ θυμό και γώ με τέτοια θέματα! Γιατί εμείς και στραβό γιαλό έχουμε και στραβά ανεμίζουμε. Μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου! Τα καταστρέφουμε όλα, τσακίζουμε κτίρια, εργαστήρια, τα πάντα στο όνομα του αγώνα και της δημόσιας παιδείας. Κάτι τέτοιες εκφράσεις με κάνουν και βγάζω …φίδια. Ευτυχώς, ήλθε ο courrier! Τρέχω να… λαθραναγνώσω το μυθιστόρημα του Jake Lamar: Είχαμε ένα όνειρο. Τί σύμπτωση….