«Στην εκκλησία διασκεδάζω να απαντώ στον ιερέα διότι απλώς ξέρω τις προσευχές και μου αρέσει να δείχνω στον εαυτό μου ότι δεν έχω ξεχάσει τα λόγια της Θείας Ευχαριστίας», λέει ο Λούτσιο Ντάλα που έβγαλε τα εσώψυχά του σε ένα βιβλίο. Με κατέτρυχε για χρόνια η επιθυμία να βγω από κάτι συγκεκριμένο. Υπήρχαν φορές που κοιταζόμουν στον καθρέφτη και έλεγα στον εαυτό μου. Λούτσιο, δεν είσαι μια πολυεδρική ευφυΐα. Πολυεδρικός… τι λέξη, μοιάζει σαν κάποιος να αερίζεται. Πήγαινα ακόμη σχολείο, όταν είχε καρφωθεί στο μυαλό της μητέρας μου ότι ήμουν σπάνια μεγαλοφυΐα. Με πήγε δεν θυμάμαι σε ποιον γιατρό, κι εκείνος με τη σειρά του με υπέβαλε σε αναρίθμητα ψυχολογικά τεστ για να αποφανθεί: Κυρία μου, ο γιος σας είναι ένας μέτριος βλάκας. Πότε όμως δεν απέφυγα τα δύσκολα. Δοκιμάζομαι σε οτιδήποτε με προκαλεί και ερεθίζει την περιέργειά μου. Όσο περισσότερο καταπιάνομαι με καινούργια πράγματα τόσο περισσότερο θέλω να ασχολούμαι με αυτά. Κάνω τα πάντα διότι δεν έχω τίποτα μέσα μου».