Οι Living Sacrifice Band είναι (και αυτοί) ένα γκρουπ του xian-rock. Και όπως έχω ξαναγράψει… ήδη από τα sixties και τα seventies, αν αναφερόμαστε στις Ηνωμένες Πολιτείες (The Crusaders, Mind Garage, John Ylvisaker, All Saved Freak Band, Petra…) και τη Μεγάλη Βρετανία (Out of Darkness, Canaan, Water Into Wine Band…), αλλά γιατί όχι και στην Ελλάδα (Σταμάτης Σπανουδάκης, Πάροικοι…), έχουν κατατεθεί συγκεκριμένες προτάσεις στο εν λόγω παρακλάδι, στη συσχέτιση δηλαδή των χριστιανικών στίχων με τις… ουράνιες μελωδίες και τη rock ρυθμική (ή και τη λιγότερο rock, αφού μιλάμε και για xian-folk), βρίσκοντας, πάντα, ευήκοα ακροατήρια.
(Από αριστερά: Louis Smyth, Doug Houser, Diane Murray, πίσω της ο John Murray, JoAnn Aller, Jim Aller)Το συγκρότημα, έτσι όπως παρουσιάζεται σ’ αυτό το δεύτερο LP του, είναι εξαμελές αποτελούμενο εκ των Louis Smyth ντραμς, κρουστά, Doug Houser φλάουτο, μπάσο, φωνητικά, Diane Murray τραγούδι, John Murray κιθάρα, φυσαρμόνικα, φωνητικά, JoAnn Aller φωνητικά και Jim Aller πλήκτρα. Το άλμπουμ έχει δύο… πλευρές. Στην πρώτη έχουμε απλά, κατανοητά τραγούδια (πάντα χριστιανικού περιεχομένου), στηριγμένα σε ωραία μελωδικά μοτίβο, επεξεργασμένα αρμονικώς, κινούμενα προς ένα ήπιο folk-rock, με τους τίτλους τους – “I love you Lord”, “Come to the Lord”, “Glory to Jesus”… – να προδιαγράφουν, αν θέλετε, και το γενικότερο κλίμα. Στη δεύτερη, όμως, πλευρά οι Living Sacrifice Band εμφανίζονται πιο ελεύθεροι και εν τέλει πιο απρόβλεπτοι, προτείνοντας τρία κομμάτια μεγαλύτερης διάρκειας, πιάνοντας κορυφή. Οι κιθάρες ζωηρεύουν φαζάροντας ψυχεδελικώ τω τρόπω, τα διπλά φωνητικά (ανδρικά, γυναικεία) προσθέτουν σε δύναμη, οι ρυθμοί ανεβαίνουν, οι αλλαγές είναι εντυπωσιακές, τα soli επίσης, με το χάσιμο, τη… σωτηρία με άλλα λόγια, να είναι προ των πυλών. Και τα τρία δε κομμάτια (Conquered death, The catching away, The great day), συνθέσεις των John Murray και Δημήτρη Τσαπατώρη (ex-The Last Call of Shiloh), είναι εντυπωσιακά, από τα καλύτερα που έχω ποτέ ακούσει στο xian folk-rock ιδίωμα. Αν, μάλιστα, κυκλοφορούσαν δέκα χρόνια νωρίτερα (νωρίτερα του ’79 εννοώ) θα συναγωνίζονταν, σε ήχο και περιεκτικότητα, την αφρόκρεμα της σκηνής της Δυτικής Ακτής. Top of the top!
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: http://diskoryxeion.blogspot.gr
