Ιστορικής σημασίας αυτό το Σάββατο για τη Μοναστική Κοινότητα των Μετεώρων, καθώς τελέστηκε Θεία Λειτουργία στη Σκήτη του Αγίου Γρηγορίου, όπου η πρόσβαση γίνεται μόνο με… αναρρίχηση!…
Η πρωτοβουλία ανήκε στη Μοναστική Κοινότητα και στην Π.Υ. Καλαμπάκας, για την πραγματοποίηση της λειτουργίας στη σκήτη του Αγίου Γρηγορίου στην περιοχή Κοφινιών στο Καστράκι Καλαμπάκας, πλησίον ησυχαστηρίου Αγίου Αντωνίου.
Όπως καταγράφει το trikalavoice.gr η σκήτη βρίσκεται σε ύψος πενήντα μέτρων και η πρόσβαση σε αυτή είναι δυνατή μόνο μέσω αναρρίχησης.
Η συνδρομή της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Καλαμπάκας ήταν δεδομένη στην πραγματοποίηση αυτού του ιστορικού γεγονότος, καθότι διαθέτει άριστα εκπαιδευμένους Υπαλλήλους σε θέματα που αφορούν την επέμβαση της, σε ότι συμβάν κληθούν να συνδράμουν στους Ιερούς Βράχους των Μετεώρων.
Σημειώνεται ότι στη Θεία Λειτουργία συμμετείχαν Ηγούμενοι Μονών της Μοναστικής Πολιτείας και Ιερομόναχοι.
Η φωτογραφία που τραβήχτηκε στις 25 του μηνός δείχνει τις μοναχές να περνάνε από μια αίθουσα στη Βουδιστική Ακαδημία Γυναικών του Ναού Πουσόου(普寿寺， Pushou Si) στο βουνό Ουτάϊ. Η Βουδιστική Ακαδημία Γυναικών του Ναού Πουσόου βρίσκεται στο βουνό Ουτάϊ (五台山, Wutai Shan), ένα από τα ιερά βουνά για τους βουδιστές στην Κίνα, και αποτελεί τη μεγαλύτερη βουδιστική ακαδημία γυναικών στην Κίνα. Ως ένας τόπος μελέτης του Βουδισμού, τώρα η ακαδημία έχει πάνω από 1000 άτομα. Ο Ναός Πουσόου χτίστηκε κατά τη Βόρεια Δυναστεία Σονγκ(960 μ.Χ.—1127 μ.Χ) και το 1991 η ηγουμένη του ναού μαζί με άλλες 30 μοναχές ανακατασκεύασαν το σημερινό μοναστήρι με τα ίδια τους τα χέρια.
Η εισαγωγή στην ακαδημία δεν περιορίζεται στα σύνορα της Κίνας, αφού ακόμα και ξένοι που καταφέρνουν να περάσουν τον έλεγχο της Κρατικής Διοίκησης Θρησκευμάτων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας μπορούν να φοιτήσουν σε αυτή. Εδώ οι βουδίστριες τηρούν σκληρά τους 348 κανόνες του Βουδισμού. Κάθε μέρα σηκώνονται στις τρεις το πρωί και κοιμούνται στις δέκα το βράδυ. Εκτός από τα δύο γεύματα μες στην ημέρα και το μεσημεριανό διάλειμμα, περνάνε τον υπόλοιπο τους χρόνο διαβάζοντας βουδιστικά έργα, κάνοντας δουλειές και παρακολουθώντας μαθήματα. Ο κόσμος δε γνωρίζει πολλά για τη ζωή τους επειδή η ακαδημία δεν αναζητά την προσοχή από τον έξω κόσμο.
Φωτογραφία που τραβήχτηκε στις 25 Αυγούστου δείχνει την πύλη της ακαδημίας.
Φωτογραφία που τραβήχτηκε στις 25 Αυγούστου δείχνει μια μοναχή να περπατά στην ακαδημία.
Η Kumbh Mela είναι ένα ινδουιστικό προσκύνημα στην πόλη της Αλαχαμπάντ η οποία λαμβάνει χώρα κάθε τρία χρόνια. Στο περσινό φεστιβάλ, 100 εκατομμύρια προσκυνητές ταξιδεύουν για να κάνουν μπάνιο στο ποτάμι Saraswati που διασχίζει την πόλη.
Μια εκπληκτική σειρά από φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από τον φωτογράφο Eric Lafforgue, δείχνει τον σύνθετο και συχνά κρυφό κόσμο των προσκηνητών και των Sadhus (οι “Άγιοι της Ινδιας”)που παρακολουθούν το φεστιβάλ. Νεαροί άνδρες προετοιμάζονται να γίνουν Naga Sadhu σε ένα από τα χιλιάδες αρχαία τελετουργικά που λαμβάνουν χώρα κατά μήκος της όχθης του ποταμού Saraswati. Ένας Sadhu περνά τις μέρες του ευλογώντας τους προσκυνητές, που έρχονται για να αγγίξουν τα πόδια του, ως ένδειξη σεβασμού, και τρίβει στάχτη στα μέτωπά τους. Οι Sadhus πρέπει να εγκαταλείψουν όλα τα υλικά αγαθά τους και την οικογένειά τους, ζουν μια ζωή φτώχειας, στεγάζονται σε ναούς ή σπηλιές, αρχίζουν κάθε μέρα με την κολύμβηση σε κρύο νερό, και ζουν από δωρεές από τους προσκυνητές. Ένας Naga Sadhu με πολύ μακριά μαλλιά. Νεοσύλλεκτος Sadhu ξυρισμένος. Μαλλιά που συλλέγονται σε μια μπάλα (δεξιά) και θάβονται στις όχθες του Γάγγη για να συμβολίσουν την παραίτηση της προηγούμενης ζωής τους. Το περσινό φεστιβάλ συγκέντρωσε 100 εκατομμύρια προσκυνητές, καθιστώντας την μεγαλύτερη συγκέντρωση των ανθρώπων στην ιστορία.
Ένας προσκυνητής στέκεται κρατώντας μια κατσαρόλα με νερό που λαμβάνεται από τον ποταμό Γάγγη – ένας από τους ιερότερους τόπους του πλανήτη για τα άτομα της ινδουιστικής πίστης. Ένας Naga Sadhu, στο φεστιβάλ Kumbh Mela, με ένα ζευγάρι σκούρα γυαλιά ηλίου για τον φωτογράφο Eric Lafforgue. Ο Sadhu Amar Bharati, κρατώντας όρθιο το χέρι του εδώ και 38 χρόνια, είναι ένας από τους πολλούς φακίρηδες που συρρέουν στην Kumbh Mela. Αυτός ο φακίρης παραμένει μέσα σε ένα θάμνο με αγκάθια όλη την ημέρα, ευλογώντας τους προσκυνητές. Ένας άνθρωπος προσεύχεται καθώς παίρνει μια βουτιά στα ιερά νερά του Γάγγη κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Kumbh Mela. Ένας νεαρός «μαύρος Sadhu» που φροντίζει καύσεις των νεκρών. και ένας φακίρης που πήρε όρκο να μην αφήσει το πόδι του αγγίζει το έδαφος για δύο χρόνια. Όπως και άλλοι που αναλαμβάνουν τέτοιες ακραίες επιδείξεις της πίστης, θεωρείται ένας ζωντανός Θεός από τους προσκυνητές.
Naga Sadhu τρέχουν στο ποτάμι για να κάνουν μπάνιο νωρίς το πρωί.
Ένας νεαρός πιστός ξυρίζει το κεφάλι του κατά τη διάρκεια Kumbh Mela. Ένα μικρό κορίτσι φοράει μακιγιάζ για να την κάνει να μοιάζει με το θεό Σίβα κατά τη διάρκεια των εορτασμών του Kumbh Mela.
Πολλοί Sadhu εκτελούν κατορθώματα αντοχής, όπως αφήνοντας τα μαλλιά τους να αναπτύσσονται πολύ ή να στέκονται στο ένα πόδι για χρόνια, προκειμένου να αποδείξουν την αφοσίωσή τους.
Men from the Bodi tribe compete to become the fattest during the new year or Ka’el ceremony
They spend six months guzzling a mixture of blood and milk in a bid to fatten up as fast as they can
The winning fat man doesn’t get a prize but is feted as a hero for life by the rest of the tribe
Bodi want to retain their traditions but they are threatened by government resettlement plans
Slim might be in elsewhere but for Ethiopia’s Bodi or Me’en people, bigger is always better. The tribe, which lives in a remote corner of Ethiopia’s Omo Valley, is home to an unusual ritual which sees young men gorge on cow’s blood and milk in a bid to be crowned the fattest man.
Six months after starting the regime, the men emerge to show off their newly engorged physiques and for a winner to be chosen. The champion fat man is then feted as a hero for the rest of his life.
Now the little known rite is the subject of incredible photos taken by French shutterbug Eric Lafforgue – who spent time with the Bodi while travelling through south-western Ethiopia during the run up to the Bodi New Year or Ka’el ceremony.
Hero: Every child wants to become one of the fat men, according to Lafforgue, who are feted as heroes by the rest of the tribe for their incredible feat
Too much! A Bodi man finds that his morning bowl of blood and milk is a little too much and is ill outside his hut – watched by a baffled-looking herd of cows Regime: Each competitor is nominated by his family who then spend the next six months helping him to fatten up on a diet of cow’s blood and milk
Sacrifice: The Bodi kill one of their precious cows at the end of the ceremony and the village elders inspect its blood and entrails to see what the future holds for them Opportunity: Women use the Ka’el ceremony to inspect potential future husbands – in the Bodi tribe, fat is considered extremely attractive
Relief: After the ceremony has concluded, the men return to normal eating patterns and have usually lost the extra weight within a few weeks of Ka’el
Βήμα του Αποστόλου Παύλου: Ιστορικό μνημείο παγκοσμίου ενδιαφέροντος και πηγή θρησκευτικού τουρισμού για την πόλη. Κάθε εποχή του χρόνου άνθρωποι από όλον τον κόσμο φτάνουν στη Βέροια για να δουν από κοντά τα χνάρια της περιοδείας του Απόστολου. Ο Απόστολος Παύλος δίδαξε στην πόλη της Βέροιας τον 1ο αιώνα μ.Χ. και συνέχισε το ταξίδι του ευχαριστημένος από την θερμή υποδοχή των κατοίκων της και την προσήλωσή τους στο λόγο του. Στο εν λόγω μνημείο, κάθε χρόνο μέσα στα πλαίσια των”Παυλείων” (Πολιτιστικές και Λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμή του απ.Παύλου) γίνεται Θεία Λειτουργία (πρώτη Κυριακή του Ιουνίου) και υπαίθριος Πανορθόδοξος Εσπερινό ανήμερα της εορτής του Αποστόλου των Εθνών. Δείτε το βίντεο παρακάτω
Το δικό του αγώνα κατά της φυλετικής ανισότητας έδωσε το 1956 ο φωτογράφος Γκόρντον Παρκς, απαθανατίζοντας στιγμές που αμαύρωσαν την αμερικανική ιστορία.
Το περιοδικό LIFE στο οποίο εργαζόταν του ανέθεσε να καταγράψει τις καθημερινές συνήθειες
μιας οικογένειας μαύρων στον Νότο.
(Διδακτική ενότητα 18η: Το χριστιανικό ήθος ως υπέρβαση των προκαταλήψεων του κόσμου)
Ο φωτογράφος Karoki Lewis κατέγραψε την τελετή όλη τη νύχτα στο Bet Maryam (Εκκλησία της Παναγίας) στην Lalibela της Αιθιοπίας, καθώς εκεί γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις αρχές Ιανουαρίου.
Κάθε φορά που η Sonali Mukherjee έβγαινε από το σπίτι της, υπήρχε πάντα εκείνη η παρέα των αγοριών που την περίμενε για να την παρενοχλήσει και να τη βρίσει χυδαία. Κάθε μέρα συνέβαινε το ίδιο, ώσπου η τότε ατρόμητη Sonali, τους απείλησε πως θα πάει στην Αστυνομία. Ένα βράδυ και ενώ η ίδια κοιμόταν στο σπίτι της, οι νεαροί εισέβαλαν και της έριξαν οξύ. Το πρόσωπο της έλιωσε κυριολεκτικά. Σήμερα, 10 χρόνια μετά, η Sonali με τα σημάδια να είναι ακόμη ορατά στο πρόσωπό της, μάχεται να σταματήσει αυτός ο παραλογισμός των επιθέσεων και ζητάει δικαίωση για τα θύματα. Η νομοθεσία μπορεί να έγινε πιο αυστηρή και πλέον όσοι προμηθεύονται οξύ, καταγράφονται βάση του νομικού πλαισίου που τέθηκε σε ισχύ τον Φεβρουάριο αλλά η Ινδία δεν δείχνει να υπακούει. Ο Οργανισμός NGO Stop Acid Attacks στον οποίο συμμετέχουν δεκάδες γυναίκες-θύματα πιέζει την κυβέρνηση να λάβει πολύ πιο αυστηρά μέτρα και τις δικαστικές αρχές να σκληρύνουν τις ποινές. Σε πολλές περιπτώσεις οι δράστες μένουν στη φυλακή για οχτώ χρόνια αλλά υπάρχουν και περιστατικά που μέσα σε τρεις μήνες ήταν ελεύθεροι. Η Sonali λέει πως αισθάνεται προδομένη. Οι άντρες που την καταδίκασαν να περάσει μια ζωή στις σκιές, είναι έξω, παντρεύτηκαν, κυκλοφορούν με μοδάτα ρούχα και συμπεριφέρονται σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα. Αυτή έχει υποστεί δέκα χειρουργεία, έμεινε τυφλή από το ένα μάτι και ήθελε επί σειρά ετών να αυτοκτονήσει. Σήμερα βρίσκεται δίπλα στα νέα θύματα της βίας και τα εμψυχώνει ενώ πιστεύει πως οι γυναίκες αυτές πρέπει να δείξουν τις πληγές τους σε όλο τον πλανήτη για να αλλάξει κάτι. Αυτές οι γυναίκες ζητάνε δικαιοσύνη και μια αξιοπρεπή ζωή.
Η Sunaina Devi ξενυχτάει στο προσκεφάλι της κόρης της.
Η μόλις 16 ετών Sonam
H 24χρονη Laxmi εξακολουθεί να χαμογελάει από το γραφείο του Οργανισμού NGO Stop Acid Attacks στο οποίο εργάζεται. Aριστερά διακρίνεται η 30χρονη που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία της, στη μέση η 24χρονη Laxmi και δίπλα της η 19χρονη Chanchal.
Το νούμερο που προκύπτει από τα ετήσια συμβάντα που καταγράφονται στο Acid Survivors Trust International, είναι τρομαχτικό. 1,500 γυναίκες δέχονται ετησίως επιθέσεις με καυστικό οξύ που στοχεύει κυρίως στο πρόσωπο. Αιτία τις πιο πολλές φορές είναι η ερωτική απόρριψη. Στην Ινδία δεν υπάρχει ακριβής αριθμός των επιθέσεων μιας και οι περισσότερες δεν φτάνουν ποτέ στις Αρχές. Το θύμα απλά παραμένει στο περιθώριο τυλιγμένο με μια μαντήλα και μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.
Κοιτάζοντας για πολλοστή φορά τις φωτογραφίες των τοξικοεξαρτημένων του Δημήτρη Μπούρα που έκαναν το γύρο του κόσμου, πιάνω τον εαυτό μου να κατρακυλά σε απύθμενα ψυχολογικά βάθη.
Πρόκειται για εικονοποιία που συγκλονίζει, που σφαδάζει και βρυχάται. Ας αποστρέψω το βλέμμα, σκέφτομαι, δεν μου αρέσουν διόλου αυτές οι ασύλληπτα ωμές λήψεις. Και μετά σκύβω ξανά στην οθόνη και τις αφήνω να με πλακώσουν σαν κουβέρτες λουσμένες στον ιδρώτα. Είναι τέτοια η άφατα ενοχλητική δύναμή τους, είναι το συναισθηματικό ισοδύναμο μιας φαγούρας την οποία επιμένεις να ξύνεις.
Όλες οι δημοσιογραφικές ερμηνείες του κόσμου όμως δεν αρκούν για να πείσουν όσο οι εικόνες του Δημήτρη Μπούρα.
Το φωτορεπορτάζ αυτό είναι πολύ πέρα από τα ηδονοβλεπτικά καρέ των εφημερίδων και τα αποστασιοποιημένα τηλεοπτικά κλιπ, όλα τους ιδωμένα υπό την ασφάλεια των τηλεφακών και των μακρινών αποστάσεων. Αυτές οι φωτογραφίες διαπερνούν το δέρμα, ποτίζουν τους πόρους. Τις περνάω στο Photoshop, σκύβω κοντά τους, μεγεθύνω τα πίξελ, απομακρύνομαι και πλησιάζω, μα το εφέ είναι σταθερά αμετακίνητο: εδώ υπάρχουν αχρηστεμένες φλέβες και μπλαβιασμένα αγγεία. Υπάρχει η αποφορά της σήψης και οι βλεννώδεις, χαίνουσες πληγές. Υπάρχει αίμα και πύον. Εδώ υπάρχει πρέζα απτή, που τη μυρίζεις και την αγγίζεις με τα δυο σου χέρια.
Στο δικό μου μάτι, που έχει ατενίσει το θέαμα αμέτρητες φορές, υπάρχει επίσης και βαθιά ανθρωπιά. Πίσω από τη χαρμάνα, πέρα από τη ντάγκλα της φτιάξης και το μανιακό ψηλαφητό σε αναζήτηση της ακέραιης φλέβας, διακρίνω νοιάξιμο και αλληλοβοήθεια, μια μακάβρια συλλογικότητα, αν προτιμάτε. Μια από τις πιο συγκλονιστικές παραμέτρους αυτού του porftfolio είναι το πόσοι άνθρωποι κινητοποιούνται προκειμένου να κατορθώσει να χτυπήσει τη δόση του ένας. Κανείς εδώ πέρα δεν μπορεί να βαρέσει μόνος. Κυκλοφορώ μέσα στις εικόνες του Μπούρα σαν να περιφέρομαι μέσα στα σοκάκια τραγουδιών του Λου Ριντ: «I’m searching for my mainline, I said I couldn’t hit it sideways». Ο παραλληλισμός δεν είναι αδόκιμος. Ο Λου Ριντ συνυπήρχε μαζί με τους πρωταγωνιστές των τραγουδιών του, ο Δημήτρης Μπούρας συμβίωσε με τους χαρακτήρες των φωτογραφιών του. Εμείς οι υπόλοιποι, παρατηρούμε από τις κερκίδες. Κοιτάζουμε τις εικόνες, αναστενάζουμε, και φεύγουμε γραμμή για το νιπτήρα. Όσο όμως και να πλύνει κανείς τα χέρια, η βρώμα δε λέει να καθαρίσει. Τι θα κάνουμε;
