Αρχεία για ΔΙΑΦΟΡΑ

Η ΒΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

29 Νοεμβρίου 2014

Καλό Φθινόπωρο και καλή σχολική χρονιά!!!

1 Σεπτεμβρίου 2014
kalofthinoporo2

myanimations.gr

Η ελευθερία στο μάθημα των Θρησκευτικών επί πίνακι

25 Ιουλίου 2014



(Η παρέμβασή μου στη θεολογική διημερίδα του Παγκρητίου Συνδέσμου Θεολόγων που πραγματοποιήθηκε στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης στο Κολυμπάρι Χανίων – 22 και 23 Νοεμβρίου 2013)

Νομίζω ότι το πιο δύσκολο σημείο του μαθήματός μας είναι όταν τα φώτα της σκηνής σβήσουν και κατέβουμε από το σανίδι. Εκεί όταν πλέον δεν είμαστε ο κύριος καθηγητής και η κυρία καθηγήτρια, αλλά ο Γιάννης, η Μαρία, ο Παναγιώτης. Τότε είναι η ώρα της κρίσης μας. Με αυτό το σκεπτικό θέλω να αντιμετωπίσετε όσα θα ακούσετε από εδώ και στο εξής: Μιλάμε στον ενικό και με τα μικρά μας ονόματα. Προς Θεού, δεν θέλω να διδάξω ή να υποδείξω. Μια μορφή ατομικής ψυχοθεραπείας και αυτοκριτικής θέλω να κάνω και βρήκα την ευκαιρία. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω να μην είμαι ευχάριστος, αλλά χρήσιμος.
Μοιάζει οξύμωρο να μιλάμε για το ζητούμενο της ελευθερίας σε μια θεολογική διημερίδα. Ζητούμενο; Για ποιους; Για εμάς; Για εμάς που τη διδάσκουμε; Που πάνω σε αυτή στηρίζουμε τα πάντα; Που είμαστε διάπυροι κήρυκες της ελευθερίας του Χριστού στους μαθητές μας; Που εκεί στη διδασκαλία των άλλων θρησκειών στη Β΄ Λυκείου το έχουμε κρυφό καμάρι που ο Χριστιανισμός είναι τόσο ανεκτική και ελεύθερη θρησκεία σε σχέση με τις άλλες; Που κάποιες φορές το κρυφό καμάρι γίνεται φανερό και λέμε στους μαθητές μας «είδατε τι καλοί και ελεύθεροι που είμαστε»; Και εννοούμε «μην τολμήσει κανείς και αμφισβητήσει αυτά που λέω γιατί αλίμονό του»….
Θεωρώ ότι οι δυο μεγαλύτεροι μπελάδες της ελευθερίας στο μάθημά μας είναι από τη μια η απεμπόληση του θεολογικού του χαρακτήρα και από την άλλη η αντίληψη του ρόλου μας ως εκπροσώπων του Χριστού επί της γης. Από τη μια το «αίτημα» για μετατροπή του μαθήματος σε άνευρη κοινωνιολογία και χλιαρή θρησκειολογία και από την άλλη το αρμάτωμα για να πάμε να κονταροχτυπηθούμε λυσσαλέα με τα οργανωμένα σχέδια του εξαποδώ που πολεμούν την πίστη μας.
Για τον πρώτο μπελά έχω να πω ένα σχόλιο για ένα σημείο που θεωρώ το πιο σημαντικό. Ως θεολόγος έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω περί του «κατηχητικού» χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Μια καραμέλα που αναδεύεται στα χείλη και χοροπηδά στα γραπτά όχι μόνο άσχετων με το μάθημα (…και με την εκπαίδευση συχνά) αλλά και συναδέλφων θεολόγων.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, η κατήχηση είναι μια διαδικασία της εκκλησιαστικής ζωής που περιλαμβάνει τη συστηματική ενημέρωση του ανθρώπου σχετικά με τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας και τη μύησή του στις αλήθειες της πίστης. Για να θεωρείται Χριστιανός οφείλει να αποδεχτεί ελεύθερα και με ειλικρίνεια το σύνολο (και όχι μέρος) της διδασκαλίας της Εκκλησίας, ως προσωπική του πίστη και ως το νόημα της ζωής του. Αυτή η κατήχηση μάλιστα και η ελεύθερη και πλήρης αποδοχή της είναι προαπαιτούμενα για το Βάπτισμα του ανθρώπου αυτού (σε παλαιότερες εποχές) και για τη συμμετοχή του στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Ο κατατοπισμός και η ενημέρωση των μαθητών σχετικά με το Χριστό και την Εκκλησία, οι προβληματισμοί, τα ερωτήματα και οι προεκτάσεις που προκύπτουν στο σχολείο προφανώς και δεν έχουν κατηχητικό χαρακτήρα. Αντίθετα, θα μπορούσε κανείς να τα εντάξει στη θρησκειολογική διάσταση, στην πολιτισμική διάσταση, στη βιβλική διάσταση και στο γνωστικό περιεχόμενο του μαθήματος. Κατηχητικό χαρακτήρα θα είχαν, εάν υπήρχε η ανάγκη, το προαπαιτούμενο και η – έμμεση ή άμεση – απαίτηση να αποδεχθούν οι μαθητές ως αδιατάρακτη πίστη ό,τι προκύπτει. Χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αντιρρήσεις.  Και ρωτάω: Αυτή είναι η κατάσταση στα σχολεία; Έτσι κάνουμε το μάθημά μας οι θεολόγοι; Έχει ρωτήσει κανείς από εσάς κάποιον από τους μαθητές του εάν πιστεύει στο Χριστό ή εάν συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας και ανάλογα με την απάντησή του να τον βαθμολογήσει;
Οι μαθητές – και ειδικά του Λυκείου – δεν έρχονται στο σχολείο για να κατηχηθούν. Ούτε και είναι αυτός ο σκοπός του σχολείου. Στις σχολικές τάξεις συναντάς – κατά πλειοψηφία – μαθητές που είναι είτε μπερδεμένοι πάνω στο ζήτημα της θρησκείας, είτε αρνητικοί προς τη θρησκεία από πράγματα που ακούνε, βλέπουν και ζούν. Λίγα είναι τα παιδιά που έχουν ξεκάθαρη, νηφάλια και πραγματικά ορθόδοξη προσέγγιση του γεγονότος της Εκκλησίας. Τα περισσότερα ταυτίζουν την Εκκλησία με το ιερατείο και θεωρούν το Θεό είτε ως απόμακρη ανωτέρα δύναμη είτε ως φόβητρο είτε ως αναμένοντα την εξαγορά Του. Ανακατεύουν την πίστη με δεισιδαιμονίες, προλήψεις, θρησκευτικές προκαταλήψεις και θεολογικώς απαράδεκτα στερεότυπα. Όλος αυτός ο ορυμαγδός σε συνδυασμό με την εφηβική αμφισβήτηση, αγανάκτηση και αναζήτηση, καθώς και με τους γενικότερους νεανικούς και ευαίσθητους υπαρξιακούς προβληματισμούς δημιουργούν μία δύσκολη κατάσταση.  Όποιος έχει καταφέρει να κάνει κατήχηση να έρθει να μάς το πει κι εμάς να δούμε πώς γίνεται.
Οι μαθητές θέλουν – και συχνά οι αλλόθρησκοι πολύ περισσότερο,  είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι – να τους πεις πέντε σταράτες κουβέντες για το Χριστό, την Εκκλησία και τη σύγχρονη ζωή. Θέλουν να προβληματιστούν, να συζητήσουν, να διαφωνήσουν, να το ψάξουν. Και θέλουν το θεολόγο τους εκεί. Μαζί τους και ζωντανό. Γνήσιο και αληθινό. Με θέσεις και απόψεις. Πολλές φορές και ως σάκο του μποξ. Κάποιοι θα τον απορρίψουν, κάποιοι θα τον γουστάρουν. Κάποιους θα εμπνεύσει, κάποιους όχι.
Προσωπικά, δεν δέχομαι ο κάθε αγκυλωμένος στη σιδηρά ιδεολογία του να μου κραδαίνει το δάχτυλο για ηθικισμό, συντηρητισμό και ανελευθερία. Ακριβώς και επειδή και όταν το μάθημα των Θρησκευτικών έχει θεολογικό χαρακτήρα είναι ελεύθερο. Και αγαπητό και ενδιαφέρον για τους μαθητές.
Για όσους έχουν ιδέα από τάξη και ακόμη θυμούνται τη μυρωδιά της κιμωλίας δεν λέω τίποτε σοφό ή αξιοπερίεργο. Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε, όπως τραγουδούν και οι αδελφοί Κατσιμίχα.
Ο άλλος μπελάς είναι πιο πολύ εντός των τειχών. Και είναι ένας από τους μεγαλύτερους εφιάλτες στο θεολογικό μας κόσμο. Και για τις μεταξύ μας σχέσεις, αλλά και για τη μαρτυρία μας στα σχολεία. Ξεκινώντας από το δεύτερο, νομίζω ότι το “υμείς επ’ ελευθερία εκλήθητε” ορισμένοι από εμάς το έχουμε αλλάξει σε “υμείς επ’ ελευθερία εκλείσθητε”. Και φυλακίζουμε τους μαθητές μας, αφού πρώτα κλείσαμε το δικό μας είναι. Δεν συγ-χωρούμε πλέον γιατί δεν ταιριάζουμε. Κι αυτοί δραπετεύουν και «αποδημούν εις χώραν μακράν» κι εμείς αυτοδικαιωνόμαστε. Θεωρούμε ιερό χρέος μας να ταμπουρωθούμε και να υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια το ύψωμα, έστω κι αν θυσιαστεί κάτι. Ας είναι και η ελευθερία της γνώμης, ας είναι και το μαθητικό δικαίωμα της αμφισβήτησης. Το χειρότερο είναι ότι νομίζουμε πως επιτελέσαμε το θεολογικό μας καθήκον, ότι μας «απόκειται ο της ορθοδοξαμυντορίας στέφανος». Θα σοκαριστούμε εάν κάποια φορά αντιληφθούμε ότι ματώσαμε για θρησκόληπτα φληναφήματα, για αμφίβολες διηγήσεις και για δήθεν θαύματα, για θεωρίες συνωμοσίας, για αστήρικτα ιδεολογήματα. Άνθρακες ο θησαυρός. Για μια Ελένη; Για ένα αδειανό πουκάμισο; Συχνά για μια παρεξήγηση: άλλο πράγμα είναι η σταθερότητα της πίστης και της ζωής και η μαρτυρία μας σε έναν κόσμο με politically correct ουδετερότητα από το σκληρό και άκαμπτο πρόσωπο του κριτή της οικουμένης.
Για τις μεταξύ μας σχέσεις ζητώ συγγνώμη, αλλά θα το πω ακριβώς όπως το αισθάνομαι. Ο θεολόγος καθηγητής δεν μπορεί να ταυτίζεται με τον ανώνυμο θρησκόληπτο blogger, ο οποίος διεκδικεί το κατ’ αυτόν ιερό δικαίωμα να τσαλαπατά όποιον θέλει με το πληκτρολόγιό του. Δεν μπορεί να συναγωνίζεται στα ίσια τον ζηλωτισμό μερίδας του Χριστιανισμού που ασθενεί, θεωρώντας ότι είναι η μόνη γνήσια. Η ικανοποίηση που βγαίνει μετά την κατατρόπωση των εχθρών της πίστης στο πρόσωπο των αντιφρονούντων μαθητών μας και των συναδέλφων μας δεν μπορεί να είναι θέλημα Θεού.
Στη διδακτική ενότητα με αριθμό 6 της Β΄ Λυκείου διδάσκουμε τους μαθητές μας για το Χριστό ως «σημείον αντιλεγόμενον». Τα ‘θελε και τα ‘παθε. Καλά του το είπε ο Μέγας Ιεροεξεταστής στο απόσπασμα από τον Ντοστογιέφσκι στο τέλος της διδακτικής ενότητας. Είχε στη διάθεσή του τους πειρασμούς του κύρους, του θαύματος και της εξουσίας και τους πέταξε πέρα μακριά. Για να μην υποτάξει.
Και η ελευθερία στο μάθημα των Θρησκευτικών είναι «σημείον αντιλεγόμενον». Με τρεις αντίστοιχους πειρασμούς να τη συνοδεύουν: Επί πίνακι, αντί πινακίου, στον πίνακα. Εύκολο πράγμα είναι η αποτομή της κεφαλής της επί πίνακι, ώστε να προσφερθεί ως αντίδωρο για το χορό μας γύρω από τη φωτιά, όταν χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου εναντίον των εχθρών μας. Εύκολο πράγμα είναι η πώλησή της αντί πινακίου φακής, όπου φακή είναι η στέψη μας ως «προοδευτικών» και αρεστών. Το δύσκολο είναι εκεί στον πίνακα, με τους μαθητές μας, με την ψυχή τους και με την ψυχή μας. Να παλεύουμε με τις αντιξοότητες για να σωθούν τα αγαθά: η ελευθερία και η αγάπη. Να θυσιαζόμαστε για να μην τις θυσιάσουμε. Να τις διδάσκουμε, να τις ζούμε, να τις εμπνέουμε. Με την από κοινού με τους μαθητές μας ανάβαση για την κατάκτηση της πίσω πλευράς του λόφου. Ώστε εάν μετά από 10 χρόνια μας δουν τυχαία στο δρόμο ή στην καφετέρια να μας πουν: «Μπράβο ρε συ. Σε θυμάμαι. Με έμαθες να σκέφτομαι ελεύθερα, να πιστεύω ελεύθερα, να ζω…».


Ευχαριστώ πολύ.
Εξαιρετικές θέσεις και απόψεις του συναδέλφου Παναγιώτη Ασημακόπουλου:

ΑΝΗΛΙΚΕΣ ΝΥΦΕΣ ΣΕ ΜΥΡΩΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

4 Φεβρουαρίου 2014
cocukgelin_0610

      
 Ο γάμος ανήλικων κοριτσιών, τις περισσότερες φορές πριν κλείσουν τα 15 τους, αποτελεί φαινόμενο διαδεδομένο σε χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Ομοσπονδιακοί νόμοι ανταγωνίζονται πανάρχαια έθιμα και ισλαμικούς κώδικες διαβίωσης.


Οι γάμοι εκτελούνται με προσυμφωνημένους όρους εκμετάλλευσης μεταξύ των οικογενειών και με τα παιδιά-νύφες να κατασπαράζονται…

Ο νιγηριανός δημόσιος υπάλληλος Ιμπραχίμ Κανούμα θεώρησε τον 63χρονο που ζήτησε το χέρι της 13χρονης κόρης του Ζαϊνάμπ αρκετά μεγάλο σε ηλικία: «Αν ήταν μέχρι 50 ετών, εντάξει. Αλλά αυτός ήταν ηλικιωμένος, σύντομα θα πέθαινε και θα την άφηνε μόνη», δήλωσε στην εφημερίδα «Guardian».
Προτίμησε τελικά έναν συνάδελφό του, ο οποίος βρίσκεται σε πιο «προσιτή ηλικία»,  λίγο μετά  τα 40.

Οι γάμοι με ανήλικες νύφες συνεχίζονται στη Νιγηρία παρά την απαγόρευση τους με νόμο. Η χώρα κατέχει παγκόσμια πρωτιά με το ποσοστό  να ξεπερνά το 75% του συνολικών γάμων που πραγματοποιούνται.


Στην Αιθιοπία από το 1995 έχει τεθεί ως ηλικιακό όριο για τη νομιμότητα του γάμου το 18ο έτος. Παρά ταύτα τίποτα δεν έχει αλλάξει, ιδίως στις αγροτικές περιοχές της χώρας, όπου το 50% των γυναικών που παντρεύονται δεν έχουν συμπληρώσει το 15ο έτος της ηλικίας τους.



Και σε φυλές της Αφρικής, οι γάμοι αποτελούν την επιθυμητή κάλυψη των οικονομικών αναγκών της οικογένειας του κοριτσιού. Ο υποψήφιος γαμπρός πληρώνει με μετρητά. Η τιμή συνυφασμένη και ανάλογη με την ηλικία του κοριτσιού, όσο πιο μικρή τόσο μεγαλύτερο το αντίτιμο.

Τον Ιούλιο οι νιγηριανοί νομοθέτες θέλησαν να καταργήσουν μια συνταγματική διάταξη σύμφωνα με την οποία οποιοσδήποτε άνω των 18 ή μια παντρεμένη γυναίκα μπορεί να αποκηρύξει την υπηκοότητά του, αφήνοντας παράλληλα να εννοείται πως οι γυναίκες επιτρέπεται να παντρευτούν πριν τα 18. Η κατάργηση βρήκε εμπόδιο από τον γερουσιαστή Αχμέντ Γιερίμα, ο οποίος είναι παντρεμένος με ένα 13χρονο κορίτσι από την Αίγυπτο. Στήριξε μάλιστα τις απόψεις του σε συγκεκριμένες ερμηνείες του ισλαμικού νόμου όπου ένα παντρεμένο κορίτσι θεωρείται ενήλικας.

«Ο πρόωρος γάμος θέτει τα κορίτσια σε αυξημένο κίνδυνο εγκατάλειψης του σχολείου, έκθεσης στη βία, στήν κακοποίηση και στην εκμετάλλευση, ή ακόμη και απώλειας της ζωής τους από την εγκυμοσύνη, τον τοκετό και άλλες επιπλοκές», δήλωσε εκπρόσωπος της Unicef.


Ανήλικες νύφες με μυρωδιά θανάτου, αντιμετωπίζουν καθημερινά τις συνέπειες: τρομακτική ψυχολογική πίεση, σοβαρό κίνδυνο από σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες, στην Υποσαχάρια Αφρική έχουν δύο έως πέντε περισσότερες πιθανότητες να κολλήσουν τον ιό HIV, συγκριτικά με τα συνομήλικα αγόρια, περιστατικά κακοποίησης από τον άντρα ως συχνό φαινόμενο, κάποιες φορές αναπηρία ακόμη και αυτοκτονίες να ακολουθούν την αναγκαστική «συγκατοικηση» με τον σύζυγο.

Η 10χρονη Νοτζούντ Άλι, όταν ο πατέρας της τής είπε πώς έπρεπε να παντρευτεί, αρνήθηκε. Εκείνος επέμενε δίνοντας την σε έναν 30χρονο έναντι μικρού ποσού, όπως συνηθίζεται στην Υεμένη. Για τρεις μήνες υπέμενε ξυλοδαρμούς και ανείπωτες σεξουαλικές κακοποιήσεις. Παρόλα αυτά  κατάφερε να καταφύγει σε δικαστή ζητώντας να την σώσει: «Θέλω να πάρω διαζύγιο». Μετά από λίγους μήνες εκδόθηκε το διαζύγιο και εκείνη θέλησε να επιστρέψει στο σχολείο και να γίνει δικηγόρος. Για την πατρίδα της βέβαια θεωρείται προδότρια.

Άλλα κορίτσια δεν στάθηκαν τόσο τυχερά…

Στη Σαουδική Αραβία, σε οκτάχρονο παιδί νύφη απορρίφθηκε  το αίτημα για διαζύγιο από τον 58χρονο σύζυγό της.



Κοριτσάκι 12 ἐτῶν πέθανε πρόσφατα στήν Ὑεμένη, ενώ έφερνε στον κόσμο το πρώτο του παιδί.


Δεκατριάχρονο κορίτσι στην Υεμένη πέθανε από κολπική αιμορραγία πέντε ημέρες μετά το γάμο πού το υποχρέωσαν να συνάψει με έναν 30χρονο.

Αφίσες έξω από το γραφείο του Μουτία καταδεικνύουν μια άλλη συνήθη πρακτική όταν μια ανήλικη νύφη αρνείται να κοιμηθεί με τον σύζυγό της. Οι γονείς ή τα πεθερικά της την πάνε στον παραδοσιακό κουρέα.«Αυτός φυσικά δεν έχει ιδέα από ανατομία. Νομίζει ότι υπάρχει κάτι που εμποδίζει το κορίτσι εκεί κάτω και γι’ αυτό εκείνο φοβάται τον σύζυγό της. Επομένως ό,τι και αν δει, θα χρησιμοποιήσει το μαχαίρι του για να το κόψει», εξηγεί ο Μουτία. «Νομίζουν ότι έτσι βοηθάνε».


South African Pastor Makes Congregation Eat Grass To Be Closer To God

12 Ιανουαρίου 2014
daniel
Πάστορας στην Πρετόρια της Νότιας Αφρικής προτρέπει τους πιστούς του να βγουν
 καινα καταναλώσουν γρασίδι προκειμένου να έρθουν πιο κοντά στο Θεό.

Ο πάστορας Lesego Daniel έπεισε δεκάδες οπαδούς του να φάνε το χόρτο στο 
υπουργείο του στην Garankuwa, αφού είπε ότι «θα τους φέρει πιο κοντά στο Θεό».

«Ναι, τρώμε χόρτο και είμαστε υπερήφανοι γι ‘αυτό, γιατί αποδεικνύει ότι, με τη 
δύναμη του Θεού, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα», είπε Rosemary Phetha Νότια
 Αφρική Times Live.

Η αμφιλεγόμενη μέθοδός του έχει αποτελέσει αντικείμενο κριτικής από χιλιάδες 
ανθρώπους αν και τα μέλη της κοινότητάς του ορκίζονται ότι είναι θαυματουργές.

daniel
Pastor Lesego Daniel (pictured) has been at the center of some heated controversy, after it was
 publicized — via his Rabboni Centre Ministries in Garankuwa, South Africa’s Facebook page —
 that he had instructed congregation members to eat grass so that they can “be closer to God,” 
according toTimes Live.

The minister, who is oftentimes referred to as a “miracle man,” reportedly made his congregation
of about 1,000 eat the grass as part of a ritual to show that humans can be controlled by God’s spirit.
daniel 4
When the church members ate the grass, a few claimed they were cured of their ills.
 One woman, 21-year-old law student Rosemary Phetha claimed she suffered from a sore
 throat for an entire year.  Once the young woman ingested the grass, she swore it healed her
 malady, telling Times Live, that the preacher “turned me into a sheep and instructed me to
 eat grass.  Yes, we eat grass and we’re proud of it because it demonstrates that, with God’s
 power, we can do anything.” the young congregant enthused.
Doreen Kgatle, 27, told Times Live that she suffered a stroke two years ago that left her
paralyzed and unable to walk; yet, after she obeyed her pastor’s wishes, it resulted in a cure.
 “I could not walk, but soon after eating the grass, as the pastor had ordered, I started gaining
strength, and an hour later, I could walk again,” Kgatle contends.
daniel 3
As the obedient ministry followers ate the grass, Daniels was allegedly witnessed walking
on top of his congregants as they were spread out across a lawn.
But not everyone was cured from what ailed them. Instead, many reportedly received more
 than what they bargained for when they became violently ill after ingesting the grass:
Throngs of followers wound up vomiting.
daniel 2
During another service, Daniels allegedly put a few congregants to sleep then ordered them
 to slap and trample on one another.  On Facebook, Daniels reportedly boasted about his
 ability to put people to sleep and went as far as saying that he could even do so with arresting
 officers:
You can leave them like this for six months. I love this, I don’t want to be bored. You can

even make police go to sleep when they come to arrest you,’ he said in a Facebook posting.
In addition to Daniels alleged curative powers apparently attracting believers from all walks of life,
 the good preacher also reportedly rakes in quite a bit of loot from the wares he is peddling from
 “miracle” bumper stickers to anointing oils that possess special powers to calendars.  If folks do
 not have the cash to buy the allegedly blessed items, then the church will accept credit or debit cards.
But not everyone is convinced by Daniels spiritual claims. One Facebook poster remarked after
 seeing the pictures of the congregants eating grass, “Is this a scene in a movie…this can’t be real.
 God created animals to chew grass and made human beings to dominate over animals.
 Any person who reduces human beings to animals is definitely not of God.”
In the midst of all of the backlash, the only statement Daniel has made regarding the grass-eating
event was on Thursday, when he posted on Facebook:
God is at work and His people are testifying right now at the farm. TO GOD BE THE GLORY.’

http://newsone.com/2832419/pastor-lesego-daniel/ 

Γιατί δεν θέλησα να γίνω επίσκοπος.(π.Φιλόθεος Φάρος)

6 Σεπτεμβρίου 2013
sigirieskaiepiloges

21ΙΑΝ
sigirieskaiepiloges
Ο γνωστός  Θεολόγος και συγγραφέας πατήρ Φιλόθεος Φάρος, στο βιβλίο του – αυτοβιογραφία “ΣΥΓΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ”, Εκδόσεις Αρμός, στην σελίδα 291, αναφέρει γιατί δεν αποδέχτηκε τις αλλεπάλληλες προτάσεις, του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ώστε να γίνει επίσκοπος:
———————————————-
“Τώρα θα πρέπει να εξηγήσω τους λόγους που δεν θέλησα να γίνω επίσκοπος.
Ο πρώτος λόγος, που θα ήταν και αρκετός, ήταν ότι δεν είχα την αυταπάρνηση, που εγώ πιστεύω ότι πρέπει να έχει ένας επίσκοπος, χωρίς την οποία είναι ένας ιερόσυλος απατεώνας. Ασφαλώς, ο επίσκοπος δεν προλαβαίνει να ενδιαφέρεται για τον καθένα άνθρωπο στην επισκοπή του, αλλά θα πρέπει όμως τουλάχιστον, να νοιάζεται γιά κάθε ένα κληρικό της επισκοπής του και τις οικογένειές τους και να είναι παρών στη ζωή τους, να παρακολουθεί την καθημερινότητά τους, να συμμετέχει στις χαρές και στις λύπες τους, να τους στηρίζει στις δυσκολίες τους και ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΦΟΒΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ, για να μπορούν και αυτοί στη συνέχεια να κάνουν το ίδιο προς την εκκλησιαστική κοινότητα”…….”Οταν ο επίσκοπος ή ο κάθε κληρικός, δεν είναι διαθετειμένοι να αναλάβουν αυτή την ευθύνη, τότε οι λόγοι για τους οποίους γίνονται κληρικοί είναι εγωκεντρικοί, ανέντιμοι και βλάσφημοι”……………………….
“άλλος λόγος που δεν ήθελα να γίνω επίσκοπος, ήταν και είναι η ΜΑΚΡΟΧΡΌΝΙΑ ΘΗΤΕΙΑ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ που απαιτείται για να γίνει κάποιος επίσκοπος, αλλά και η ΙΣΟΒΙΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ, που ακολουθεί την επισκοποίηση, ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕ”…..
Ένας ακόμη λόγος που δεν θα δεχόμουν ποτέ, να γίνω επίσκοπος, είναι η ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. Μία διαπλοκή που είναι αναπόφευκτη, γιατί όλες οι εξουσίες είναι συγκοινωνούντα δοχεία, έτσι ώστε και η δημοκρατία του κράτους νοθεύεται αλλά και η Εκκλησία εκκοσμικεύεται σε βαθμό τέτοιο, που γίνεται κυριολεκτικά αγνώριστη και με τρόπο ανατριχιαστικό και βλάσφημο.
Φυσικά ούτε η εκκοσμίκευση ούτε ο εξευτελισμός ενοχλεί τους δεσποτάδες, που είναι οι μόνοι κερδισμένοι από αυτή τη διαπλοκή. Είναι δε τόση η εκκλησιαστική άγνοια, ώστε όσοι κόπτονται για το ενδεχόμενο χωρισμού Εκκλησίας και κράτους….μάχονται ουσιαστικά μόνο, για να διατηρήσουν οι δεσποτάδες τα πριγκιπικά τους προνόμια ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΑΣΥΔΟΤΟΙ ΚΑΠΗΛΟΙ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, μόνο για να ικανοποιούν τον εγωκεντρισμό τους και την ματαιοδοξία τους”.
“Εγώ αν γινόμουν επίσκοπος, δεν θα μπορούσα να δεχθώ να εγκατασταθώ στην επισκοπή μου, με απόφαση του υπουργού Παιδείας και αφού θα είχα πρώτα δώσει την διαβεβαίωσή μου στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τέλος δεν θα γινόμουν επίσκοπος για λόγους αισθητικής….”.

Παιδική εργασία ανά τον κόσμο

10 Αυγούστου 2013

Επί του παρόντος, περίπου 215 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται στον κόσμο, 

πολλά από αυτά με πλήρη απασχόληση. Αυτά τα παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο 
και δεν έχουν χρόνο για να παίζουν. Πολλά δεν λαμβάνουν τρόφιμα ή κατάλληλη φροντίδα. Έχουν στερηθεί την ευκαιρία να είναι παιδιά.


Περισσότερα από τα μισά από αυτά τα παιδιά είναι εκτεθειμένα στις χειρότερες 

μορφές παιδικής εργασίας, όπως η εργασία σε επικίνδυνα περιβάλλοντα, η δουλεία,
 και άλλες μορφές καταναγκαστικής εργασίας, παράνομες δραστηριότητες, όπως διακίνηση ναρκωτικών και πορνεία και ακούσια συμμετοχή σε ένοπλες συγκρούσεις .


Παρά τις διάφορες διεθνής διασκέψεις και συνέδρια που λαμβάνουν μέρος κατά
 καιρούς για την καταπολέμηση των χειρότερων μορφών παιδικής εργασίας, 
υπάρχει ακόμα η επείγουσα ανάγκη για συντονισμένη δράση σε παγκόσμιο 
επίπεδο για τον τερματισμό της παιδικής εργασίας.


Οι φωτογραφίες είναι του διάσημου φωτογράφου Steve McCurry, από το άλμπουμ 

του “Stolen Childhood. (http://stevemccurry.com/)


Περιθωριοποίηση μαθητών από μαθητές!

22 Ιουλίου 2013

Καράς Χρίστος, Kαθιστή φιγούρα σε έρημο τοπίο

Του Νίκου Τσούλια
     Θα την συναντήσεις και στα πιο καλά σχολεία και στις πιο πνευματικά καλλιεργημένες μικρο-κοινωνίες. Θα απορήσεις για την έκταση και την ένταση που μπορεί να πάρει. Θα ανησυχήσεις για την αδυναμία επούλωσης των πληγών που αφήνει. Και τελικά θα αγνοείς και την τραυματική εμπειρία που αφήνει σε βάθος χρόνου, γιατί ο μαθητής θα έχει φύγει προ πολλού από το σχολείο.
     Η περιθωριοποίηση των μαθητών από μαθητές παραμένει εδώ και χρόνια πολλά ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα του σχολείου. Αναπτύσσεται και εξαπλώνεται με μια καρκινική τάση και πλήττει με τον πιο οξύ τρόπο την ψυχική εικόνα των θυμάτων. Και το πιο οδυνηρό στοιχείο που αφήνει σα σημάδι είναι ότι ακυρώνει την αυτοπεποίθηση και τη δημιουργική διάθεση των παιδιών που θα δεχτούν το πλήγμα της περιθωριοποίησης.
     Και όλα αυτά συμβαίνουν είτε στην παιδική είτε στην εφηβική ηλικία, στις περιόδους της αυξημένης ευαισθησίας και της εκρηκτικής συγκρότησης της προσωπικότητας του ανθρώπου, στις περιόδους όπου η ευαισθησία και η αβεβαιότητα πλημμυρίζουν την πνευματική ωρίμανση του ατόμου.
     Το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: Πώς ο νεανικός κόσμος οδηγείται σε τόσο ακραίες απαξιωτικές συμπεριφορές; Από πού αφορμάται και εκδηλώνει τόσο βάρβαρες αντιλήψεις και πρακτικές; Είναι έμφυτες αυτές οι αντι-ανθρώπινες συμπεριφορές ή ενσωματώνονται στον παιδόκοσμο αδιόρατα αλλά και πανίσχυρα από το παρακμιακό αξιακό φορτίο της κοινωνίας μας;
     Προφανώς στη μαθητική κοινότητα αποτυπώνεται η τραχύτητα των κοινωνικών και ανθρώπινων σχέσεων και εκδηλώνεται το σοβαρό ουμανιστικό έλλειμμα του πολιτισμού μας. 
Η περιθωριοποίηση στους κόλπους των μαθητών έχει ευρύ περιεχόμενο, μπορεί να περιλαμβάνει σωματικές και πνευματικές ιδιαιτερότητες, «αποκλίνουσες» αντιλήψεις και πρακτικές, πολιτικές και ιδεολογικές θεωρήσεις, σεξουαλικές συμπεριφορές, θρησκευτικές πεποιθήσεις. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι τελικά η περιθωριοποίηση μπορεί να εμπεριέχει το σύνολο των δραστηριοτήτων του ανθρώπου.
     Είναι αξιοσημείωτο το εξής στοιχείο. Η περιθωριοποίηση παιδιών και νέων από παιδιά και νέους είναι πολύ πιο ακραία από μια περιθωριοποίηση που μπορεί να γίνει από μεγάλους και αποκτά μια περίεργη σκληρότητα. 
Το παιδί που θα καταλάβει την απόρριψη από τους ομήλικούς του θα μεταβιβάσει ένα μέρος της σκληρότητας των άλλων στον ίδιο τον εαυτό του τιμωρώντας τον με αντιλήψεις αυτό-απόρριψης και εσωστρέφειας. Το σκληρό περίβλημα της εσωστρέφειας στη συνέχεια μπορεί οδηγήσει το θύμα σε μια συνολική περιστολή των σχέσεών του με σοβαρό ενδεχόμενο την εκδήλωση κάποιου ψυχολογικού προβλήματος (κατάθλιψη κλπ). 
Η εξωτερίκευση των διάφορων όψεων της προσωπικότητας του ανθρώπου μπορεί να έχει ταυτόχρονα στοιχεία πολύ σκληρά και πολύ ευαίσθητα. Ο άνθρωπος και ειδικότερα το παιδί μπορεί να εκφράσει μεγάλη σκληρότητα προς τους ομήλικούς του, αλλά και να νιώσει υπερβολική πίεση στον κόσμο των ευαισθησιών του. Μπορεί να κινηθεί από τη μια άκρη στην άλλη με φοβερή ευκολία. Μπορεί ο χαρακτήρας του να συνεκφράζει την πιο ανεξήγητη αντίφαση σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
     Θεωρώ ότι δεν υπάρχει εκπαιδευτικός που δεν έχει βιώσει τη φρίκη αυτού του φαινομένου της περιθωριοποίησης μαθητών από μαθητές. Προσωπικά, κάθε φορά που το αντιλαμβάνομαι ξαφνιάζομαι από την έντασή του και απορώ για την αδυναμία μου να προλάβω αυτό το φαινόμενο, γιατί προφανώς είναι ομολογία σαφούς παιδαγωγικής ήττας μου.
     Το σχολείο, οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να αντιλαμβάνονται ή και να διαισθάνονται τις καρκινικές και δηλητηριασμένες σχέσεις μεταξύ των μαθητών. Οφείλουν να αναζητούν λύσεις και προς τα δύο άκρα του φάσματος αυτής της περίεργης συμπεριφοράς των μαθητών. 
Προς την πλευρά των θυτών οφείλουν να σημειώσουν το πού μπορεί να οδηγήσει το θύμα η εκδηλούμενη περιθωριοποίησή τους, να επισημάνουν ότι σε μια άλλη περίπτωση μπορεί «άνετα» να βρεθούν αυτοί στην πλευρά απέναντι πλευρά και να τονίσουν το πώς αλλοιώνεται η ευγενική όψη του χαρακτήρα μας όταν εκδηλώνουμε, αναίτια μάλιστα, εχθρότητα προς τους άλλους. 
Προς την πλευρά του θύματος οφείλουν να ανιχνεύσουν τρόπους ενθάρρυνσής του, με κύριο στόχο να αμβλύνουν τις επιπτώσεις από την βαρβαρότητα της περιθωριοποίησης και να κλείσουν το συντομότερο δυνατόν την ψυχική επιβάρυνσή του.
     Σε κάθε περίπτωση, οι αμφίπλευρες κινήσεις θα πρέπει να κινούνται σε ένα κλίμα αγάπης γιατί δημιουργεί τις καλύτερες προϋποθέσεις για να ευδοκιμήσει ο ορθολογισμός και το αξιακό φορτίο του παιδαγωγικού λόγου. Αν δεν αποδώσει μια τέτοια πρακτική, το σχολείο οφείλει να κινηθεί με τα όποια κανονιστικά και περιοριστικά μέσα διαθέτει. Αν το παιδί – θύμα της περιθωριοποίησης αντιληφθεί ότι το σχολείο δεν μπορεί να το βοηθήσει, τότε δραματοποιεί την όλη κατάσταση και η εμπειρία του θα είναι καταλυτικά τραυματική.
     Συχνά διατυπώνεται η άποψη ότι το σχολείο δεν μπορεί να λύνει όλα τα προβλήματα, ότι αυτά τα ζητήματα απαιτούν ειδικούς επιστήμονες και όχι αυτοσχεδιασμούς βασισμένους στην υποκειμενική προσέγγιση και στην όποια εμπειρία των εκπαιδευτικών και η άποψη αυτή σαφώς είναι ως ένα βαθμό ορθή. Όμως μπορεί να μην επιλύουμε τα όποια προβλήματα, αλλά μπορούμε να τα αμβλύνουμε, μπορούμε να αγωνιζόμαστε για να τα λύσουμε. 
Και ακόμα, μπορεί να θεωρηθεί σωστός εκπαιδευτικός εκείνος που θα ισχυρίζεται κάθε φορά ότι το όποιο πρόβλημα – πέραν των συμβαινόντων στη σχολική αίθουσα – είναι ευθύνη της πολιτείας και θα κάνει το μάθημά του σαν να μη συμβαίνει τίποτα άλλο πέραν του φαινομενικά ήρεμου σκηνικού της σχολικής αίθουσας;
Γουναρόπουλος Γιώργος, Τοπίο

Μην κρίνεις έναν άνθρωπο από την εξωτερική του εμφάνιση……….

28 Ιουνίου 2013
Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του

Κι όμως, έτσι στέκονται στην ουρά στην Ινδία

4 Ιουνίου 2013
Και υπάρχει λογική εξήγηση! 

Magnify Image

Σύμφωνα με το Neatorama του οποίου το άρθρο βάζω σήμερα (ευχαριστώ τον Άρη Ηλιόπουλο για την μετάφραση), η παραπάνω φωτογραφία δείχνει πώς οι άνθρωποι στην Ινδία περιμένουν στην ουρά: Πολύ κοντά μεταξύ τους.     Ο χρήστης του Reddit iwsfutcmd μοιράζεται μία ιστορία:   Αυτό ήταν ένα πρόβλημα όταν ταξίδευα στην Ινδία. Έχω μεγάλη κατανόηση όσον αφορά τις ιδέες των άλλων κουλτούρων για τον προσωπικό χώρο και οτιδήποτε, αλλά υπάρχει ένα τεχνικό πρόβλημα.   Στέκομαι στην σειρά για ένα εισιτήριο τρένου, έχοντας στην πλάτη μου το τεράστιο σακίδιο μου, το οποίο είναι περίπου τα 3/4 του μεγέθους μου. Εγώ έχω κολλήσει στον άντρα μπροστά από μένα (όπως υπαγορεύει το έθιμο). Ο άντρας πίσω μου, έχει κολλήσει στο σακίδιο μου (πάλι, όπως υπαγορεύει το έθιμο). Γυρνάω στα πλάγια να κοιτάξω κάτι, και ο άντρας πίσω μου προχωράει μπροστά για να καλύψει το κενό που άφησε το σακίδιο μου (όπως υπαγορεύει το έθιμο).   Επιστρέφω στην αρχική μου θέση, συντρίβοντας κατά λάθος τον άντρα από πίσω μου με 25 κιλά πόνου. «Θεέ μου, συγνώμη!»   Γυρνάω να τον βοηθήσω να σηκωθεί, και όπως το κάνω οι άντρες στη σειρά γεμίζουν το κενό που άφησε πάλι το σακίδιο μου.   Και ούτω καθεξής. 
Magnify Image
*Ένα άρθρο του 2010 των New York Times περιγράφει την πρακτική της ουράς στην Ινδία:   Πρέπει να ελίσσεσαι σαν αιλουροειδές όταν περιμένεις σε ουρά στην Ινδία. Κάποια μέρη του άντρα πίσω σου —δε ξέρεις ποια ακριβώς— πιέζονται πάνω σου, σε ένα είδος δημόσιας σεξουαλικής επαφής (σαν spooning), για να απωθήσουν τα άτομα που μπαίνουν αυθαίρετα στη σειρά (οι γυναίκες χρησιμοποιούν λιγότερο άγγιγμα). 
Magnify Image
Ωστόσο αυτό δεν αποτρέπει τελείως αυτά τα άτομα. Περιπλανώνται περίπου στη μέση της γραμμής, κρατώντας χαρτιά, μοιάζοντας χαμένοι με έναν τρόπο που έχουν προπονηθεί, και τότε χώνονται κάπου κοντά στην αρχή. Όταν αντιμετωπίζονται, η ατάκα τους είναι αναμενόμενη: «Α, δεν την είδα την ουρά.»
Magnify Image
Magnify Image
 Πηγή: www.lifo.gr