Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα, τα Πάθη του Κυρίου και την Ανάστασή του.
H Ορθόδοξη Εκκλησία ως η αληθινή Εκκλησία που συνεχίζει τη διδασκαλία και εμπειρία του Χριστού, των Αποστόλων, των Πατέρων και Αγίων, τονίζει και γιορτάζει την Ανάσταση όσο καμιά άλλη ομολογία κι όσο καμιά άλλη γιορτή. Για σαράντα ημέρες ψάλλεται το «Χριστός Ανέστη», αλλά και όλες οι Κυριακές του χρόνου είναι αφιερωμένες στην Ανάσταση του Κυρίου.
Ακούγεται τρελό, αλλά πάρα πολλοί Χριστιανοί διατηρούμε δυσπιστία για την Ανάσταση του Κυρίου.
Εμείς οι «Χριστιανοί», από τις διδασκαλίες και τις πράξεις του Χριστού επιλέγουμε εκείνες που κρίνονται ως πιο «λογικές» και αυτές δεχόμαστε. Ειδικότερα σήμερα, θα διαπιστώσουμε πως οι περισσότεροι, έχοντας υιοθετήσει ως δόγμα ζωής μας το: «φάγωμεν και πίωμεν. Αύριον γαρ αποθνήσκομεν!», σκαλώνουμε στην Ανάσταση του Χριστού.
Ταυτιζόμαστε και ίσως να συγκινούμαστε με τα Πάθη του Κυρίου και κυρίως με τη Σταύρωσή του, όμως την Ανάσταση την παρακάμπτουμε. Την έχουμε μετατρέψει σε εθιμοτυπικό πανηγύρι, ευκαιρία γλεντιού και διασκέδασης. Λες και η προηγούμενη νηστεία, σκοπό είχε να ερεθίσει κι άλλο την υλική απόλαυση: το μεγάλο φαγοπότι του Πάσχα.
Η Ανάσταση του Χριστού δεν χωράει στην αντίληψή μας και στις εμπειρίες μας. Αν αποδεχθούμε πως ένας νεκρός δεν τελειώνει οριστικά με το θάνατο, θα πρέπει να αναθεωρήσουμε παντελώς τη στάση ζωής μας, τον τρόπο σκέψης μας, τις συμπεριφορές μας.
Κάτι τέτοιο όμως είναι ανατρεπτικό.
Ανατρεπτική όμως δεν ήταν και η επίγεια ζωή του Χριστού; Αρνείται να λιθοβολήσει τη μοιχαλίδα , όσο κι αν δε συμφωνεί με τον τρόπο ζωής της, καταδέχεται να φάει και να συνομιλήσει με πόρνες και τελώνες, καταπατάει την αργία του Σαββάτου προκειμένου να ευεργετήσει τον άνθρωπο, καυτηριάζει τους υποκριτές για την επιδεικτική νηστεία τους, συγχωρεί και σώζει τον ληστή πάνω στον σταυρό…….
Ο Χριστός αναστήθηκε για όλους τους ανθρώπους και όπως λέει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «όσοι άνθρωποι ζουν με την προσδοκία της Ανάστασης και ποθούν να δουν το Θεό ‘πρόσωπο με πρόσωπο’, θα ζουν και θα χαίρονται το φως Του στη λαμπρότητα της βασιλείας του Θεού στην αιωνιότητα».
Ο Κύριος θυσιάστηκε για χάρη μας. Θυσιάστηκε για να απαλλαγούμε από τη φοβερή εξουσία του θανάτου. Ο θάνατός του είναι δοξασμένος γιατί μας δώρισε την αθανασία και τη δόξα με την εκ νεκρών Ανάστασή του.
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών Θανάτω θάνατον πατήσας
Και τοις εν τοις μνήμασι Ζωή χαρισάμενος.
Αυτή είναι η Χριστιανική πίστη σε μία μόνο φράση. Τίποτε άλλο. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Η πίστη πως ο θάνατος είναι η προτελευταία πράξη της ζωής του ανθρώπου, ενώ η τελευταία του πράξη είναι η ανάστασή του και η αρχή μιας αιώνιας ζωής.
Πιστεύουμε στην ανάσταση του Χριστού, που διά του θανάτου κατάργησε το θάνατο και χάρισε ζωή σ’ όσους βρίσκονται μέσα στα μνήματα, σύμφωνα με το αναστάσιμο τροπάριο.
Χωρίς αυτή την πίστη δεν έχει νόημα ύπαρξης ο Χριστιανισμός. Ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Αν δεν αναστήθηκε ο Χριστός, το κήρυγμά μας είναι κενού περιεχομένου, αλλά και η πίστη σας είναι κενή».
Και συνεχίζει: « Ο Χριστός έχει αναστηθεί, κάνοντας την αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών» Γι’ αυτό τον ονομάζει «αρχή, πρωτότοκο εκ των νεκρών». Ο Κύριος είναι η ελπίδα μας.
Ακόμη και το σύμβολο της πίστεως μας («Πιστεύω») τελειώνει προβάλλοντας την αρχή της χριστιανικής πίστης: «Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
Η Ανάσταση του Χριστού είναι το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην Ιστορία. Είναι αυτό που διαφοροποιεί τον Χριστιανισμό από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία.
