Μαθαίναμε να δίνουμε ορισμούς στη Β’ Τάξη σήμερα… Άλλωστε, αυτό ήταν το γνωστικό αντικείμενο στην ενότητα της γλώσσας. Και καθώς ο ήλιος έκανε μια από τις πιο όμορφες χειμωνιάτικες βόλτες του, και καθώς εμείς κλείναμε τις κουρτίνες για να μη μας ξεμυαλίζει… τα παιδιά διάλεξαν να δώσουν ορισμό για τη λέξη ελευθερία. Δύσκολη υπόθεση ακόμη και για έναν μεγάλο, σκέφτηκα. Δεν έχουν μηδενιστεί όμως οι αποστάσεις του ενήλικα από την παιδική ψυχή. Η κάθε φράση ήταν τόσο στοχευμένη, η κάθε πρόταση τόσο επίκαιρη. Με πραγματικό ενδιαφέρον περίμενα να δω τι κρύβεται πίσω από το χεράκι που σηκωνόταν.
“Ελευθερία είναι να μην είμαστε σκλάβοι σε κανένα”
“Ελευθερία είναι να μην υπάρχουν φυλακές”
“Ελευθερία είναι να έχουμε φαγητό και νερό”
“Ελευθερία είναι να έχουμε τους γονείς μας και όλη μας την οικογένεια”
“Ελευθερία είναι να έχουμε τους φίλους μας και να τους αγαπάμε”
“Ελευθερία είναι να διασκεδάζουμε και να παίζουμε”
“Ελευθερία είναι να έχουμε δουλειά”
“Ελευθερία είναι να πηγαίνουμε σχολείο”
Και τότε μου ήρθε στο μυαλό ένα άρθρο που διάβασα. Γίνεται το σχολείο να μη σημαίνει ελευθερία; Γίνεται να μετράμε τις γόνιμες ανάσες των παιδιών μας; Πόσες λοιπόν χωρούν μέσα σ’ ένα σχολείο; Πόσο ζυγίζει η ελευθερία;
Σας παραθέτω το άρθρο και… τα συμπεράσματα δικά σας.
“Φυλακή 1,5 τ.μ.”
Μαρία Κουνέλη
Πρόσφατα σχόλια