Με υγιεινή Διατροφή έχω δύναμη πολύ”
” Το μικρό σποράκι ταξιδεύει στο Νηπιαγωγείο μας”
” Στα μονοπάτια της Μυθολογίας”
Κάλαντα Λάζαρου/Δίκτυο Σχολείων
Στο πλαίσιο του Σχεδίου δράσης Δίκτυα Σχολείων τα νήπια των 5ου και 7ου Νηπιαγωγείων Τυρνάβου , αναβιώνοντας το έθιμο, τραγούδησαν τα κάλαντα του Λαζάρου στην Διευθύντρια του 4ου Δημοτικού Σχολείου , στον δήμαρχο της πόλης μας και τους καταστηματάρχες. Τα κορίτσια ντυμένα με παραδοσιακές στολές και τα αγόρια κρατώντας ομοιώματα του Λαζάρου, δημιούργησαν μια όμορφη εικόνα στους δρόμους και άγγιξαν τις καρδιές με τις γλυκές φωνούλες τους.
Τα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών έδωσαν μια νότα αισιοδοξίας σε όλους.
An album of my homeland/Find-Explore-Save
Etwinning Project
An album of my homeland
Our roots – past and present
TEAM 1
MY HOMELAND
A PLACE WITH ITS SURROUNDINGS
5 ο Νηπιαγωγείο Τυρνάβου /5th Kindergarten of Tirnavos
Για την ίδρυση του Τυρνάβου εκφράζονται δυο αντίθετες γνώμες. Κατά τον Κ. Οικονόμον εξ Οικονόμων, η λέξη Τύρναβος είναι σλαβική και σημαίνει αγκαθότοπος. Σύμφωνα με την άποψη αυτή η ίδρυση του Τυρνάβου έγινε τον 7ο ή τον 8ο αιώνα μ.Χ. από Σλάβους κατά τις τότε σλαβικές επιδρομές. Κατά τον Λαρισαίο λόγο Κ. Κούμα, η πόλη ιδρύθηκε από τον Τούρκο κατακτητή της Θεσσαλίας Τουραχάν Μπέη.
Ο Τουραχάν έδωσε στην πόλη το όνομα Τούρναβος από την τουρκική λέξη τούρνα που σημαίνει λαυράκια από τα οποία ήταν γεμάτο το ποτάμι Καραδερές , το σημερινό μάτι.
Το σωστό είναι ότι ο Τύρναβος χτίστηκε από τους Σλάβους σαν ποιμενικός συνοικισμός με καλύβες.
Οι Σλάβοι που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή γρήγορα αφομοιώθηκαν από τους Έλληνες και τα μόνα ίχνη της διάβασής τους είναι τα τοπωνύμια της περιοχής.
Ο Τύρναβος έφτασε στο ανώτερο σημείο άνθισης από το τέλος του 17ου και σ’ όλο το διάστημα του 18ου αιώνα.Η πόλη τότε ήταν έδρα καντονίου .
Ο Τύρναβος απελευθερώθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1881και προσαρτήθηκε στην Ελλάδα με την απόφαση του Συνεδρίου του Βερολίνου .
Σήμερα ο Τύρναβος είναι μια ιδιαίτερα ανθηρή πόλη των 20000 κατοίκων που κατά το μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι γεωργοί κατά κύριο επάγγελμα. Η πόλη διαθέτει ανεπτυγμένο βιοτικό, πολιτιστικό, μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει για το Τυρναβίτικο καρναβάλι και το έθιμο της Καθαράς Δευτέρας που συγκεντρώνεται στον Τύρναβο χιλιάδες λαό από όλα τα μέρη της Ελλάδας.(από το βιβλίο του κ.Βύρωνα Σκρουμπή ΤΥΡΝΑΒΟΣ έκδοση δήμου Τυρνάβου 1997)
1η Ομάδα
Ο τόπος μου
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα
TEAM 2
CUSTOMS AND TRADITION
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΦΟΡΕΣΙΕΣ – ΕΘΙΜΑ -ΠΑΡΑΔΟΣΗ
2η ομάδα
Πατήστε στην παρακάτω πρόταση
Παραδοσιακές φορεσιές της Ελλάδας
Η τέχνη της σφράγισης
Οι κάτοικοι επεξεργαζόταν το μεταξύ και το ύφαιναν. Μαζί με τα μεταξωτά υφάσματα εμπορευόταν και τα γνωστά «μπουχάσια», βαμβακερά υφάσματα βαμμένα με ριζάρι και τα γαλάζια βαμμένα με λουλάκια. Απαιτείται χρόνος, επιμονή και επιμονή εργασία για τις στάμπες-καλούπια, που το καθένα ήταν μοναδικό έργο τέχνης. Συνήθως οι σταμπωτές, που ήταν αυτοδίδακτοι, σκάλιζαν τις στάμπες, οι οποίες ήταν κατασκευασμένες από μαλακό ξύλο (φλαμούρι) ή σκληρό (αγριογκορτσιά). Η στάμπα με βασικό μαύρο περίγραμμα ονομαζόταν «μάνα» ή «μήτρα» και παρουσίαζε το πιο λεπτό σκάλισμα. Θέματα αντλούσαν από το ζωικό βασίλειο, από νεοκλασικά, αρχαιοελληνικά και νεότερα μοτίβα. Οι Ξακουστοί σκαλιστές στον Τύρναβο ήταν ο Λεων. Σαΐνης (τέλος 19ου αιώνα) και ο Θεμ. Ο Ιωαννίδης, που φοίτησε σε Σχολείο Τέχνης και τα έργα του βραβεύτηκαν δυο φορές στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (1931,1935). Στην εποχή της ακμής τα εργαστήρια απασχολούσαν πάρα πολλούς τεχνίτες. Από τον 19ο αιώνα ως το 1950 περίπου ακμάζει και η δαντελοπλεκτική, που στόλιζε την τοπική ενδυμασία (πουκάμισα, μπόλιες, πετσέτες κ.α.). Είδος δαντέλας με βελόνα ήταν η μπιμπίλα , που κατασκευαζόταν από άσπρη ή χρωματιστή ή χρυσή κλωστή. Η πιο χαρακτηριστική πολύχρωμη μπιμπίλα ήταν τα «κουκάκια», που φορούσαν οι γυναίκες στη σκέπη τους (κεφαλομάντηλο). Προμήθεια κουκακίων γινόταν όχι μόνο από τα χωριά του Νομού Λάρισας αλλά και εκτός αυτού.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα
TEAM 3
LOCAL PRODUCTS
ΤΟΠΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ
3η ομάδα
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα
TEAM 4
LOCAL SIGHTS
ΤΟΠΙΚΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
4η ομάδα
Τα βιβλία και το βίντεο έγιναν με την συνεργασία
των 5ου & 7ου Νηπιαγωγείων
και του 4ου Δημοτικού Σχολείου Τυρνάβου .
Δημιουργήθηκαν και για το πλαίσιο
Σχεδίου Δράσης Δίκτυο Σχολείων.
Πατήστε πάνω στην εικόνα
Visual Intelligence Games
https://learningapps.org/watch?v=p6dofc4tt21
https://www.jigsawplanet.com/?rc=play&pid=38b9df7cb0df
https://learningapps.org/watch?v=px65k2zw221
https://learningapps.org/watch?v=pp7xr72s321
https://www.jigsawplanet.com/?rc=play&pid=24ad350a264d
1η Απριλίου
ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ
Κάθε χρόνο την 1η Απριλίου αναβιώνει το έθιμο με τα αθώα ψέματα. Πρόκειται για μία παιγνιώδη συνήθεια των ανθρώπων, με παγκόσμια διάσταση. Το έθιμο έλκει την καταγωγή του από τη Δύση και οι ρίζες του ανιχνεύονται στους αρχαίους Κέλτες, οι οποίοι συνήθισαν την Πρωταπριλιά που καλυτέρευε ο καιρός να βγαίνουν για ψάρεμα. Τις περισσότερες φορές γύριζαν με άδεια χέρια, αλλά οι ψεύτικες ιστορίες τους για μεγάλα ψάρια έδιναν κι έπαιρναν.
Τον Μεσαίωνα, οι Γάλλοι γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά την 1η Απριλίου, λόγω του Πάσχα. Το 1560 ή το 1564 ο βασιλιάς Κάρολος Θ’ μετέθεσε την αρχή του έτους από την 1η Απριλίου στην 1η Ιανουαρίου για να συμβαδίζει η χώρα του ημερολογιακά με τις άλλες χώρες. Η αλλαγή αυτή δημιούργησε προβλήματα στο λαό, καθώς ό,τι έχει σχέση με την οργάνωση του χρόνου δημιουργεί συναισθηματικές φορτίσεις και αντιδράσεις. Όσοι, λοιπόν, από τους υπηκόους του βασιλιά αποδέχτηκαν την ημερολογιακή αλλαγή πείραζαν εκείνους που συνέχιζαν να τηρούν την παλιά πρωτοχρονιά (1η Απριλίου), λέγοντάς τους περιπαικτικά ψέματα ή κάνοντάς τους ψεύτικα πρωτοχρονιάτικα δώρα.
Από τους Κέλτες και τους Γάλλους το έθιμο μεταλαμπαδεύτηκε σ’ όλο τον κόσμο, με προεξάρχουσες τις εφημερίδες στις αρχές του 20ου αιώνα και στη συνέχεια τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, που συχνά μεταδίδουν πολύ επιτυχημένες ειδήσεις – φάρσες. Με την εξάπλωση του Ίντερνετ, η Πρωταπριλιά έχει γίνει πλέον καθημερινή συνήθεια. Τα λεγόμενα «hoax» είναι οι πιο συνηθισμένες διαδικτυακές φάρσες. Πρόκειται για κατασκευασμένες ιστορίες με περίτεχνο τρόπο που μπορούν να ξεγελάσουν ακόμη κι ένα γνώστη του θέματος, το οποίο πραγματεύονται.
Στον ελληνικό χώρο το έθιμο πρέπει να ήταν γνωστό από την εποχή των Σταυροφοριών. Η συνήθεια να λένε ψέματα δεν είναι άγνωστη στην Ελλάδα. Μάλιστα, αποτελεί, όπως υποστηρίζει ο λαογράφος Γεώργιος Μέγας, συνήθη μηχανισμό στην προσπάθεια εξασφάλισης της επιτυχίας μιας μαγικής ενέργειας ή ενός δύσκολου έργου, βάσει της αντίληψης ότι η ψευδολογία ξεγελά και εμποδίζει τις βλαπτικές δυνάμεις. Και το ψέμα της Πρωταπριλιάς είναι «ένα σκόπιμο ξεγέλασμα των βλαπτικών δυνάμεων που θα εμπόδιζαν την αγροτική παραγωγή», σύμφωνα με το λαογράφο Δημήτριο Λουκάτο.Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/431
Πρόσφατα σχόλια